بریده‌هایی از کتاب دختر خاموش

واژه‌ها خیلی سنگین‌اند و به او آسیب می‌زنند، برخلاف این حقیقت که زیاد هم نیستند.

چه اتفاقی قرار بود بیفتد؟ آیا می‌توانست بر خود مسلط باشد یا اینکه بدون آنکه خود بخواهد، همه‌چیز همان‌گونه که می‌بایست اتفاق می‌افتد و او هیچ تسلطی بر آن ندارد؟

او در راه رفتن به مکانی بود که در آن ازعواطف انسانی خبری نبود. جایی که هم در آن بزرگ‌ترین غم‌ها و هم بزرگ‌ترین شادی‌ها وجود داشت.

او نمی‌دانست که چطور باید شادی و غم و اندوه خود را با هم و در کنار هم بپذیرد و آن دو را باهم آشتی دهد.

او باید خوشحال می‌بود. اما این ناممکن بود. به‌طور کامل ناممکن.

ذهنش، درست مانند درختانی که به سرعت از جلوی دیدگانش عبور می‌کردند، در حال پرسه زدن بود.

این روزها خیلی راحت و سریع خشمگین و بداخلاق می‌شد.

او با خودش فکر می‌کرد که خوب شد که دوباره به‌جای بیکاری و اتلاف وقت کار می‌کردیم و درگیر بیماری و دروغ‌های رنگ‌ووارنگ نمی‌شدیم. خوب می‌شد که برروی چیزهای دیگری تمرکز می‌کردیم.

سباستین خوب می‌دانست که تکرار بعضی واژه‌ها شفابخش است، بخصوص اطمینان‌بخشی‌های عاشقانه. ضربهٔ روحی به دیواری می‌ماند، عشق راهی بود که از آن دیوار رد می‌شد، تکرار، چکشی بود که موانع را نابود می‌کرد.

دردی را بگویی که هرگز از یاد نمی‌رود، که بخشی از زندگی‌اش شده بود، که همه انتخاب‌های بدی که کرده بود، همهٔ نمایش‌های یکشبه، همهٔ تلاش‌های موفق‌آمیز برای خشنود کردن اطرافیانش، از همین درد ناشی می‌شد. که به‌آرامی او را مسموم می‌ساخت، همراه شده بود با حس گناهی که همچنان حسش می‌کرد.

«اما من گمان می‌کنم کاملاً می‌دونم تو چه حسی داری. می‌دونم چه حالی داره وقتی کسانی رو که عاشقشون هستی به یکباره از دستشون بدی.»

«گاهی وقت‌ها، زمانی که اتفاقی می‌افته، وقتی به‌خاطر از دست دادن چیزی غمگینی، مردم می‌گن که درکت می‌کنن و می‌فهمن که چه حسی داری، اما اونا بیشتر وقتا، هیچ راه‌حل یا سرنخی به شما نمی‌دن، چون تا حالا هیچ‌وقت چیز باارزشی رو از دست ندادن.»

آدم بی‌کار، به کارهای شیطانی دست می‌زند.

او اصلاً نمی‌دانست چه وقتی از روز است. بارها از خواب پریده، اما دوباره از نو خوابیده بود و به‌خودش می‌گفت که هنوز صبح نشده است. مگر می‌خواست چه بکند؟ کجا می‌خواست برود؟ اینجا، جایی بود که در حال حاضر برای او مناسب‌ترین مکان بود.

این‌گونه در اینجا نشستن حس خیلی خوبی به او می‌داد و قصد نداشت با پرسیدن سؤال‌های بیهوده لحظه‌ها را خراب کند، یا به طریقی از او انتقاد کند یا نظری بدهد که به بی‌اعتمادی تفسیر شود.

اگر فضای اجتماعی فقط یک خوبی داشت، این بود که کمبود دوستان و آشنایان را برطرف می‌کرد.

او تنها کسی نبود که خسته و بی‌حوصله شده بود، مگر نه؟

هرگز این واقعیت را که او پدر نوجوانی با همهٔ جوانبش خواهد بود نمی‌توانست در ذهنش بگنجاند: مسئولیت هدایت او نزدیک و نزدیک‌تر تا زمانی که به استقلال در دنیای بالغان برسد.

او به‌راستی می‌خواست همه‌چیز خوب باشد.

فرضیهٔ جایگزین، به‌راستی واقعاً یک جایگزین نبود.