بریده‌هایی از کتاب روزنامه پاکستان

بین مردم رایج است که غلام احمد ادعای نبوت داشته است و به همین دلیل احمدی‌ها به خاتمیت حضرت رسول معتقد نیستند. اما ظاهراً این حرف چندان درست نیست. احمدی‌ها به قرآن و حضرت محمد و دین اسلام، معتقدند و احمد را همان مهدی موعودی می‌دانند که پیامبر وعده ظهورش را داده است. حدود سی سال پیش، قانونی در پاکستان تصویب شده است که به موجب آن احمدی‌ها مسلمان دانسته نمی‌شوند و به همین دلیل از بسیاری از حقوق محروم شده‌اند. وهّابی‌ها هم یکی از دشمنان سرسخت احمدی‌ها هستند و هر از چندی با یک بمب‌گذاری و حمله انتحاری آن‌ها را مورد نوازش قرار می‌دهند. به همین دلیل ربوه (یعنی شهر مذهبی احمدی‌ها)، شهر ناامنی است و احتمال بمب‌گذاری در آن زیاد است. البته گفتن این حرف‌ها دیگر فایده‌ای ندارد. برای اینکه من الان ترک موتور سید حسین نشسته‌ام و در حال رسیدن به شهر ربوه هستیم.

«ما خارجی‌ها را به دانشگاه راه نمی‌دهیم»! برای‌شان توضیح دادم و گفتم که «من به کشور این دوست، سفر کرده‌ام و با او از نظامی‌ترین خط‌ها گذشته‌ایم و با عزت و احترام، در یک شهر کاملاً امنیتی، خودمان را به مزار عبدالسلام رسانده‌ایم. حالا من می‌خواهم در بین‌المللی‌ترین دانشگاه ایران، دوستم را به کتابخانه عبدالسلام ببرم. چطور ممکن است راهی وجود نداشته باشد؟» دست آخر مرا به مسئول حراست ارجاع دادند. مسئول حراست به من توضیح داد که ورود یک پاکستانی به دانشگاه، کار خطرناک و غیر قانونی‌ای است. وقتی زیاد اصرار کردم، راهی جلوی پایم گذاشت و گفت: «فقط در یک صورت می‌توانیم اجازه دهیم. در صورتی که یکی از اساتید دانشگاه، شخصاً مسئولیت این ماجرا را به عهده بگیرد». سریع رفتم داخل دانشگاه و یکی از اساتید دانشکده فیزیک (دکتر سامان مقیمی) را دیدم. ماجرا را برایش تعریف کردم و ایشان حضوراً آمد و خواست اجازه بدهند سید حسین وارد خاک دانشگاه شریف شود. حراست دوباره بهانه‌تراشی کرد و گفت: «نه خیر! این طور نمی‌شود. باید رئیس دانشکده نامه بدهد»! سید حسین مرا کنار کشید و گفت: «ولش کن! ظاهراً ورود به دانشگاه شما از ورود به زندان سخت‌تر است. بالاخره آدم می‌تواند دست به خلافی بزند و او را ببرند زندان، ولی ورود به این دانشگاه به این سادگی‌ها شدنی نیست»

از مسجد پادشاهی و قلعه لاهور، خارج شدیم و به دیدن مناره پاکستان رفتیم. قرارداد معروف سال ۱۹۴۰ که به موجب آن کشور پاکستان (بخش مسلمان‌نشین هندوستان) شکل گرفته، اینجا بسته شده است. بر روی دیواره‌های مناره پاکستان، متن این معاهده به زبان‌های اردو، هندی و انگلیسی نوشته شده است. در قسمتی از دیواره هم سرود ملی پاکستان دیده می‌شود. اگر بگویم تمام سرود ملی پاکستان، فارسی است، اغراق نکرده‌ام. حتی ساختار زبانش هم فارسی است، و فقط یک حرف غیر فارسی (کا) در آن وجود دارد. اصلاً قضاوت با خودتان. این شما و این سرود ملی جمهوری اسلامی پاکستان، سروده «حفیظ جالَندهَری»‌:

توی ایران، رایج است که واژه‌های معادلی مثل «پیامک»، «رایانه» و... به سخره گرفته شود. معمولاً تصور می‌شود کسی که از این واژه‌ها استفاده می‌کند، قُلمبه سُلمبه حرف می‌زند. زیاد پیش آمده که به خاطر تلاش برای استفاده از واژه‌های بومی، مورد طعنه دوستانم قرار گرفته‌ام. شاید روزگاری هم کسانی که به «بَلَدیه» می‌گفتند «شهرداری»، مسخره می‌شدند. خلاصه اگر شما هم حرف زدنتان پر از sms و okay و search و باقی واژه‌های خارجکی است، این یک فقره را از برادر کوچک‌تان بپذیرید و بیش از این دلِ من و آقای غلامعلی حدادعادل را نشکنید. زبان اردویی که امروزه در پاکستان استفاده می‌شود، مدینه فاضله کلمات دخیل است. هر وقت یک نفر کنارم اردو حرف می‌زند، احساس می‌کنم اکثر لغات را می‌فهمم. برای اینکه اغلب واژه‌ها انگلیسی‌اند. انگار دارند انگلیسی حرف می‌زنند منتها با دستور زبان اردو. یادم می‌آید داخل ایستگاه قطار، این عبارت را به همین شکل، روی دیوار نوشته بودند: «پولیس هیلپ سینر»!

نه افغانیم و نه ترک و نه تاریم، چمن‌زادیم و از یک شاخساریم. تمیز رنگ و بو بر ما حرام‌ست، که ما پرورده یک نوبهاریم!

کسی اجازه ندارد جلوی پدر و مادرم علیه ایران حرف بزند. حیف که ایران به ما اقامت نمی‌دهد... دیش ماهواره خریده‌ام و حدود ۱۷ تا شبکه فارسی را می‌گیریم. عشقم این است که بنشینم پای فیلم‌های شبکه‌های ایران. ـ مثلاً چه فیلم‌هایی؟ ـ جنون. ـ جنون؟ نکند جومونگ را می‌گویی؟! جومونگ که کره‌ای بود. ـ آره. اما دوبله‌اش خیلی خوب بود.

می‌گوید: «کشور شما قانون دارد. همین طوری داخلش کشت و کشتار نیست. هرچند وقت یک بار خبر نمی‌دهند که رفیقت را فلان‌جا سر بریده‌اند». من سنگ صبورش شده‌ام. از نفوذ آمریکا در پاکستان می‌گوید و آمریکا را عامل تمام بدبختی‌ها می‌داند. حرفِ سید حسین را، این بار از زبان او می‌شنوم:‌ «الان ایران تنها کشوری‌ست که جلوی آمریکا ایستاده است...» ـ کسی اجازه ندارد جلوی پدر و مادرم علیه ایران حرف بزند. حیف که ایران به ما اقامت نمی‌دهد...

درست کنار مزار ضیاء الحق یک برگه کاغذ روی دیوار چسبانده بودند. بچه‌ای گم شده است و آگهی زده‌اند که اگر کسی او را دید، با تلفن تماس بگیرد و خانواده‌ای را از نگرانی در بیاورد. بالای آگهی بزرگ نوشته: «تلاش گمشده»! تلاش در زبان اردو به معنای «جست‌وجو» است. ولی برای ما که اردو بلد نیستیم، «تلاش گمشده» معنی جالب‌تری می‌دهد. باید با شماره تلفنی که گذاشته‌اند، تماس بگیرم و بگویم: بنده تلاش گمشده تان را پیدا کردم: جمهوری اسلامی پاکستان!

پاکستان کشوری‌ست با مساحتی کمتر از نصف ایران که بیش از دو برابرِ ایران جمعیت دارد! این تراکم جمعیت سطح توقعاتِ مردم را به شدت پایین آورده است. کثیف بودنِ لباس، زیاد اذیتشان نمی‌کند و خیلی در بندِ آسایش محل استراحت نیستند.

حواس‌مان باشد که سیاست و فرهنگ، دو عالم جداگانه‌اند. چرا راه دور برویم؟ مگر نه اینکه ما سی و چند سال است که نسبت به غرب، استقلال سیاسی پیدا کرده‌ایم (حتی شاید به شکل افراطی)، اما استقلال فرهنگی نه! دلیلش چیست؟ شاید اینکه در عالم سیاست می‌شود خیلی کارها را با بخش‌نامه و دستور انجام داد، ولی در عالم فرهنگ، هرگز! مگه فیلم هندیه؟!