بریده‌هایی از کتاب علیه تربیت فرزند

فرزندان بزرگ‌سال ما بیگانه هستند و باید باشند؛ آن‌ها ساکنان سرزمین آینده‌اند.

عشق مقصد یا ملاک و معیار و نقشهٔ از پیش تعیین‌شده ندارد، اما یک هدف دارد. هدفْ تغییردادن کسانی نیست که به آن‌ها عشق می‌ورزیم، بلکه بخشیدن آن چیزی است که برای شکوفایی بدان نیاز دارند

مهم‌ترین پاداش‌های والدبودن نمرات و افتخارات فرزندان ما یا حتی فارغ‌التحصیل‌شدنشان یا ازدواجشان نیست؛ مهم‌ترین پاداش والدبودن از لحظه لحظهٔ لذت جسمی و روانیِ در کنار این کودک خاص بودن و لذت لحظه به لحظهٔ او در بودن با شما به وجود می‌آید.

بدون رخدادهای جدید و بی‌سابقه، هیچ تاریخی وجود نداشت

عشق مقصد یا ملاک و معیار و نقشهٔ از پیش تعیین‌شده ندارد، اما یک هدف دارد. هدفْ تغییردادن کسانی نیست که به آن‌ها عشق می‌ورزیم، بلکه بخشیدن آن چیزی است که برای شکوفایی بدان نیاز دارند. هدف عشق شکل‌دادن به سرنوشت معشوق نیست، بلکه کمک‌کردن به اوست در این جهت که خودش به سرنوشتش شکل دهد. هدفْ نشان‌دادن راه به او نیست، بلکه کمک‌کردن به اوست تا راه خودش را بیابد، حتی اگر مسیری که در پیش می‌گیرد آن راهی نباشد که خود ما برمی‌گزیدیم، یا حتی راهی نباشد که ما برایش انتخاب می‌کردیم.

اصلاً چرا باید خود را درگیر چنین رابطهٔ دشوار، پرزحمت و متزلزلی کنیم؟ این پرسش هم شخصی و سیاسی است و هم انقلابی و علمی. تنها می‌توانیم بگوییم تکامل است که ما را به مراقبت وا می‌دارد، ژن‌های ما تلاش می‌کنند خود را بازتولید کنند.

فراوانیِ کتاب‌های والدگری، مانند فراوانی کتاب‌های مرتبط با رژیم غذایی، باید به‌خودی‌خود نشانه‌ای از بی‌ثمری آن‌ها باشد؛ اگر هر یک از آن‌ها به‌راستی تأثیرگذار بود، آن موفقیت می‌بایست دکان بقیه‌شان را تخته می‌کرد. و شکاف بین اهداف شخصی و سیاست عمومی، که در مورد غذا به اندازهٔ کافی آشکار است، در موضوع مراقبت از فرزندان شکافی عمیق است. جامعه‌ای که دائماً به فکر رژیم غذایی است بالاترین نرخ چاقی (۷) را دارد؛ جامعه‌ای که فکر و ذکرش والدگری است بالاترین نرخ فقر کودکان را دارد.

پارادکس بنیادین نیز مشابه است. آشپزی و توجه به کودکان هر دو ذاتاً و به‌نحو بارزی انسانی هستند؛ ما به‌عنوان یک گونهٔ جانوری بدون آن‌ها قادر به زنده‌ماندن نیستیم. اما به نظر می‌رسد هر چه بیشتر عامدانه و از روی آگاهی برای سالم‌شدن آشپزی و تغذیه می‌کنیم، یا هرچه بیشتر فرزندانمان را برای تبدیل‌شدن به بزرگ‌سالانی شاد و موفق تربیت می‌نماییم، ناسالم‌تر و ناشادتر می‌شویم.

مراقبتگران در خلال تربیت و پرورش کودکان سنت‌ها را انتقال می‌دهند. درعین‌حال، یکی از کارکردهای اساسی دوران کودکی اجازه‌دادن به نوآوری و تغییر است. درواقع، به‌نحوی پارادکسیکال، هیچ فرهنگ و سنت خاصی برای انتقال به آیندگان وجود نمی‌داشت اگر گذشتگان دست به کارهای جدید نمی‌زدند. بدون رخدادهای جدید و بی‌سابقه، هیچ تاریخی وجود نداشت. کودکان تا سن نوجوانی، به‌طور منحصربه‌فردی، شیوه‌های جدیدی برای لباس‌پوشیدن، رقصیدن، صحبت‌کردن و حتی فکرکردن اختراع می‌کنند. ما چگونه می‌توانیم فرهنگ و سنن خودمان را ارج نهیم و انتقال دهیم، و درعین‌حال به کودکانمان نیز اجازه دهیم و تشویقشان کنیم که فرهنگ‌ها و رسومِ کاملاً جدیدی اختراع کنند؟

ما انسان‌ها همواره میان حفظ امر کهن و گرامیداشت امر نوین مردد بوده‌ایم. این تنش سابقه‌ای بسیار طولانی دارد و فقط ویژگی فرهنگ تکنولوژیک ما نیست. این تنش بخشی از برنامهٔ تکاملی ماست. کودکان، به اقتضای طبیعتشان، همواره در خط مقدم این جنگ جای داشته‌اند.