بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن

با عنایت به پیشرفت‌ها در زمینهٔ فناوری و دسترسی به اطلاعات، شاهد افزایش دانش، آن هم با نرخی بسیار فزاینده هستیم. میزان اطلاعات و دانش دریافتی روزمرهٔ هر شخص در سال ۲۰۱۱، تقریباً ۵ برابر بیشتر از ۲۵ سال قبل آن بود. در سال ۱۹۵۰، تقریباً ۵۰ سال طول می‌کشید تا دانش پزشکی دو برابر شود. در سال ۱۹۸۰، بازهٔ دو برابر شدن دانش پزشکی به هفت سال رسید و در ۲۰۱۰، به سه‌ونیم سال! افزایش سرعت تغییرات، یعنی اینکه باید راحت‌تر از همیشه باورهایمان را زیر سوال ببریم. این کار اصلا ساده نیست.

چه فرصت یا علاقهٔ کافی برای تغییرات بزرگ در زندگی را داشته و چه نداشته باشیم، کماکان می‌توانیم اصلاحات کوچک‌تری را پیاده کنیم که معنای جدیدی به زندگی روزمره‌مان ببخشند.

با اقتباس از تشبیه ای. ال. دکتروف، نگارش برنامه برای زندگی «مثل رانندگی در یک شب مه‌آلود است. صرفاً تا آنجایی را می‌بینید که توسط چراغ‌های ماشین‌تان روشن شده، اما به‌هرحال می‌توانید کل راه را طی کنید».

همواره مسیرهای گوناگونی برای رسیدن به یک مقصد معین وجود دارد (همپایایی)، و یک نقطهٔ شروع معین می‌تواند مسیری برای دستیابی به مقاصد گوناگونی باشد (چندپایایی). باید مراقب باشیم که خیلی وابسته به یک مسیر بخصوص یا حتی مقصد معین نشویم. هیچ تعریف ثابتی از موفقیت یا مسیر واحدی برای خوشحالی وجود ندارد.

جان استوارت میلِ فیلسوف نوشته، «تنها افرادی خوشحالند که تمرکز ذهنی‌شان روی هر هدفی به غیر از خوشحالی باشد؛ روی خوشحالی دیگران، روی بهبود نوع بشر، حتی روی یک هنر یا حرفه که صرفاً به‌عنوان یک ابزار پنداشته نشود، بلکه به‌خودی‌خود یک مقصد ایده‌آل باشد. بنابراین آن‌ها با هدف گرفتن یک مقصود دیگر، خوشحالی را هم در مسیرشان می‌یابند».

عمدهٔ خوشحالی ما به کنش‌هایمان بستگی دارد، نه جایی که در آن زندگی می‌کنیم. این اقدامات ما -و نه پیرامون‌مان- است که حس هدفمندی و تعلق را به ارمغان می‌آورد.

انتخاب حرفهٔ شغلی مثل پیدا کردن معشوق نیست. امکان دارد شغل ایده‌آل شما هنوز ابداع نشده باشد. صنایع قدیمی تغییر می‌کنند و صنایع جدید هم با روندی بسیار سریع‌تر از قبل ظاهر می‌شوند: خیلی از تاسیس گوگل، اوبر و اینستاگرام نگذشته. ضمناً هنوز شخصیت آیندهٔ شما شکل نگرفته و امکان تغییر علاقه‌هایتان هم وجود دارد.

رِی دالیو بنیان‌گذار بریج‌واتر گفته، «اگر به گذشتهٔ خود بنگرید و نگویید که "ای وای، یک سال پیش چقدر احمق بودم"، پس حتماً در طول سال گذشته به‌اندازهٔ کافی یاد نگرفته‌اید».

نقل‌قولی را به ایزاک آسیموف نسبت می‌دهند مبنی بر اینکه مکاشفات بزرگ نه با «یافتم!» بلکه با «بامزه است که ...» آغاز می‌شوند.

در روانشناسی، تفکر خلاف واقع یعنی تصور کنیم چگونه شرایط زندگی ما می‌توانست به طریقی دیگر رقم بخورد. وقتی متوجه شویم چقدر راحت می‌توانستیم تفکرات قالبی متفاوتی در ذهن‌مان داشته باشیم، احتمالاً بیشتر تمایل خواهیم داشت که دیدگاه‌هایمان را به‌روز کنیم. برای فعال کردن تفکر خلاف واقع می‌توان سوالاتی از این قبیل پرسید: اگر در خانواده‌ای سیاه‌پوست، لاتین تبار، آسیایی یا سرخ‌پوست متولد شده بودید، کلیشه‌هایتان چقدر متفاوت بود؟ اگر به‌جای شهر در مزرعه‌ای در یک روستا بزرگ شده بودید یا با فرهنگ کشوری در آن‌سوی دنیا رشد می‌کردید، چه عقایدی داشتید؟ اگر در دههٔ ۱۷۰۰ میلادی زندگی می‌کردید چه اعتقاداتی داشتید؟

وقتی فاقد مهارت و دانش کافی برای دستیابی به تعالی باشیم، گاهی مهارت و دانش کافی برای قضاوت دربارهٔ تعالی را هم نخواهیم داشت

عصب‌پژوهان می‌گویند زیر سوال رفتن باورهای محوری انسان، آمیگدالِ مغزش را تحریک می‌کند؛ همان «مغز خزنده‌ای» که خونسردی و منطقی بودن را کنار می‌گذارد و واکنش جنگ یا گریز را در پیش می‌گیرد. خشم و ترس ما غریزی است: انگار یک نفر چیزی را به سمت ذهن‌مان پرت کرده باشد. اینجاست که ضمیر دیکتاتور با زره ذهنی خود به کمک‌مان می‌آید. مبدل به واعظ یا دادستانی خواهیم شد که در تلاش برای تغییر عقیده یا محکوم‌سازی گمراهان است.

عصب‌پژوهان می‌گویند زیر سوال رفتن باورهای محوری انسان، آمیگدالِ مغزش را تحریک می‌کند؛ همان «مغز خزنده‌ای» که خونسردی و منطقی بودن را کنار می‌گذارد و واکنش جنگ یا گریز را در پیش می‌گیرد. خشم و ترس ما غریزی است: انگار یک نفر چیزی را به سمت ذهن‌مان پرت کرده باشد. اینجاست که ضمیر دیکتاتور با زره ذهنی خود به کمک‌مان می‌آید. مبدل به واعظ یا دادستانی خواهیم شد که در تلاش برای تغییر عقیده یا محکوم‌سازی گمراهان است.

تکبر باعث می‌شود ضعف‌هایمان را نبینیم اما فروتنی آن‌ها را برایمان شفاف‌تر از قبل می‌کند. فروتنیِ توأم با اعتمادبه‌نفس نیز به ما کمک می‌کند تا بر ضعف‌هایمان غلبه کنیم.

متفکران بزرگ هیچ‌گاه تردیدهایشان را پنهان نمی‌کنند، زیرا حس متقلب بودن دارند. آن‌ها همواره تردید دارند زیرا می‌دانند که همهٔ ما تا حدی نابینا هستیم و بر خود لازم می‌بینند که دیدشان را قوی‌تر کنند. آن‌ها هیچ‌گاه نسبت به دانسته‌های خود لاف نمی‌زنند بلکه از فقر اطلاعات‌شان تعجب می‌کنند. می‌دانند که هر پاسخ، پرسش‌های جدیدی را ایجاد خواهد کرد و جستجوی ما برای دانش هیچ‌گاه پایان نخواهد یافت.

در حین مطالعه‌ام دربارهٔ تجدیدنظر، مشاهده کردم که این فرایند غالباً در قالب یک چرخه شکل می‌گیرد. همه‌چیز با تواضع فکری آغاز می‌شود؛ آگاهی از چیزهایی که نمی‌دانیم. همهٔ ما باید فهرستی بلندبالا از قلمروهایی بسازیم که فاقد اطلاعات کافی در آن‌ها هستیم. ناآگاهی‌های خودم شامل هنر، بازارهای مالی، مد، شیمی، غذا، علت تبدیل لهجهٔ انگلیسی به آمریکایی در ترانه‌ها و علت ناتوانی در قلقلک خودمان می‌شود. شناسایی کمبودهای شخصی، در را به روی تردید می‌گشاید. وقتی درک کنونی خود را زیر سوال ببریم، کنجکاوانه به‌دنبال کشف نادانسته‌هایمان خواهیم رفت. همین کاوش موجب مکاشفه‌های جدیدی خواهد شد و وقتی می‌بینیم که هنوز چقدر چیز برای آموختن داریم، تواضع فکری‌مان نیز حفظ می‌شود. اگر دانش یک قدرت است، پس آگاهی از نادانسته‌ها نیز نشانهٔ خرد خواهد بود.

اگر دانش یک قدرت است، پس آگاهی از نادانسته‌ها نیز نشانهٔ خرد خواهد بود.

ترفند پانزی یک عملیات سرمایه‌گذاری کلاه‌بردارانه است. در این ترفند، به سرمایه‌گذاران سودهایی برگردانده می‌شود که به‌طرز غیرعادی از بهره‌های متعارف بالاترند. البته این سود از پول سرمایه‌گذاران بعدی تأمین می‌شود و شرکت یا فرد دریافت‌کنندهٔ سرمایه، فعالیت اقتصادی خاصی با پول دریافتی انجام نمی‌دهد.

جان استوارت میلِ فیلسوف نوشته، «تنها افرادی خوشحالند که تمرکز ذهنی‌شان روی هر هدفی به غیر از خوشحالی باشد؛ روی خوشحالی دیگران، روی بهبود نوع بشر، حتی روی یک هنر یا حرفه که صرفاً به‌عنوان یک ابزار پنداشته نشود، بلکه به‌خودی‌خود یک مقصد ایده‌آل باشد. بنابراین آن‌ها با هدف گرفتن یک مقصود دیگر، خوشحالی را هم در مسیرشان می‌یابند».

اگر همین‌جا غمگین باشید و با هواپیما به ایتالیا بروید، همان انسان غمگین قبلی هستید که این بار در ایتالیا حضور دارد و صرفاً مکانش را عوض کرده.