بریده‌هایی از کتاب علیه تربیت فرزند

در الگوی والدگری، والدبودن شبیه نجاربودن است. شما باید به نوعِ ماده‌ای که با آن کار می‌کنید توجه کنید و این ممکن است بر روی کاری که تلاش می‌کنید انجام دهید تأثیر بگذارد. اما اساساً کار شما این است که آن ماده را به‌شکل محصولی نهایی درآورید که منطبق با طرحی خواهد بود که برای شروع در ذهن داشتید. و شما می‌توانید با نگریستن به محصولِ تمام‌شده ارزیابی کنید که کاری را چقدر خوب انجام داده‌اید

مراقبتگران انسان باید هم سرسختانه از هر کودک محافظت کنند و هم زمانی‌که آن‌ها بزرگ شدند دست از این کار بردارند؛ آن‌ها باید هم اجازهٔ بازی‌کردن بدهند و هم او را قادر به کارکردن سازند؛ باید سنت‌ها را منتقل کنند و مشوق نوآوری باشند. پارادکس‌های والدین برآمده از واقعیت‌های بنیادین زیست‌شناختی‌اند.

یکی از کشف‌های بزرگ سال‌های اخیر این بوده است که حتی بسیاری از کودکان خردسال می‌توانند امکان‌های جدید را تصور کنند و طرق جدیدی را در نظر بگیرند که خودشان یا جهان اطرافشان می‌توانند آن‌گونه باشند

حفظ هویت فرهنگی گذشته، و جای‌دادن خودتان در یک سنت، جزئی عمیق و رضایت‌بخش در زندگی انسان‌هاست. مراقبتگران در خلال تربیت و پرورش کودکان سنت‌ها را انتقال می‌دهند. درعین‌حال، یکی از کارکردهای اساسی دوران کودکی اجازه‌دادن به نوآوری و تغییر است. درواقع، به‌نحوی پارادکسیکال، هیچ فرهنگ و سنت خاصی برای انتقال به آیندگان وجود نمی‌داشت اگر گذشتگان دست به کارهای جدید نمی‌زدند. بدون رخدادهای جدید و بی‌سابقه، هیچ تاریخی وجود نداشت.

همان‌طور که کودکان باید از وابسته‌ترین مخلوقات جهان به مستقل‌ترین موجودات تبدیل شوند، همچنین آن‌ها باید از فردی که بیشتر وقتش را به بازی می‌گذراند به فردی تبدیل شوند که بیشتر وقت خود را به کار اختصاص می‌دهد. این تغییر مستلزم تغییرات عمیقی در ذهن و مغز کودکان است. والدین، مراقبتگران و آموزگاران باید به‌نحوی این گذار را مدیریت کنند که هم مزایای بازی حفظ شود و هم بهره‌مندی از مزایای کار میسر شود.

همه فکر می‌کنند که کودکان باید زمان کافی برای بازی‌کردن داشته باشند. اما زمان بازی یکی از نخستین چیزهایی است که هنگام قانون‌گذاری برای زندگی کودکان از قلم می‌افتد.

اگر عشق را نوعی کار ندانیم، بهتر می‌توانیم عشق بورزیم. ممکن است بگوییم ما سخت تلاش می‌کنیم تا زن یا شوهر خوبی باشیم، یا اینکه برایمان مهم است دوستی خوب یا فرزندی بهتر باشیم. اما من موفقیت ازدواج خودم را با این معیار اندازه‌گیری نمی‌کنم که آیا شخصیت شوهرم از زمانی که ازدواج کرده‌ایم بهتر شده است یا نه. من کیفیت یک دوستی قدیمی را با این سؤال ارزیابی نمی‌کنم که آیا دوست من از زمانی که برای نخستین‌بار همدیگر را دیدیم شادتر و موفق‌تر شده است یا نه؛ درواقع، همهٔ ما می‌دانیم که دوستی‌ها کیفیت خودشان را بیش از همه در روزهای تاریک زندگی نشان می‌دهند

مهم‌ترین پاداش‌های والدبودن نمرات و افتخارات فرزندان ما یا حتی فارغ‌التحصیل‌شدنشان یا ازدواجشان نیست؛ مهم‌ترین پاداش والدبودن از لحظه لحظهٔ لذت جسمی و روانیِ در کنار این کودک خاص بودن و لذت لحظه به لحظهٔ او در بودن با شما به وجود می‌آید. عشق مقصد یا ملاک و معیار و نقشهٔ از پیش تعیین‌شده ندارد، اما یک هدف دارد. هدفْ تغییردادن کسانی نیست که به آن‌ها عشق می‌ورزیم، بلکه بخشیدن آن چیزی است که برای شکوفایی بدان نیاز دارند. هدف عشق شکل‌دادن به سرنوشت معشوق نیست، بلکه کمک‌کردن به اوست در این جهت که خودش به سرنوشتش شکل دهد. هدفْ نشان‌دادن راه به او نیست، بلکه کمک‌کردن به اوست تا راه خودش را بیابد، حتی اگر مسیری که در پیش می‌گیرد آن راهی نباشد که خود ما برمی‌گزیدیم، یا حتی راهی نباشد که ما برایش انتخاب می‌کردیم.

هدف از عشق‌ورزیدن به کودکان، به‌طور خاص، فراهم‌کردن محیطی پربار، باثبات و امن برای این انسان‌های کوچک و آسیب‌پذیر است، محیطی که در آن تغییر، خلاقیت و نوآوری می‌توانند شکوفا شوند. این امر هم از منظر زیست‌شناختی و تکاملی و هم از منظری شخصی و سیاسی صادق است. عشق‌ورزیدن به کودکان برای آن‌ها مقصد تعیین نمی‌کند، بلکه قدرت و مایهٔ آغاز سفر را به آن‌ها می‌بخشد.

هدفْ تغییردادن کسانی نیست که به آن‌ها عشق می‌ورزیم، بلکه بخشیدن آن چیزی است که برای شکوفایی بدان نیاز دارند.

اگر این ایده را بپذیرید که والدگری نوعی کار است، پس باید میان این نوع کار و انواع دیگر کار (مثلاً شغل) دست به انتخاب بزنید. به‌خصوص مادران در مواجهه با این سؤال که آیا می‌توان هم در کار والدگری و هم در شغلی دیگر موفق بود به‌شدت حالت تدافعی به خود می‌گیرند و گیج و سردرگم می‌شوند. آن‌ها احساس می‌کنند مجبورند میان اهمیت کمتر قائل‌شدن برای مادربودن و چشم‌پوشیدن از شغلشان دست به انتخاب بزنند. اما همین دوراهی پدران را نیز با شدتی بیشتر تحت تأثیر قرار می‌دهد زیرا از آن‌ها کمتر از مادران قدردانی می‌شود.

کار و تلاش برای رسیدن به نتیجه‌ای خاصْ الگوی خوبی برای بسیاری از فعالیت‌های حیاتی انسانی است. چنین چیزی الگوی درستی برای نجارها یا نویسندگان یا تجار است. شما می‌توانید با ارزیابی کیفیت صندلی‌هایی که ساخته‌اید، کتاب‌هایی که نوشته‌اید، یا تراز مالی‌تان قضاوت کنید که آیا نجار یا نویسنده یا رئیس خوبی بوده‌اید یا خیر. در تصویر والدگری، همین الگو دنبال می‌شود. والد نوعی نجار است، اگرچه هدف تولید نوع خاصی از محصول، مثل صندلی، نیست، بلکه هدف تولید نوع خاصی از «آدم» است.

وقتی والدین یا سیاست‌گذاران از دانشمندان می‌شنوند که کودکان تا چه اندازه یاد می‌گیرند، اغلب نتیجه می‌گیرند که باید به آن‌ها بیشتر بیاموزیم، آن هم به‌شیوه‌ای که در مدرسه درس می‌دهیم. اما بچه‌ها درواقع از جزئیات ناخودآگاه آنچه مراقبتگران انجام می‌دهند بیشتر یاد می‌گیرند تا هرگونه تدبیر آگاهانهٔ والدگری.

مراقبت از کودکان، پرورش آن‌ها و سرمایه‌گذاری بر روی آن‌ها، برای رشد و شکوفایی انسان کاملاً حیاتی است. آموزش کودکان، هم تلویحاً و هم صراحتاً، به‌طور حتم مهم است. اما، از منظر تکامل، تلاش برای آگاهانه شکل‌دادن به آنچه کودکان قرار است از آب دربیابند هم بیهوده و هم محتوم به شکست است. ‫حتی اگر ما انسان‌ها بتوانیم رفتار فرزندانمان را دقیقاً مطابق اهداف و ایدئال‌هایمان شکل دهیم، انجام‌دادن این کار نتیجهٔ عکس خواهد داد.

اگر هر نسل به‌صورت برده‌وار و کورکورانه دقیقاً آنچه را که نسل پیش انجام می‌داده تکرار می‌کرد، ما هرگز هیچ پیشرفتی نمی‌کردیم. یک جایی، و البته ترجیحاً در جاهای بسیار، کسی در نسل جدید باید نوآوری کند

کارل پوپر (۱۲)، فیلسوف اتریشی، می‌گفت علم باعث می‌شود نظریه‌های ما به‌جای ما بمیرند.

عشق مقصد یا ملاک و معیار و نقشهٔ از پیش تعیین‌شده ندارد، اما یک هدف دارد. هدفْ تغییردادن کسانی نیست که به آن‌ها عشق می‌ورزیم، بلکه بخشیدن آن چیزی است که برای شکوفایی بدان نیاز دارند. هدف عشق شکل‌دادن به سرنوشت معشوق نیست، بلکه کمک‌کردن به اوست در این جهت که خودش به سرنوشتش شکل دهد. هدفْ نشان‌دادن راه به او نیست، بلکه کمک‌کردن به اوست تا راه خودش را بیابد، حتی اگر مسیری که در پیش می‌گیرد آن راهی نباشد که خود ما برمی‌گزیدیم، یا حتی راهی نباشد که ما برایش انتخاب می‌کردیم.

مسئله اینجاست که تا وقتی خودتان بچه‌دار نشوید نمی‌توانید واقعاً بفهمید بچه‌داشتن چطور است. ممکن است با نگاه‌کردن به کسانی که بچه دارند سرنخ‌هایی به دست بیاورید. اما این عشق شدید به این کودک خاص چیزی نیست که بتوانید قبل از بچه‌دارشدن درکش کنید. حتی ممکن است بچه‌های دیگران را دوست نداشته باشید و بااین‌حال کشف کنید که به فرزند خود بیش از هر چیز دیگری عشق می‌ورزید. و البته پیش از بچه‌دارشدن فهمی از مسئولیت خردکنندهٔ آن نیز نمی‌توانید داشته باشید. بنابراین نمی‌توانید در این مورد به‌نحوی عقلانی تصمیم بگیرید.

والدین طراحی نشده‌اند تا زندگی فرزندانشان را شکل دهند. درعوض، والدین و دیگر مراقبت‌کنندگان بناست تا فضایی امن و محافظت‌شده برای نسل بعدی فراهم کنند تا آن‌ها بتوانند در این فضا راه‌های جدید فکرکردن و عمل‌کردن را به وجود آورند، راه‌هایی که به‌هرحال کاملاً متفاوت از راه‌هایی هستند که ما از قبل برای کودکان پیش‌بینی کرده‌ایم.

مهارت در کار موفقیت به همراه می‌آورد. وعدهٔ والدگری این است که مجموعه‌ای از تکنیک‌ها و مهارت‌های خاص، وجود دارد که والدین می‌توانند کسب کنند. این تکنیک‌ها به آن‌ها کمک خواهد کرد که هدف شکل‌دادن به زندگی فرزندانشان را محقق کنند. و یک صنعت نسبتاً بزرگ ظهور کرده است که نوید ایجاد دقیقاً همان مهارت‌ها را می‌دهد.