بریده‌هایی از کتاب دختر خاموش

فعلاً نباید در موردش فکر می‌کرد. این روش کارش بود. شاید اگر مدتی فکر نمی‌کرد به پاسخش می‌رسید. باید مشکل را به کناری می‌گذاشت، و به آن اجازه می‌داد که در پسِ ذهنش بخوابد و جا بیفتد و کوچک‌ترین توجهی به آن نمی‌کرد. به مغزش اجازه می‌داد تا در آرامش کار کند. او به پاسخ می‌رسید و سپس می‌بایست مناسبت‌ترین واکنش را از خود نشان می‌داد.

می‌کوشید این افکار را از ذهنش دور کند، اما نمی‌شد. برخی تصاویر این کار را می‌کنند. به بدترین شکل و حالت. شما مجبورید بقیهٔ عمر خود را با این گونه تصاویر زندگی کنید.

«انزوا و تهدید دایم نمی‌تونه به معنی زندگی‌ای طبیعی و عادی باشه.»

پول در مقادیر خیلی هنگفت بی‌تردید امکان داشت برخی را فراتر از همهٔ مرزهای طبیعی هدایت کند.

پیا، در کل، آدم شادی بود که حتی در اوضاع و احوال سخت نیز دوست داشت دیگران حس خوبی داشته و شاد باشند.

«ولی ما دوست نداریم تهدید بشیم. اگه قرار باشه جواب پس بدیم، بهتره که با نیت درک متقابل باشه. وگرنه شما می‌بایست از راه‌های قانونی اونو دنبال کنید.»

هر زمان که زندگی موانعش را بر سرراه او قرار می‌داد، این را می‌گفت. شما کاری را می‌کنید که مجبورید، بکنید. زندگی اصلاً عادلانه نیست.

شما کاری را می‌کنید که مجبورید، حتی اگر همیشه آن را دوست نداشته باشید.

ما کاری را می‌کنید که مجبورید، حتی اگر همیشه آن را دوست نداشته باشید.

شاید هم هر آنچه می‌خواست و لازم داشت در همان دنیای خودش پیدا می‌شد. فقط اگر می‌توانست راهش را در آنجا پیدا کند. همهٔ خودش. هر چه که بود. شاید هرگز نمی‌بایست آرامش آن مکان را ترک می‌کرد. آرامش. فراموشی.

نمی‌خواست دربارهٔ آن فکر کند. نمی‌خواست به آنچه پس از این زمان اتفاق افتاد، برگردد. آن‌ها همه مربوط به آن دنیای بیرون می‌شد، اینجا این خبرها نبود. آن داخل، سکوت و آرامش برقرار بود. اینجا، جایی بود که باید می‌رفت. همهٔ خودش. باید حصاری به دور خود درست می‌کرد. اکنون او اینجا بود و می‌توانست روی آن تمرکز کند. سرانجام ناگزیر بود که در مورد اینکه چه باید بکند، بیندیشد، اما نه اکنون. شاید هم هرگز.

او به اینجا آمده بود که کسی پیدایش نکند. دلش نمی‌خواست پیدا شود. به‌همین سادگی. نه اکنون، بلکه همیشه. شاید هم برای مدتی. او خیلی به بعدها فکر نکرده بود. فقط می‌خواست جایی امن برای خودش پیدا کند. همین. بعدها می‌توانست در مورد مراحل بعدی و آینده فکر کند.

پیا دلش می‌خواست تغییر ایجاد کند و به‌راستی باور داشت که می‌تواند این کار را انجام دهد.

شاید آن مکان می‌توانست با واژه‌های آن بیرون کنار بیاید، اما نه با واژه‌های او. واژه‌ها در هم می‌شکستند و او دیگر زنده نمی‌ماند. او دیگر نمی‌توانست دوباره چیزی بگوید. هرگز. با هیچ‌کس. او این قول را به خود داد. از درون.

او دیگر زیاد فکر نمی‌کرد. برای مدتی خیلی طولانی، اصلاً فکر نمی‌کرد. نمی‌خواست به چیزی فکر کند. نمی‌خواست به‌خاطر بیاورد.

وانیا به نظر سباستین خسته می‌رسید. که، از قرار، این روزها جزو تنظیم‌های پیش‌فرض او شده بود: خستگی و غم.

دستان کوچک آن دختر بچه در دستانش، به این فکر کرد که او هرگز و هرگز نباید آن دست را رها کند. همهٔ توان و همهٔ تمرکزش، همهٔ زندگی‌اش، اینجا در دست راستش بود.

ملافه و بالش را بیرون کشید و بر روی یکی از تختخواب‌ها گذاشت و پشت خود را به دیوار فشار داد. خود را جمع و کوچک کرد. به کوچکی وقتی که در دنیای خودش بود.

بعضی‌ها قصد دارند در کاری که انجام می‌دهند نامی کسب کنند و این قضیه بیشتر از پیش بردن پروندهٔ برای‌شان اهمیت دارد، اما اریک چنین آدمی نبود. برای او مهم نبود که چه کسی کار را انجام داده است، مهم کیفیت انجام یافتن کار بود که برای وی اهمیت داشت.

وانیا به‌طور مشخص فاقد آن بُعد احساسی داشتن بچه‌ای بود که مال خودِ‌خودش باشد.