بریده‌هایی از کتاب نقشه ‌هایی برای گم شدن

گم کردن خود یعنی تسلیمی لذت‌بخش، گم‌شده در آغوش خود، بی‌اعتنا به جهان، یکسره غرق در آنچه حاضر است طوری که همه چیزِ اطرافش محو شود

از همان هفده‌سالگی مستقل بودم و این استقلالِ زودهنگام پیرم کرد. هیچ وقت مطمئن نبودم اگر از هم فرو بپاشم کسی هست که تکه‌هایم را جمع کند یا نه.

نوشتن بی‌بدن‌ترین هنر است

معمولاً طوری از زیبایی صحبت می‌کنند انگار فقط شهوت و تحسین را برمی‌انگیزد اما زیباترین آدم‌ها طوری زیبا هستند که به پیشانی‌نوشت یا تقدیر یا معنا می‌مانند، به قهرمان قصه‌های به‌یادماندنی. اشتیاق به آن‌ها تا حدی اشتیاق به سرنوشتی شکوهمند است. زیبایی را هم شاید بشود دری به‌روی معنا و لذت دید.

پیامی که حیوانات وحشی با خود دارند چیست، پیامی که انگار گویای همه‌چیز و هیچ چیز است؟ این چه پیامِ بی‌واژه‌ای‌ست که گویی بی‌کم‌وکسر خودِ آن حیوانات است؟ پیامی که می‌گوید جهان وحشی‌ست؟ که می‌گوید نه خوشی‌های زندگی پیش‌بینی‌پذیر است نه خطراتش؟

موسیقی بلوز نوعی روایت بردگی‌ست اما روایت بردگی از زبان سفیدپوستان و اغلب دربارهٔ آدم‌هایی که اسارت‌شان یا موقت بوده یا جامعهٔ جدید آن‌ها را کاملاً پذیرفته است. موسیقی بلوز در اصل تبعید درونی و ابدیِ مردمی را حکایت می‌کرد که دیگر راه بازگشتی نداشتند

در دههٔ هشتاد، ما آخرالزمان را تصور می‌کردیم چون خیلی ساده‌تر از آیندهٔ پیچیده و غریبی بود که پول و قدرت و فناوری تحمیل می‌کنند، آینده‌های تودرتویی که خروج از آن‌ها آسان نبود. به همین ترتیب، نوجوان‌ها دربارهٔ جوان‌مرگی خیال‌پردازی می‌کنند چون از تصور آن کسی که تمام تصمیم‌ها و سنگینی بارِ بزرگسالی می‌تواند از شما بسازد آسان‌تر است.

دست‌وپا زدن؛ هراسی مسری. آن یکی بالاخره آزاد شد و افتاد، هر چند شاید برای باز شدن بال‌هایش دیگر دیر بود. بیشترِ فرایند دگردیسی چیزی جز زوال نیست و شامل همین بزنگاهی‌ست که در آن بیرون آمدن از گذشته باید یک‌جا و دفعی باشد.

در رؤیاها هیچ چیز گم نمی‌شود. خانه‌های دوران کودکی، مردگان، اسباب‌بازی‌های گم‌شده، همگی چنان واضح پدیدار می‌شوند که از دسترس ذهن بیدارت دور است. هیچ چیز جز خودِ تو گم نمی‌شود، خودِ توی پرسه‌زن در قلمرویی که در آن حتی آشناترین مکان‌ها هم دیگر خودشان نیستند و به ناممکن‌ها راه دارند.

فیلم‌ها همان‌قدر که محصول روشنایی‌اند محصول تاریکی نیز هستند، همان بازه‌های فوق‌العاده کوتاهِ مابین تصاویر درخشان که باعث می‌شوند بتوان چندین تصویر ثابت را به یک تصویر متحرک تبدیل کرد. بدون آن تاریکی‌ها، فقط تصاویری محو باقی می‌ماند. به عبارت دیگر، یک فیلم کامل حاوی نیم یا یک ساعت تاریکی مطلقی‌ست که نادیده می‌ماند. اگر بتوانی تمام آن تاریکی‌ها را جمع بزنی، می‌بینی تماشاچیانِ داخل سالن دسته‌جمعی به اعماق شبی خیالی زل زده‌اند. این همان سرزمین ناشناختهٔ فیلم‌هاست