بریده‌هایی از کتاب ما در برابر شما

خوبی طبیعت این است که نوستالژیک نیست، صخره‌ها و درختان اهمیت نمی‌دهند که صاحب پیشینشان چه کسی بوده است.

کسی در ورزش با منطق بهترین نمی‌شود، بلکه باید رؤیاپرداز بود.

بدی بزرگ شدن این است که آدم می‌فهمد همه‌جا همین‌طور است. خوک‌ها همه‌جا هستند.

بدترین کارهای ما مردم این است که نمی‌خواهیم بپذیریم اشتباه کردیم. هر قدر که اشتباه بزرگ‌تر و نتیجه‌اش زشت‌تر باشد، غرور ما هم برای بازگشت بیشتر می‌شود.

مردم یک دروغ ساده را ترجیح می‌دهند به یک راست پیچیده، چون دروغ مزیتی دارد که شکست‌ناپذیرش می‌کند:

«سخت‌ترین چیز داشتن یه خانواده اینه که هیچ‌وقت کافی نیستی.»

زمان می‌گذرد و بیشتر ما فقط درگیر اینیم که صبح‌ها بتوانیم خودمان را از تخت بیرون بکشیم.

ما همیشه از احساسات وحشی‌ای که بهمان حمله‌ور می‌شوند دفاع می‌کنیم. انگار که آن‌ها هستند که به صبوری ما نیاز دارند.

«تو هم درست عین بقیه مردم این شهری، آنا. اگه چیزی رو که می‌خوای سریع به دست نیاری، فکر می‌کنی حق داری سر هر کی هر بلایی خواستی بیاری.»

می‌گویند اولین فکری که به ذهن آدم می‌رسد صادقانه‌ترین فکر است، اما این امر اغلب مصداق ندارد، بلکه برعکس اغلب بدترین فکر ممکن است. وگرنه، تکلیف مابقی فکرها چه می‌شود؟

واکنش‌های آنی ما قابل افتخار نیستند.

درک خشونت ساده‌ترین و در عین حال دشوارترین کار دنیا است.

مشکل رؤیا همین است: به قله آرزوهایت که می‌رسی، تازه می‌فهمی ترس از ارتفاع داری!

ما عادت داریم هر دوره‌ای را با نگاه به بدترین لحظاتش داوری کنیم.

سخت است که به مردم اهمیت بدهی. واقعاً چالش‌برانگیز است، چون همدلی امر پیچیده‌ای است. لازم است که بپذیری و مدام به خودت یادآور شوی که دیگران هم حق زندگی دارند.

اغلب این بااستعدادترین‌ها هستند که بزرگ‌ترین اشتباهات را مرتکب می‌شوند چون «به هر که بیشتر داده شود از او بیشتر گرفته خواهد شد».

«اما تو مزلف کوفتی مایی!»

یک بار پیتر سعی کرد یک جوری برای لئو توضیح بدهد: «من به خشونت اعتقاد ندارم، لئو، چون بابای من اگه شیر رو می‌ریختم، من رو می‌زد. کارش باعث نشد من دیگه شیر رو نریزم، اما باعث شد من از شیر بترسم.»

آن نخستین ثانیه‌هایی که عاشق می‌شویم، لرزشی هست جایی بین شکم و قفسه سینه مثل پرچمی که تن به توفان سپرده؛ همان روزهای پس از نخستین بوسه‌ها، وقتی کسی نگاهمان می‌کند، و ماجرا هنوز راز کوچکی است میان ما و خودمان. اینکه تو من را می‌خواهی. و این یعنی آسیب‌پذیری، که چیزی خطرناک‌تر از آن وجود ندارد.

پسرها هرگز به روشنایی فکر نمی‌کنند، روشنایی در زندگی آن‌ها مشکل محسوب نمی‌شود. پسرهایی که از تاریکی می‌ترسند ترسشان از روح و هیولا است اما دخترهایی که از تاریکی هراسان‌اند درواقع از پسرها می‌ترسند.