بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن

در بسیاری از حوزه‌های زندگی، هیچ‌گاه آن‌قدر تخصص کسب نمی‌کنیم که عقاید خود را زیر سوال ببریم یا به‌دنبال کشف مجهولات‌مان برویم. صرفاً آن‌قدر اطلاعات داریم که با اطمینان کافی نظر بدهیم و قضاوت کنیم، اما نمی‌فهمیم که از قلهٔ حماقت بالا رفته‌ایم بدون اینکه به سمت دیگر آن رسیده باشیم.

«بدون تغییر نمی‌توان پیشرفت کرد؛ و آن‌هایی که نتوانند ذهنیت‌شان را تغییر دهند، قادر به تغییر هیچ‌چیز نخواهند بود»

رهبران قدرتمند با منتقدان‌شان تعامل دارند و خود را قوی‌تر می‌کنند. درحالی‌که رهبران ضعیف، صدای منتقدان‌شان را فرو می‌نشانند و خود را ضعیف‌تر می‌کنند.

تفکر علمی به‌گونه‌ای است که فروتنی را بر غرور، تردید را بر قاطعیت و کنجکاوی را بر ذهنیت بسته ترجیح می‌دهد. با خروج از طرز فکر یک دانشمند، چرخهٔ تجدیدنظر متلاشی خواهد شد و راه برای چرخهٔ اعتمادبه‌نفس کاذب باز می‌شود.

تجدیدنظر می‌تواند کمک‌حال شما در زمینهٔ خلق راهکارهای جدید برای مسائل کهنه و اصلاح راهکارهای قدیمی برای مسائل جدید باشد.

آسودگیِ حاصل از یقین، خوشایندتر از دردسرهای ناشی از تردید است و خیلی قبل‌تر از اینکه استخوان‌هایمان انعطاف‌ناپذیر شوند، چنین اتفاقی برای باورهایمان می‌افتد. اگر کسی هنوز از ویندوز ۹۵ استفاده کند به او می‌خندیم، اما هنوز هم به عقاید سال ۱۹۹۵ خود پایبندیم. صرفاً دیدگاه‌های افرادی را می‌شنویم که حس خوبی به ما می‌دهند، نه ایده‌هایی که ما را به تأمل وامی‌دارند.

در صورت مخالفت افراد با یک تحول، تاکید بر بخش‌های بدون تغییر آن مفید خواهد بود. چشم‌اندازهای تحول در صورتی متقاعدکننده‌تر خواهند شد که بارقه‌های تداوم در آن‌ها گنجانده شوند. هرچند احتمال تحول استراتژی‌هایمان وجود دارد، اما هویت‌مان دست‌نخورده خواهد ماند.

تفکر علمی به‌گونه‌ای است که فروتنی را بر غرور، تردید را بر قاطعیت و کنجکاوی را بر ذهنیت بسته ترجیح می‌دهد. با خروج از طرز فکر یک دانشمند، چرخهٔ تجدیدنظر متلاشی خواهد شد و راه برای چرخهٔ اعتمادبه‌نفس کاذب باز می‌شود.

وجه تمایز روسای جمهور بزرگ، کنجکاوی و پذیرش آن‌ها نسبت به ایده‌های جدید بود.

کی از باورهایم این است که نباید در تمامی موقعیت‌ها روشنفکر باشیم. برخی موقعیت‌ها هستند که موعظه‌گری، دادستانی و سیاستمدار بودن منطقی‌تر خواهد بود. بااین‌حال اعتقاد دارم که روشنفکری در بیشتر موارد به ما کمک خواهد کرد، زیرا با طرز فکر یک دانشمند است که به چابکی ذهنی می‌رسیم.

قدرت ذهنی هیچ تضمینی برای چابکی نیست. هرچقدر هم ذهن‌تان قدرتمند باشد، فقدان انگیزه برای تغییر ذهنیت باعث می‌شود که فرصت‌های فراوان تجدیدنظر را از دست بدهید.

تحولات کارآفرین‌های بهره‌مند از طرز فکر دانشمند، بیش از دو برابر بالاتر از گروه کنترل بود. وقتی فرضیات‌شان تایید نمی‌شد، می‌دانستند که وقت اصلاح مدل‌های کسب‌وکارشان فرا رسیده است.

دانشمند بودن یک حرفه نیست. بلکه یک چارچوب ذهنی است؛ طرز فکری که با موعظه‌گری، بازپرسی و سیاسی‌بازی فرق دارد. وقتی در پی حقیقت باشیم، طرز فکر دانشمند را اتخاذ می‌کنیم

نکتهٔ خطرناک اینجاست که آن‌قدر درگیر موعظه برای اثبات حقانیت، بازپرسی دیگران برای اثبات اشتباهات آن‌ها و سیاسی‌بازی برای جلب پشتیبانی می‌شویم که زحمت تجدیدنظر راجع به دیدگاه‌هایمان را به خود نمی‌دهیم.

در حین اندیشه و تکلم، غالباً ذهنیتِ سه حرفهٔ متفاوت را به کار می‌گیریم: واعظ‌ها، دادستان‌ها و سیاستمدارها.

«نادانی بیش از دانش موجب اعتمادبه‌نفس خواهد شد». - چارلز داروین

اگر سقراط سرگروه آتش‌نشان‌های مَن‌گولچ بود، او و گروهش در حین بررسی گزینه‌های گوناگون‌شان خاکستر می‌شدند

زیر سوال رفتن باورهای محوری انسان، آمیگدالِ مغزش را تحریک می‌کند؛ همان «مغز خزنده‌ای» که خونسردی و منطقی بودن را کنار می‌گذارد و واکنش جنگ یا گریز را در پیش می‌گیرد. خشم و ترس ما غریزی است: انگار یک نفر چیزی را به سمت ذهن‌مان پرت کرده باشد

او ادعا کرد که طراحی جدید آن‌ها «پذیرفتنی» بود (مگر اینکه آزمایش‌شان در کیتی هاک، نتیجهٔ متفاوتی را به همراه می‌داشت). حتی پس از خلق یک راهکار بهتر، کماکان راه تجدیدنظر را نبستند. در کیتی هاک متوجه شدند که واقعاً راهکار صحیحی را انتخاب کرده‌اند. برادران رایت به این نتیجه رسیدند که هواپیمایشان به یک ملخ نیاز نداشت. بلکه دو ملخ می‌خواست که در جهت عکس همدیگر بچرخند و مثل یک بال چرخان عمل کنند. این همان زیبایی تعارض وظیفه است. در یک بحث بزرگ، طرف مقابل‌مان صرفا یک پرّه نیست بلکه نقش یک ملخ هواپیما را ایفا می‌کند. با وجود ملخ‌های دوگانه که عکس همدیگر می‌چرخند، تفکر ما زمین‌گیر نمی‌شود؛ بلکه به پرواز درمی‌آید.

کسب یک نتیجهٔ خوب از طریق فرایند نادرست، نشانه‌ای از شانس است. و نتیجهٔ بد با طی یک فرایند صحیح می‌تواند یک آزمایش هوشمندانه باشد.