بریده‌هایی از کتاب دختر خاموش

«بعضیا هستن که فقط فرار می‌کنن. بدون کوچک‌ترین فکری، تا جایی که می‌تونن، دور می‌شن. یه عدهٔ دیگه هستن که رفتار منطقی از خودشون نشون می‌دن.»

«این باید برای تو خیلی شگفت‌انگیز باشه. زندگی پر از احتمالاته...»

اکنون آنان یک تیم شده بودند و در یک تیم شما، گاهی وقت‌ها، باید نقش ثانویه را داشته باشید، اگرچه این نقش او نبود.

می‌کوشید خود را خیلی منطقی نشان دهد، اما به‌راستی از آن عاجز بود.

این بود شخصیت او: مردی که به‌راستی در اصلاح و تغییر حقایق به نفع خود استاد بود.

متوجه شده بود که هر چیز دیگری در زندگی‌اش نیز به همین شکل بود. در هر کاری که انجام می‌داد، پنهانکاری‌ای وجود داشت.

«می‌خوای باهات صادق باشم؟» «اگه بلدی چطوری.»

«همیشه برای هرکاری یک بارِ اولی وجود داره.»

ترس اون از اینه که همهٔ تلاش‌هاش نقش بر آب بشه.

«این خیلی ممکنه مفید باشه که بتونم به جامعه بگم که چه انتظارهایی می‌تونن داشته باشن.» «اونا می‌تونن بهترین‌ها رو از ما انتظار داشته باشند. مثل همیشه.»

بی‌علاقگی خاصی که توصیفی از شخصیتش بود، در او دیده می‌شد.

این ثبات بیرونی، خلق‌وخوی متغیر درونی‌اش را پنهان می‌ساخت و آمیزه‌ای مبارزطلبانه از ناامنی به‌وجود می‌آورد.

او به‌راستی نمی‌خواست کسی را ناراحت کند، اما در چنین موقعیتی خشنود کردن همه کاری ناممکن بود

انگار آن روز قرار نبود شب شود.

هر دو به یک اندازه تنها بودند. هر دو مرتب به دنبال عشقی می‌گشتند که در عرض چند دقیقه تخریب می‌شد.

آنان رابطه‌ای تقریبی داشتند؛ مانند هرکس دیگر در زندگی، که نه کاملاً سیاه و نه کاملاً سفید بود.

دانستن یک چیز بود و اثباتش چیز دیگر. و هیچ نمی‌دانست که اگر شک و گمانش تأیید بشود چه خواهد کرد، اما در اوضاع و احوال حاضر، حس دانستن این مطلب آزارش می‌داد. به این می‌مانست که جایی از بدن شما بخارد، اما دستتان به آن نرسد که آن را بخارانید. او، به‌خاطر خودش هم که شده بود، می‌خواست از این بابت مطمئن شود.

دانستن یک چیز بود و اثباتش چیز دیگر.

گاهی وقت‌ها به فکر بیلی می‌رسید که مایا برای این از او نظر می‌خواهد که این احساس را به وی بدهد که او نیز بخشی از این کار است، در حالی‌که او، با تصمیم‌گیری خودش به تنهایی، خوشحال بود.

سباستین ضرورتی احساس نمی‌کرد تا راهی برای بازگشت به آن ارتباط گذشته پیدا کند