بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن

این قورباغه‌ها نیستند که توان ارزیابی مجدد نداشته باشند، ما چنین مشکلی داریم. پس از شنیدن و پذیرش صحت یک داستان، به‌ندرت به خودمان زحمت می‌دهیم تا درستی آن را زیر سوال ببریم.

این داستان را شنیده‌اید که وقتی قورباغه در یک دیگ آب جوش انداخته شود، بلافاصله بیرون می‌پرد. اما اگر همان قورباغه را در آب ولرم بیندازید و به‌تدریج دما را افزایش دهید، همان‌جا خواهد مرد. زیرا این موجود فاقد قدرت تجدیدنظر دربارهٔ موقعیت است و تنها زمانی متوجه تهدید خواهد شد که دیر شده است.

اگر کسی هنوز از ویندوز ۹۵ استفاده کند به او می‌خندیم، اما هنوز هم به عقاید سال ۱۹۹۵ خود پایبندیم.

صرفاً دیدگاه‌های افرادی را می‌شنویم که حس خوبی به ما می‌دهند، نه ایده‌هایی که ما را به تأمل وامی‌دارند.

البته همیشه هم با تجدیدنظر مشکل نداریم. وقتی پای مایملک‌مان در میان باشد، با شوق آن‌ها را به‌روز می‌کنیم. پس از قدیمی شدن کمد لباس، آن را نوسازی می‌کنیم و وقتی دکوراسیون آشپزخانه از مد بیفتد، اقدامات لازم برای اصلاحش را انجام می‌دهیم. اما وقتی پای عقاید و دانش‌مان در میان باشد، سر حرف خود می‌مانیم. روانشناسان این پدیده را تصرف و توقف می‌نامند. آسودگیِ حاصل از یقین، خوشایندتر از دردسرهای ناشی از تردید است و خیلی قبل‌تر از اینکه استخوان‌هایمان انعطاف‌ناپذیر شوند، چنین اتفاقی برای باورهایمان می‌افتد.

تجدیدنظر دربارهٔ باورهای عمیق ما می‌تواند تهدیدی برای هویت‌مان باشد، به‌گونه‌ای که گویا بخشی از وجودمان را از دست می‌دهیم.

بخشی از مشکل ما به تنبلی شناختی برمی‌گردد. برخی روانشناس‌ها می‌گویند که از خساست ذهنی رنج می‌بریم: عموماً سهولت پایبندی به دیدگاه‌های قدیمی را بر دشواری کش‌وقوس با دیدگاه‌های جدید ترجیح می‌دهیم. بااین‌حال مقاومت‌مان در برابر تجدیدنظر به عوامل اساسی‌تری هم وابسته است. وقتی خودمان را زیر سوال ببریم، دنیا پیش‌بینی‌ناپذیرتر خواهد شد. بنابراین مجبور می‌شویم تغییرپذیری حقایق را بپذیریم، به‌گونه‌ای که امکان اثبات نادرستی مسائلِ هم‌اکنون صحیح نیز وجود دارد.

بیش از اینکه تغییر پاسخ‌ها موجب بهبود نمرات‌تان شود، ملاحظهٔ لزوم تغییر است که تاثیرگذار خواهد بود.

بر اساس تعریف مرسوم، هوش را همان قابلیت تفکر و یادگیری می‌دانند. اما در این دنیای پیچیده، مجموعهٔ دیگری از مهارت‌های شناختی وجود دارد که شاید اهمیتی فراتر از هوش داشته باشند: قابلیت تجدیدنظر و کنار گذاشتن آموخته‌های پیشین.

«یادگیری نیازمند فروتنی است تا بفهمیم که هنوز چیزهایی برای آموختن وجود دارد».

وقتی افراد بالغ از اعتمادبه‌نفس لازم برای اشاره به بی‌اطلاعی‌شان برخوردارند، توجه بیشتری به قدرت شواهد پیش رو خواهند داشت و به‌جای مخالفت با عقاید دیگران، زمان بیشتری را صرف مطالعه می‌کنند.

«اشتباه کردن تنها راهی است که مطمئن می‌شوم چیزی یاد گرفته‌ام»

اجتناب از باور به تمامی تفکراتی که وارد ذهن‌تان می‌شود، نشانه‌ای از خرد است. اجتناب از نهادینه‌سازی تمامی احساساتی که وارد قلب‌تان می‌شوند، نشانه‌ای از هوش هیجانی است.

شخصیت شما باید مبتنی بر ارزش‌هایتان باشد نه چیزهایی که به آن‌ها باور دارید. ارزش‌ها همان اصول کلیدی زندگی شما هستند و می‌توانند شامل تعالی و سخاوت، آزادی و انصاف، یا امنیت و صداقت باشند. پایه‌گذاری هویت بر اساس این اصول، اجازه می‌دهد تا با ذهنی باز به‌دنبال بهترین راه‌های پیشبرد آن‌ها باشید. پزشکی می‌خواهید که هویت او حفاظت از سلامت شما باشد، معلمی که هویت او کمک به یادگیری دانش‌آموزان است و رئیس پلیسی که هویت خود را ارتقای امنیت و عدالت می‌داند. وقتی خود را نه بر اساس عقاید بلکه بر اساس ارزش‌هایتان تعریف کنید، انعطاف‌پذیری لازم را خواهید داشت تا در صورت مشاهدهٔ شواهد جدید، رویکردهایتان را به‌روز کنید.

کشف اشتباهاتم حس شیرینی داشت، چون می‌دانستم که چیز جدیدی یاد گرفته‌ام. همان‌طور که دنی گفت، «اشتباه کردن تنها راهی است که مطمئن می‌شوم چیزی یاد گرفته‌ام». دنی هیچ علاقه‌ای به موعظه‌گری، بازپرسی یا سیاسی‌بازی نداشت. او یک دانشمند پاک‌باختهٔ حقیقت بود. وقتی از او پرسیدم که چطور این طرز فکر خود را حفظ می‌کند، گفت نمی‌گذارد باورهای او مبدل به بخشی از هویتش شوند. او توضیح داد: «آن‌قدر سریع نظرم را عوض می‌کنم که همکارانم روانی می‌شوند. حس تعلقی که به ایده‌های خودم دارم، کاملاً مشروطند. هیچ‌گونه عشق بی‌قیدوشرطی به آن‌ها ندارم».

نشانه‌های یادگیرنده‌های مادام‌العمر این است که ملاقات با هر فرد، می‌تواند حاوی نکته‌ای آموزنده برای آن‌ها باشد. تکبر باعث می‌شود ضعف‌هایمان را نبینیم اما فروتنی آن‌ها را برایمان شفاف‌تر از قبل می‌کند. فروتنیِ توأم با اعتمادبه‌نفس نیز به ما کمک می‌کند تا بر ضعف‌هایمان غلبه کنیم.

لزوماً نباید منتظر افزایش اعتمادبه‌نفس‌مان بمانیم تا بر اهداف چالش‌برانگیز غلبه کنیم. بلکه می‌توانیم از طریق دستیابی به اهداف چالش‌برانگیز، این اطمینان را بسازیم.

مرز باریکی میان مقاومت قهرمانانه و یک‌دندگی احمقانه وجود دارد. گاهی اوقات بهترین نوع سرسختی، جزم کردن عزم و روی برگرداندن است.

«بدون تغییر نمی‌توان پیشرفت کرد؛ و آن‌هایی که نتوانند ذهنیت‌شان را تغییر دهند، قادر به تغییر هیچ‌چیز نخواهند بود».

نکتهٔ الهام‌بخش در رویکرد نوزیک، این بود که نمی‌خواست دانشجویان از او بیاموزند بلکه می‌خواست همراه با او بیاموزند.