بریده‌هایی از کتاب دعا و اسرار اجابت

در حدیث قدسی آمده است که خدای تعالی می‌فرماید: اَنَا جَلیسُ مَنْ جالَسَنی وَ أَنَا مُطِیعُ مَنْ أَطَاعَنِی؛ من هم‌نشین کسی هستم که با من مصاحبت کند و مطیح کسی هستم که از من اطاعت کند!

بعد از ایمان به خدا و توحید و ولایت که مرحلۀ بسیار بالایی است، چیزی که خیلی محبوب است، این است که دلی را شاد کنید،

استاد بزرگواری داشتیم می‌فرمودند: من سحرها گاهی می‌بینم نه می‌توانم بخوابم، نه حال عبادت دارم. با خدا شوخی می‌کنم. می‌گویم: خدایا، این چه کاری است، من را سر کار گذاشته‌ای! نه حال عبادت دارم، نه می‌گذاری بخوابم! خدا دوست دارد.

قُلْ ما یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکُمْ؛ بگو: اگر دعاهای شما نباشد، پروردگارم به شما اعتنا نخواهد کرد.

مَنْ هَمَّ بِسَیِّئَةٍ فَلا یَعْمَلْها فَاِنَّهُ رُبَّمَا عَمِلَ الْعَبْدُ السَّیِّئَةَ فَیَرَاهُ اللهُ سُبْحانَهُ فَیَقُولُ وَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی لَا أَغْفِرُ لَکَ بَعْدَها أَبَداً؛ و کسی که تصمیم بر گناهی گرفت، مبادا آن را انجام دهد که چه بسا بنده‌ای گناهی انجام دهد و خداوند متعال او را ببیند و بگوید: به عزت و جلالم سوگند، دیگر تو را نمی‌آمرزم!

خدا به ما امر کرده است که عافیت بخواه، غنا بخواه، خوشی بخواه، راحتی بخواه. ما هم می‌خواهیم، ولی باید بدانیم که همۀ این دعاها نزد خدا ذخیره می‌شود. معنای «أَسْتَجِبْ لَکُمْ» این نیست که من حاجت تو را برآورده می‌کنم، بلکه یعنی من جواب تو را می‌دهم. این‌ها بی‌پاسخ نمی‌ماند.

قُلْ ما یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکُمْ؛ ای پیغمبر به این بندگان من بگو: اگر دعاها و نیایش‌های شما نباشد، پروردگار شما به شما اعتنا نخواهد کرد.

بالاترین امر به معروف‌ها این است که خود تو مجسّمۀ معروف شوی. یعنی مجسّمۀ خوبی‌ها شوی. با رفتار خوب خود به دیگران خوبی‌ها را یاد دهی. خود تو چراغ شوی و راه را نشان دهی. امر به معروف عملی بالاترین و زیباترین مصداق امر به معروف است. خود تو مجسّمۀ ترک گناه شوی. هیچ وقت گناه نکنی، همه ببینند و یاد بگیرند. همۀ وجود تو نشان دهد که تو گناه نمی‌کنی.

هر کس دعا می‌کند، در دستگاه خدا یک چیزی به حساب او واریز می‌شود. و در وقت خود پاسخ می‌دهند. اگر هیچ ثوابی هم به ما ندهند، من نشسته‌ام و با خدا صحبت کرده‌ام. آن موقع گناه نمی‌کنم، آن موقع یاد خدا هستم، این بهرۀ نقدی دعاست.

امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: عَلَیْکَ بِالدُّعَاءِ فَإِنَّهُ شِفَاءٌ مِنْ کُلِّ دَاءٍ؛ بر تو باد به دعا، که شفا از هر بیماری است.

به خلقت خدا خوش‌بین باش. حتی به آسمان، زمین، سنگ، درخت، در، دیوار، خاک و همۀ مخلوقات خدا و موجودات عالم. این‌ها لشکر خدا هستند.

خدا کریم است و همۀ خیرات به دست اوست. او حیا می‌کند از این‌که بندۀ مؤمنش به او گمان نیک بَرد و او برخلاف گمان و امید بنده رفتار کند.

رسول خدا صلی الله علیه و آله بر روی منبر می‌فرمودند: سوگند به آن خدایی که جز او معبودی نیست، به هیچ مؤمنی خیر دنیا و آخرت داده نشد، مگر به خاطر گمان نیکویش به خدا و امید به او و به خاطر خوش اخلاقی‌اش و خودداری از غیبت اهل ایمان.

ایشان فرموده بود: روحیه برای بیمار خیلی مهم است. من پول اضافه می‌دهم که ساعت ده یازده شب، همان زمان که بیمار ناراحت است و فکر و خیال می‌کند، دکتر و پرستار بیایند بالای سر بیمار. پرستار بپرسد: حال این بیمار چطور است؟ دکتر هم بگوید: خیلی خوب است. رو به بهبود است. بیمار با شنیدن این حرف روحیه می‌گیرد. اصلاً خود بدن در مقابل بیماری مقاومت می‌کند. این تلقین خوب و فال خوب زدن را کنار بستر این‌ها القا می‌کردند. این باعث شده بود که درصد بیمارانی که در این بیمارستان بهبود می‌یابند از همۀ بیمارستان‌های دنیا بیشتر باشد.

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: الرَّجُلُ الصَّالِحُ یَأْتِی بِالْخَبَرِ الصَّالِحِ وَ الرَّجُلُ السَّوْءُ یَأْتِی بِالْخَبَرِ السَّوْءِ؛ انسان صالح و نیکوکار خبر نیک می‌آورد. و مرد بدکار خبر بد می‌آورد. برخی افراد بدخبر هستند. تا کسی می‌میرد، یا پیشامد ناگواری می‌شود، همه را ناراحت می‌کنند. تا می‌توانیم خبرهای ناگوار و بد را نگوییم. مگر این‌که ضرورت باشد. یا برای خبرهای ناگوار واسطه نشویم، یا در آخرین دقیقه از باب ناچاری و مجبوری بگوییم. ولی گفتن خبر خوش خوب است

هرچند بدترین خواب‌ها باشد. هم در دل و هم در ذهن خود خوب تعبیر کن. به دیگران هم نگو.

امام کاظم علیه السلام فرمودند: الرُّؤیا عَلی ما تُعَبَّرُ؛ خواب همان‌گونه تحقق می‌یابد که تعبیر می‌شود.

بر اساس روایات، خواب آن‌طور که خود تو یا دیگران تعبیر می‌کنند واقع می‌شود. اگر خواب خوب ببینی تعبیر بد بکنی، همان‌طور می‌شود. اگر خواب بد ببینی و تعبیر خوب بکنی، همان‌طور می‌شود. در هر صورت خواب هم به زبان ما و گفتار ما و تعبیر ما وابسته است.

تا می‌توانند خواب را به کسی نگویند، مگر به افراد صالح و باتقوا و باایمان که هم خوب تعبیر کنند و هم درست تعبیر کنند. و اگر خود شخص خواست تعبیر کند، فال خوب بزند.

هیچ وقت از خدا بلا و گرفتاری نخواهید. بگویید: خدایا، من مستحق هستم، ولی از تو خواهش می‌کنم عفو کن، ببخش!