بریده‌هایی از کتاب علیه تربیت فرزند

مسئله اینجاست که تا وقتی خودتان بچه‌دار نشوید نمی‌توانید واقعاً بفهمید بچه‌داشتن چطور است. ممکن است با نگاه‌کردن به کسانی که بچه دارند سرنخ‌هایی به دست بیاورید. اما این عشق شدید به این کودک خاص چیزی نیست که بتوانید قبل از بچه‌دارشدن درکش کنید. حتی ممکن است بچه‌های دیگران را دوست نداشته باشید و بااین‌حال کشف کنید که به فرزند خود بیش از هر چیز دیگری عشق می‌ورزید. و البته پیش از بچه‌دارشدن فهمی از مسئولیت خردکنندهٔ آن نیز نمی‌توانید داشته باشید. بنابراین نمی‌توانید در این مورد به‌نحوی عقلانی تصمیم بگیرید.

والدین طراحی نشده‌اند تا زندگی فرزندانشان را شکل دهند. درعوض، والدین و دیگر مراقبت‌کنندگان بناست تا فضایی امن و محافظت‌شده برای نسل بعدی فراهم کنند تا آن‌ها بتوانند در این فضا راه‌های جدید فکرکردن و عمل‌کردن را به وجود آورند، راه‌هایی که به‌هرحال کاملاً متفاوت از راه‌هایی هستند که ما از قبل برای کودکان پیش‌بینی کرده‌ایم.

مهارت در کار موفقیت به همراه می‌آورد. وعدهٔ والدگری این است که مجموعه‌ای از تکنیک‌ها و مهارت‌های خاص، وجود دارد که والدین می‌توانند کسب کنند. این تکنیک‌ها به آن‌ها کمک خواهد کرد که هدف شکل‌دادن به زندگی فرزندانشان را محقق کنند. و یک صنعت نسبتاً بزرگ ظهور کرده است که نوید ایجاد دقیقاً همان مهارت‌ها را می‌دهد.

ما هم نگرانیم که مبادا فرزندانمان در مدرسه موفق نباشند و هم نگرانیم که نکند از فشاری که برای موفق‌شدن در مدرسه به آن‌ها تحمیل می‌شود آسیب ببینند.

روان‌شناسان تکاملی اغلب در مورد «واحدهای» ذاتی خاص سخن می‌گفتند، یعنی مهارت‌های شناختی خاصی که برای انجام اهداف خاصی تکامل یافتند. روان‌شناسان اغلب ذهن را همچون نوعی چاقوی سوئیسی ت

فراوانیِ کتاب‌های والدگری، مانند فراوانی کتاب‌های مرتبط با رژیم غذایی، باید به‌خودی‌خود نشانه‌ای از بی‌ثمری آن‌ها باشد؛ اگر هر یک از آن‌ها به‌راستی تأثیرگذار بود، آن موفقیت می‌بایست دکان بقیه‌شان را تخته می‌کرد. و شکاف بین اهداف شخصی و سیاست عمومی، که در مورد غذا به اندازهٔ کافی آشکار است، در موضوع مراقبت از فرزندان شکافی عمیق است.

والدگری یک اختراع وحشتناک است. والدگری زندگی فرزندان و والدین را بهبود نبخشیده، و می‌توان گفت از برخی جهات آن را بدتر کرده است. برای والدین طبقهٔ متوسط، تلاش برای تبدیل‌کردن فرزندان به بزرگ‌سالانی شایسته به منشأِ بی‌پایانِ اضطراب و گناه همراه با سرخوردگی تبدیل می‌شود. و برای فرزندان، والدگری توده‌ای تحمل‌ناپذیر از انتظارات نامشخص را به وجود می‌آورد.

تصادفی نیست که ما نسبت به گونه‌های دیگر دورهٔ کودکی (دورهٔ نابالغی و تحت حفاظت) بسیار طولانی‌تری نیز داریم. این کودکیِ درازمدت فرصت کاوش را برای ما فراهم می‌آورد. اگر کودکان برای کاوش طراحی شده‌اند، منطقی است که شلخته‌تر از بزرگ‌سالان باشند. درواقع، اکتشافات جدید علمی نشان می‌دهد که شلختگی و بی‌نظمیِ کودکان نقش ویژه‌ای در تکامل‌پذیری انسان ایفا می‌کند. تغییرپذیری و کاوش در طول دوران کودکی در بالاترین سطح خود هستند.

والدِ خوب بودن کودکان را به بزرگ‌سالانی زیرک یا شاد یا موفق تبدیل نمی‌کند، اما می‌تواند به ایجاد نسل جدیدی کمک کند که قبراق و منعطف و ترمیم‌پذیر است و بهتر می‌تواند به تغییرات ناگزیر و نامنتظره‌ای بپردازد که در آینده در مقابل آن‌ها قرار می‌گیرد.

بازی عملی است از روی جوششی خودانگیخته که برای انجام هیچ چیز بخصوصی طراحی نشده است