بریده‌هایی از کتاب من، شماره سه

گفت آدم‌ها بذرند. کافی است پا روی‌شان نگذاری تا بزرگ شوند.

چشم‌هات را دوست دارم چون به مادرت رفته‌اند. دنیا هم که سیاه باشد باز سبزند.

حالا ما خودمان‌ایم. خود خودمان. تکه‌پاره‌ایم. دیوانه. دراز. کوتاه. زیادی کش آمده‌ایم. بی‌پدر. مادران سوخته‌ای داریم. بی‌کس‌ایم. بی‌کار. گوش‌های‌مان سوت می‌کشند. سگ می‌شویم. گوسفند سلاخی می‌کنیم. اسب‌ها روی‌مان چهارنعل می‌دوند. چیزهایی می‌بینیم که نیستند. زن‌هایی با صورت‌هایی نورانی. بچه‌هایی دونده دنبال باد. حالا ما خودمان‌ایم. روح‌های‌مان برگشته‌اند و توی صورت‌های‌مان فوت می‌کنند. چشم‌های‌مان گشاد شده‌اند. ایستاده خواب می‌بینیم. دنیا را همان‌جوری می‌بینیم که هست. سیاه.

آدم‌ها بذرند. کافی است پا روی‌شان نگذاری تا بزرگ شوند.

نشانهٔ آدم عاقل این است که افسار فکرش دست خودش باشد.

گفتم که نترس. تو توی این راه گم نمی‌شوی. هیچ‌کس قبل رسیدن به جایی که باید به‌اش برسد توی هیچ راهی گم نمی‌شود. تو به آسو می‌رسی.

«خودت باید از روی حصارها بپری. خودت.»

دست‌های سمسار همیشه زخم‌اند. برای همین دوست‌شان دارم. این دست‌ها عادت دارند به زخم شدن.

خاطرات بچگی از یاد می‌روند ولی از بین نمی‌روند.

یه روز یه نقاشی می‌خواست اژدها بکشه. بلد نبود. فکر می‌کرد باید اژدها ببینه تا بتونه اژدها بکشه. تمام عمر صبر کرد تا اژدها ببینه. بالاخره یه روز اژدها از دست نقاش خسته شد. رفت پشت پنجرهٔ اتاقش. گفت ایناهاشم. این‌جام. حالا من رو بکش. نقاشه از ترس مُرد.

من لال نیستم. دهانم بسته شد چون آدم‌ها چیزهایی پرسیدند که به‌شان مربوط نبود.

هیچ‌کس قبل رسیدن به جایی که باید به‌اش برسد توی هیچ راهی گم نمی‌شود.

«مگذار باد پریشان کند مگذار باد به یغما برد از شانه‌های تو خاکستری که از عصارهٔ خون است»

زمین پُر از جنین‌های مُرده است.

ماها فقط روح‌مون رو گم کرده‌یم بچه. نترس! پیداش می‌کنیم

دیدی گفتم عاقبت سفر خواهی کرد؟ با دو چشم مطمئن‌تر از نور.

دیدی گفتم عاقبت سفر خواهی کرد؟ با دو چشم مطمئن‌تر از نور.

مگر نادر آواز خواندن بلد بود؟

بوی کود تازه یعنی درخت‌ها نمی‌میرند فقط ادامه می‌دهند.

چه‌جور خون را بکشم؟ من که رنگ ندارم. باید زغال را آن‌قدر فشار بدهم تا خون بیفتد.