بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن

بسیاری از گوینده‌ها تلاش می‌کنند خود را باهوش جلوه دهند. اما شنونده‌های عالی علاقهٔ بیشتری دارند تا مخاطب‌شان احساس هوشمندی کند.

روانشناسان مدت‌هاست دریافته‌اند محتمل‌ترین فردی که می‌تواند شما را متقاعد کند تا فکرتان را تغییر دهید، خودتان هستید. شما دلایلی را که قانع‌کننده‌تر می‌دانید انتخاب می‌کنید و نسبت به آن‌ها احساس مالکیت واقعی دارید.

نقل‌قولی را به ایزاک آسیموف نسبت می‌دهند مبنی بر اینکه مکاشفات بزرگ نه با «یافتم!» بلکه با «بامزه است که ...» آغاز می‌شوند.

بقای ایده‌ها هیچ ربطی به درستی‌شان ندارد – بلکه به جالب بودن‌شان مربوط است

پیشرفت صرفاً حاصل اعتمادبه‌نفس نیست، بلکه مسبب شکل‌گیری آن هم خواهد شد. لزوماً نباید منتظر افزایش اعتمادبه‌نفس‌مان بمانیم تا بر اهداف چالش‌برانگیز غلبه کنیم.

«یادگیری نیازمند فروتنی است تا بفهمیم که هنوز چیزهایی برای آموختن وجود دارد».

تاریخ به ما می‌آموزد که گاهی برای تغییرات چشمگیر، به ترکیبی از موعظه، دادستانی و سیاسی‌بازی نیاز داریم.

تقریباً مطمئنم که تجدیدنظر یکی از عادت‌های مهم زندگی است و روزبه‌روز مهم‌تر هم می‌شود.

اگر کسی هنوز از ویندوز ۹۵ استفاده کند به او می‌خندیم، اما هنوز هم به عقاید سال ۱۹۹۵ خود پایبندیم. صرفاً دیدگاه‌های افرادی را می‌شنویم که حس خوبی به ما می‌دهند، نه ایده‌هایی که ما را به تأمل وامی‌دارند.

آسودگیِ حاصل از یقین، خوشایندتر از دردسرهای ناشی از تردید است و خیلی قبل‌تر از اینکه استخوان‌هایمان انعطاف‌ناپذیر شوند، چنین اتفاقی برای باورهایمان می‌افتد. اگر کسی هنوز از ویندوز ۹۵ استفاده کند به او می‌خندیم، اما هنوز هم به عقاید سال ۱۹۹۵ خود پایبندیم.

«حتی شیطان هم از شنیده شدن حرف‌هایش استقبال می‌کند.»

یعنی آن‌قدر برای دیدگاه‌هایشان ارزش قائلم که آن‌ها را زیر سوال می‌برم. اگر برای عقایدشان اهمیت قائل نشوم، خودم را اذیت نخواهم کرد.

پس از شنیدن استدلال دیگران، با مهارت تمام ضعف‌هایش را شناسایی می‌کنیم، اما مشکلات خودمان را نمی‌بینیم

یک دانشمند برندهٔ جایزهٔ نوبل و دو نفر از برترین پیش‌بینی‌کنندگان انتخابات دنیا را یافتم. آن‌ها نه‌تنها مشکلی با اشتباه کردن نداشتند؛ بلکه ظاهراً از آن لذت می‌بردند.

توانایی مجادلهٔ مسالمت‌آمیز و مفید، صرفاً ما را متمدن‌تر نخواهد کرد؛ بلکه عضلات خلاقیت‌مان را هم ورزیده‌تر می‌کند

اذعان به اشتباه، هیچ‌چیزی از شایستگی‌هایمان کم نمی‌کند بلکه نشانه‌ای از صداقت و میل به یادگیری است.

اما وقتی مشکلی با اشتباهات خودمان نداشته باشیم، هیچ ترسی از خندیدن به خودمان نخواهیم داشت. همین رویکرد به یادمان می‌آورد که هرچند امکان دارد تصمیمات‌مان را جدی قلمداد کنیم اما لزومی ندارد خودمان را خیلی جدی بگیریم.

دو نوع جدایی واقعاً مفیدند: جدایی حال از گذشته، و جدایی عقاید از هویت.

رِی دالیو بنیان‌گذار بریج‌واتر گفته، «اگر به گذشتهٔ خود بنگرید و نگویید که "ای وای، یک سال پیش چقدر احمق بودم"، پس حتماً در طول سال گذشته به‌اندازهٔ کافی یاد نگرفته‌اید».

تکبر باعث می‌شود ضعف‌هایمان را نبینیم اما فروتنی آن‌ها را برایمان شفاف‌تر از قبل می‌کند. فروتنیِ توأم با اعتمادبه‌نفس نیز به ما کمک می‌کند تا بر ضعف‌هایمان غلبه کنیم.