بریده‌هایی از کتاب شب صورتی

کسی که پولشو گذاشت تو بانک، نباید نگران باشه. هی نباید بره بانک و بگه می‌خوام ببینم جای پولم اَمنه یا نه. توکل به خدا یعنی همین.

بَرنده کسیه که به خدا اعتماد کنه.

تو اگر واقعاً یکی رو دوست داری، باید بتونی بهش حق بدی. باید ببینی چی می‌خواد؛ نه این‌که فقط ببینی خودت چی می‌خوای. آدما وقتی می‌گن یکی رو دوست داریم، خودشونو دوست دارن. اونو می‌خوان برای خودشون. اگه راست می‌گن، باید اونو به خاطر خودش بخوان. به خاطر خودش دوسش داشته باشن.

ـ سرتو بگیر بالا بچه! ناراحت نباش! دلم می‌خواد همیشه سربلند باشی. علاقه‌های دورهٔ نوجوونی، خیلی جدی نیس. «از دل برود، هر آنچه از دیده برفت.»

«افسوس که آدمیزاد تا حالش خوبه، قدر نمی‌دونه! خودشو که گرفتار کرد، اون‌وقت می‌فهمه آسودگی خیال و راحتی یعنی چی!»

ـ آدمیزاد مثل مگسی که به تار عنکبوت می‌افته، به دام گناه می‌افته؛ اون‌وقت هی دست و پا می‌زنه و بیشتر خودشو گرفتار می‌کنه. بعد یک‌دفعه می‌بینه دیگه راه نجاتی نداره. دیگه به هیشکی امیدی نداره، جز خدا. از ته دل می‌گه خدایا کمکم کن! خدا هم نجاتش می‌ده. خیلی مهربونه. شک نکن!

اگه کینه‌ای ازش به دل نگیری، خودت راحت‌تری! کینه مثل خاره. اگه تو دلت نگهش داری، زخمیت می‌کنه.

دوست ندارم ببینم خودتو برای یکی، این‌قدر کوچیک می‌کنی

هر کی در حدّ خودش، جلوه‌ای از جمال الهی رو با خودش داره. همه ساختهٔ دست اونیم دیگه. شور عشق از همینه. این شور مقدسه، به شرطی که آلودهٔ هوا و هوس نشه. «یا أیُّهَا الانسَان! إنَّکَ کادِحٌ إلی رَبِّکَ کَدحاً فمُلاقِیه»؛ ای انسان! شک نکن که با تلاش و رنجی طاقت‌فرسا به سوی پروردگارت ره‌سپاری تا سرانجام ملاقاتش کنی.

ـ یعنی من به همین سادگی، عاشق شدم؟ بدون این‌که بخوام؟

نماز خیلی برکت داره. اینا نردبان ترقی‌ان.

ـ تو واقعاً خوش‌بختیا! سینا پوزخندی زد. ـ همه فکر می‌کنن بقیه خوش‌بختن.

ـ بابام می‌گفت به سنّ من که بوده، بارها شنیده مادرش می‌گفته «سرگیجه دارم». نمی‌دونسته یعنی چی. تا روزی که خودش غذای مونده‌ای می‌خوره و برای اولین بار، سرگیجه می‌گیره. تو هم انگار اولین باره که سرگیجه گرفتی. بهش می‌گن «عشق». به همین سادگی!

«افسوس که آدمیزاد تا حالش خوبه، قدر نمی‌دونه! خودشو که گرفتار کرد، اون‌وقت می‌فهمه آسودگی خیال و راحتی یعنی چی!»

کار، دست خداست. باید اینو باور کنی؛ وگرنه آرامش پیدا نمی‌کنی.

آدم بدون این‌که حواسش باشه و بخواد، کسی رو که بیشتر از همهٔ دنیا دوست داره، آزار می‌رسونه. منو ببخش و خداحافظ برای همیشه!

ـ اما یه شرط مهم و اساسی داره باباجان؛ باید پرهیزگار باشی! ـ پرهیزگار؟ چطوری؟ سید قرآن را بوسید و روی رحل گذاشت. ـ آها! گل گفتی که گفتی چطوری! باید ببینی تو هر کاری، تو هر تصمیمی، خدا ازت چی می‌خواد؛ همونو انجام بدی. اگه بنده‌ای به وظیفه‌ش عمل کنه، خدا هم جبران می‌کنه. تو کارتو بکن، اون کارشو بلده. بعله، خوبم بلده! شک نکن! خمیازه‌ای کشید. ـ می‌دونی عیب کار کجاست؟ این‌که دیر می‌فهمیم. به خدا، اطمینان نمی‌کنیم. نه عزیزم! باید به خدا اعتماد داشت. فکر نکن همه‌چی دست خودته؛ دستِ اونه. فقط بذار دستتو بگیره.

هر چیزی حساب‌کتاب داره. ما حالی‌مون نیست.

وقتی دلِ آدم‌ها آباد نباشه، توی قصرم زندگی کنن، خوش‌بخت نیستن. سر پسرش را گرفت و گذاشت روی شانه‌اش.

ـ مگه شما عاشق ننه‌آغا نبودین؟ پس این فانوسو برای چی این‌قدر دوست دارین؟ ـ به این می‌گن «محبت». کسی که یه روز عاشقه، یه روزم فارغه؛ اهل محبت نیس، اهل هوا و هوسه. با یه کشمش، گرمیش می‌کنه، با یه غوره، سردیش. این‌جا چشم و اَبرویی می‌بینه، دل می‌بازه. اون‌جا قد و بالایی می‌بینه، از حال می‌ره. آدمی که حالی به حالی می‌شه، به درد جِرز لای دیوار می‌خوره!... عشق‌هایی کز پی رنگی بوَد / عشق نبوَد، عاقبت ننگی بوَد!