بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن

«"باورهای من" نه مجموعه‌ای متناهی با پایان قطعی، که یک پروسهٔ جاری است».

در ملاقات با هر شخص، یک نکتهٔ جدید از او بیاموزید. هر کس در یک زمینهٔ خاص، اطلاعات بیشتری از شما دارد. از افراد بپرسید که اخیراً دربارهٔ چه چیزی تجدیدنظر کرده‌اند یا در آغاز گفتمان، از خاطرات تجدیدنظرهایتان طی سال گذشته بگویید.

اگر همین‌جا غمگین باشید و با هواپیما به ایتالیا بروید، همان انسان غمگین قبلی هستید که این بار در ایتالیا حضور دارد و صرفاً مکانش را عوض کرده.

اگر کسی هنوز از ویندوز ۹۵ استفاده کند به او می‌خندیم، اما هنوز هم به عقاید سال ۱۹۹۵ خود پایبندیم. صرفاً دیدگاه‌های افرادی را می‌شنویم که حس خوبی به ما می‌دهند، نه ایده‌هایی که ما را به تأمل وامی‌دارند.

رِی دالیو بنیان‌گذار بریج‌واتر گفته، «اگر به گذشتهٔ خود بنگرید و نگویید که "ای وای، یک سال پیش چقدر احمق بودم"، پس حتماً در طول سال گذشته به‌اندازهٔ کافی یاد نگرفته‌اید».

روانشناسان مدت‌هاست دریافته‌اند محتمل‌ترین فردی که می‌تواند شما را متقاعد کند تا فکرتان را تغییر دهید، خودتان هستید. شما دلایلی را که قانع‌کننده‌تر می‌دانید انتخاب می‌کنید و نسبت به آن‌ها احساس مالکیت واقعی دارید.

روانشناسان فهمیده‌اند که اغلب ما در معرض خطر توهمِ میزانِ دانش‌مان هستیم

مقداری تردید نسبت به دانش و مهارت‌هایمان، پایه‌ای برای صعود ما و بهره‌گیری‌مان از تجربیات دیگران خواهد شد. همان‌طور که در تحقیق روانشناسی الیزابت کرومی مانکوسو و همکارانش آمده، «یادگیری نیازمند فروتنی است تا بفهمیم که هنوز چیزهایی برای آموختن وجود دارد».

اشتباه کردن همیشه هم بد نیست. بلکه می‌تواند نشانه‌ای از یادگیری یک نکتهٔ جدید باشد - و کشف همین موضوع هم مایهٔ خوشحالی است.

یاد گرفته‌ام که دو نوع جدایی واقعاً مفیدند: جدایی حال از گذشته، و جدایی عقاید از هویت.

درهرحال هدف از یادگیری، نه تایید باورها بلکه تکامل آن‌ها است.

خوب است که سالی یکی دو بار به بررسی اهدافمان بپردازیم و به آن‌ها بیندیشیم. وقتی متوجه شویم که تصاویر گذشتهٔ زندگی هیچ ربطی به آینده‌مان ندارد، می‌توانیم تجدیدنظر دربارهٔ برنامه‌هایمان را آغاز کنیم. به این ترتیب می‌توانیم بستر خوشحالی خود را فراهم کنیم؛ البته تا زمانی که بیش‌ازحد دل‌بستهٔ کسب آن نباشیم.

«اگر به گذشتهٔ خود بنگرید و نگویید که "ای وای، یک سال پیش چقدر احمق بودم"، پس حتماً در طول سال گذشته به‌اندازهٔ کافی یاد نگرفته‌اید»

پس از شروع همکاری دانشجویان روی این پروژه، نتایج غافلگیرکننده‌ای حاصل شد. بیشترین تقلاها برای ممتازترین دانشجوها بود - افرادی که کمال‌گرا بودند. به نظر می‌رسد که علی‌رغم نمرات بهتر کمال‌گرایان در مدرسه، عملکرد کاری ضعیف‌تری نسبت به همتایان‌شان دارند. این نتیجه هم‌راستا با شواهد حاصل از صنایع گوناگون است که نمرات بالا را یک عامل تعیین‌کنندهٔ خوب برای عملکرد شغلی افراد نمی‌دانند. اغلب می‌توان با تسلط بر شیوه‌های قدیمی، نمرات خوبی در مدرسه کسب کرد. اما خلق یک حرفهٔ شغلی تاثیرگذار، نیازمند یک طرز تفکر جدید است. طی مطالعه‌ای کلاسیک که بر روی معماران بسیار متبحر صورت گرفت، مشخص شد که خلاق‌ترین‌ها با میانگین نمرات B فارغ‌التحصیل شده بودند. فارغ‌التحصیلان ممتاز چنان به اصول پایبند بودند که عموماً ریسک تجدیدنظر در مورد آن‌ها را نمی‌پذیرفتند.

همه‌چیز با تواضع فکری آغاز می‌شود؛ آگاهی از چیزهایی که نمی‌دانیم. همهٔ ما باید فهرستی بلندبالا از قلمروهایی بسازیم که فاقد اطلاعات کافی در آن‌ها هستیم. ن

از استاد کاراته‌ام آموخته بودم که هیچ مبارزه‌ای را شروع نکنم، مگر اینکه به‌اندازه‌ای آماده باشم که پیروز میدان شوم.

قدرت ذهنی هیچ تضمینی برای چابکی نیست. هرچقدر هم ذهن‌تان قدرتمند باشد، فقدان انگیزه برای تغییر ذهنیت باعث می‌شود که فرصت‌های فراوان تجدیدنظر را از دست بدهید.

هدفم در این کتاب، بررسیِ رویکردهای تجدیدنظر است. به‌دنبال متقاعدکننده‌ترین شواهد و تعدادی از ماهرترین تجدیدنظرکننده‌های دنیا رفتم. تمرکز اولین بخش کتاب بر باز کردن ذهن‌مان است

نکتهٔ خطرناک اینجاست که آن‌قدر درگیر موعظه برای اثبات حقانیت، بازپرسی دیگران برای اثبات اشتباهات آن‌ها و سیاسی‌بازی برای جلب پشتیبانی می‌شویم که زحمت تجدیدنظر راجع به دیدگاه‌هایمان را به خود نمی‌دهیم.

اگر یک آتش‌نشان باشید، انداختن ابزارها صرفاً مستلزم فراموش کردن عادات قدیمی و نادیده گرفتن غرایز درونی نیست. انداختن ابزارها یعنی شکست را می‌پذیرید و بخشی از هویت‌تان را رها می‌کنید. باید یک بازنگری دربارهٔ هدف شغلی -و مسئولیت زندگی- خود داشته باشید