بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن

روانشناسان می‌گویند که هرقدر انسان‌ها ارزش بیشتری برای خوشحالی قائل شوند، رضایت کمتری از زندگی خواهند داشت.

محققان گفته‌اند که احتمال مرگ کوهنوردان ثابت‌قدم در صعودهایشان بیشتر است، زیرا مصمم‌اند هر آنچه از دست‌شان برمی‌آید را صرف رسیدن به نوک قله کنند. مرز باریکی میان مقاومت قهرمانانه و یک‌دندگی احمقانه وجود دارد. گاهی اوقات بهترین نوع سرسختی، جزم کردن عزم و روی برگرداندن است.

شاهد و مدرک خواستن، دشمن پیشرفت است.

شاهد و مدرک خواستن، دشمن پیشرفت است.

وقتی خودمان را زیر سوال ببریم، دنیا پیش‌بینی‌ناپذیرتر خواهد شد. بنابراین مجبور می‌شویم تغییرپذیری حقایق را بپذیریم، به‌گونه‌ای که امکان اثبات نادرستی مسائلِ هم‌اکنون صحیح نیز وجود دارد. تجدیدنظر دربارهٔ باورهای عمیق ما می‌تواند تهدیدی برای هویت‌مان باشد، به‌گونه‌ای که گویا بخشی از وجودمان را از دست می‌دهیم.

ما بیشتر از افرادی یاد می‌گیریم که تفکرات‌مان را به چالش بکشند، نه آن‌هایی که نتایج‌مان را تایید می‌کنند.

رهبران زیادی را دیده‌ام که هیچ تمایلی به شکل‌گیری تعارض وظیفه ندارند. پس از کسب قدرت، تنش‌سازها را نادیده می‌گیرند و فقط به چاپلوس‌ها توجه می‌کنند. آن‌ها همچون سیاست‌مدارهایی می‌شوند که پیرامون‌شان را با بله‌قربان‌گوهای توافق‌پذیر پر می‌کنند و بیش‌ازپیش تحت تاثیر اغواگری‌های افراد متملق قرار می‌گیرند.

آن دسته از فرزندانی که تعارض‌های سازندهٔ والدین‌شان را می‌بینند، امنیت روانی بیشتری در دوران ابتدایی دارند و طی چند سال آتی نیز مساعدت و مهربانی بیشتری نسبت به هم‌کلاسی‌هایشان خواهند داشت.

«نادانی بیش از دانش موجب اعتمادبه‌نفس خواهد شد». - چارلز داروین

روانشناسان می‌گویند که هرقدر انسان‌ها ارزش بیشتری برای خوشحالی قائل شوند، رضایت کمتری از زندگی خواهند داشت.

یکی از درس‌های اساسیِ سوگیری مطلوبیت، این است که انگیزه‌های ما باورهایمان را می‌سازند. چیزهایی را باور خواهیم کرد که می‌خواهیم باورشان کنیم.

شنیدن نظر مخالف لزوماً مجبورتان نمی‌کند که در مورد موضع خود تجدیدنظر کنید؛ بلکه صرفاً باعث می‌شود راحت‌تر بر عقیده‌تان پافشاری نمایید.

وقتی خواهان متقاعدسازی افراد برای تجدیدنظر هستیم، معمولاً اولین راهکاری که به ذهن‌مان می‌رسد، صحبت کردن است. درحالی‌که غالباً موثرترین راهکار برای گشودن ذهن دیگران، گوش کردن است.

این یک مشکل رایج در متقاعدسازی افراد است: آنچه ما را تحت تاثیر قرار ندهد، می‌تواند عقایدمان را قوی‌تر کند.

به‌ندرت کسی پیدا می‌شود که بخواهد چیزی را بشنود که دوست ندارد بشنود.

وقتی به‌خاطر تفکرات قالبی یا تعصبات افراد با آن‌ها تعامل نداشته باشیم، در برابر روشن کردن ذهن‌شان تسلیم می‌شویم.

در صورت واداشتن افراد به مکث و تفکر، شاید به این نتیجه برسند که تعمیم تفکرات قالبی راجع به یک گروه به تک‌تک اعضای آن، تصور احمقانه‌ای است.

خسته کردن یک نفر در مباحثه با متقاعد کردن او فرق دارد.

وقتی دربارهٔ علت‌ها بحث می‌کنیم، در معرض خطر پیوند احساسی با موضع شخصی و انکار موضع جناح مقابل هستیم. در عوض وقتی بحث را به سمت چگونگی ببریم، احتمال یک نزاع خوب بیشتر خواهد شد.

ما بیشتر از افرادی یاد می‌گیریم که تفکرات‌مان را به چالش بکشند، نه آن‌هایی که نتایج‌مان را تایید می‌کنند.