بریده‌هایی از کتاب حسین (ع) از زبان حسین (ع)

و اگر شما در برابر اذیت‌ها و تلخی‌ها پایداری می‌کردید و در راه خدا سختی‌ها و ناگواری‌ها را متحمل می‌شدید، کارهای خدایی به شما محول می‌شد و این امور به دست شما انجام می‌گرفت و شما مرجع این کارها می‌شدید. اما افسوس که شما به ستمگران فرصت دادید تا این موقعیت‌ها را از شما سلب کنند، و اجازه دادید حکومت الهی به دست کسانی بیافتد که بر اساس شبهات بی‌اساس به حکمرانی بپردازند و در شهوات غرق شوند!

وضعیت شما در میان مردم از همه مصیبت بارتر است، زیرا اگر توجه داشته باشید جایگاه علمایی را از شما گرفته‌اند. مگر نه این است که باید اداره امور کشور و صدور احکام و اجرای برنامه‌های کشور در دست علمای ربانی باشد که آگاه به حلال و حرام بوده و امین حقوق الهی هستند؟ ولی این موقعیت‌ها را از شما گرفته‌اند و دلیل این که موفق شده‌اند شما را از این موقعیت‌ها دور کنند چیزی جز تفرقه شما از محور حق نیست! شما از سنت رسول خدا (ص) فاصله گرفته‌اید در حالی که دلایل روشن بر حقانیت آن وجود دارد!

در برابر دیدگان شما، افراد نابینا، لال، زمین گیر و ناتوان، در همه شهرها بی‌سرپرست مانده‌اند و کسی بر آنها ترحم نمی‌کند، ولی شما به اندازه توانایی و موقعیتی که دارید به یاری آنها نمی‌شتابید، و اگر کسی بخواهد از آنها حمایت کند شما به پشتیبانی او بر نمی‌خیزید. برای ایمنی در برابر قدرت ستمگران به چرب زبانی و چاپلوسی در مقابل آنان روی آورده‌اید! همه اینها دستورهای الهی است که متوجه شما بوده ولی شما از آنها غفلت می‌ورزید!

در برابر دیدگان شما، افراد نابینا، لال، زمین گیر و ناتوان، در همه شهرها بی‌سرپرست مانده‌اند و کسی بر آنها ترحم نمی‌کند، ولی شما به اندازه توانایی و موقعیتی که دارید به یاری آنها نمی‌شتابید، و اگر کسی بخواهد از آنها حمایت کند شما به پشتیبانی او بر نمی‌خیزید.

آیا همه این موقعیت‌های خاص و احترام‌های ویژه که امروز نصیب شما شده است به این دلیل نیست که از شما انتظار می‌رود برای اجرای قانون خدا قیام کنید؟ ولی شما در بیشتر موارد از حق خدا کوتاه آمده‌اید و در نتیجه حق امامان را نیز سبک گرفته‌اید! شما در حالی حقوق افراد ناتوان و ضعیف را ضایع کرده‌اید که درباره آنچه که حق خویش می‌پندارید قیام کرده و کوتاه نیامده‌اید. ولی در دفاع از حقوق ضایع شده بیچارگان نه مالی صرف کرده‌اید و نه جان خود را به خطر انداخته‌اید و نه با گروهی برای خدا درگیر شده‌اید!

شما را به خدا سوگند می‌دهم، آیا می‌دانید آنگاه که رسول خدا (ص) محل ساختمان مسجد و خانه خویش را خریداری و در کنار مسجد ده اتاق بنا کرد. نُه اتاق را برای خود و اتاق دهمی را که در وسط آنها قرار داشت به پدرم اختصاص داد. پس از مدتی رسول خدا (ص) دستور داد درب همه خانه‌های مردم را که به مسجد باز می‌شد ببندند مگر درب خانه علی (ع)! و چون بعضی از اصحاب در این باره اعتراض کردند، رسول خدا (ص) فرمود: من این فرمان را از پیش خود صادر نکردم بلکه خدا چنین فرمانی را به من داد. هم چنین رسول خدا (ص) مردم را از خوابیدن در مسجد منع کرد مگر علی (ع) را که اتاقش داخل مسجد و در کنار اتاق رسول خدا (ص) قرار داشت

مدّتی هم به این صورت گذشت تا آنکه معاویه برای کارگزارانش بصورت یک متن واحد بخشنامه فرستاد: «مراقبت کنید درباره هر کسی که ثابت شد «علی» و اهل بیتش را دوست دارد، حتما نام او را از دفترهای دولتی محو و شهادت او را در هیچ محکمه‌ای قبول نکنید». سپس در بخشنامه دیگری چنین نوشت: «هر کس متّهم شد که از شیعیان «علی» است، حتی اگر شاهدی هم درباره او نبود، او را به قتل برسانید». پس از این بود که شیعیان را به مجرد اتّهام و گمان در هر جایی کشتند، بطوری که گاهی یک فرد کلمه‌ای را اشتباه می‌گفت و بخاطر آن گردنش زده می‌شد.

معاویه بخشنامه دیگری برای کارگزارانش فرستاد: «از هیچ یک از شیعیان علی بن ابی طالب و اهل بیت و اهل ولایتش که معتقد به برتری او هستند و فضایل او را نقل می‌کنند، شهادتی قبول نکنید». و در بخشنامه‌ای دیگری به آنها نوشت: «اگر کسانی از شیعیان عثمان و محبّین و اهل بیت او و اهل ولایتش که معتقد به برتری او هستند و فضایل او را نقل می‌کنند، نزد شما باشند، حتما آنان را از نزدیکان خود قرار دهید، گرامیشان بدارید، مقرّبشان کنید و بر شرافتشان بیافزایید. و نام همه کسانی که درباره عثمان روایت می‌کنند را با ذکر نام پدرش و اینکه از چه طایفه‌ای است برایم بنویسید.»

(معاویه پس از استقرار حکومتش و بالاخص پس از شهادت برادرم امام حسن مجتبی (ع) اقدامات زیادی برای تبلیغ و تثبیت حزب بنی‌امیه از یکسو و نابودی شیعیان و علاقمندان اهل‌بیت از سوی دیگر کرد از جمله این که به همه کارگزارانش در تمامی مناطق و شهرها نوشت: «من هیچ تعهدی ندارم نسبت به کسانی که درباره فضیلت «ابوتراب» و اهل‌بیتش فضیلتی نقل کنند و حمایت خود را از آنان برداشتم.» در نتیجه این بخشنامه، سخنرانان در تمامی شهرها و در بالای منبرها شروع به لعن و سبّ علی (ع) و تبرّی از وی کردند و نسبت به او و خاندانش تهمت‌ها و نسبت‌های ناروای فراوانی دادند.

آگاه باش فرزندم! کسی که به عیبهای خویش توجه کند، دیگر به عیب بقیه مردم مشغول نمی‌شود. کسی که لباس تقوا را کنار بگذارد، دیگر با هیچ لباسی نمی‌تواند عیوب خود را بپوشاند. کسی که به تقسیم خدائی راضی شد، دیگر غم از دست رفته‌ها را نخورد. کسی که شمشیر ستم برکشید، خون خود نیز بدان خواهد ریخت. کسی که برای برادرش چاهی حفر کند، خود نیز در آن خواهد افتاد. کسی که اسرار دیگران را فاش سازد، اسرار خانه خودش نیز فاش خواهد شد. کسی که خطای خود را از نادیده بگیرد، خطای دیگران را بزرگ خواهد شمرد. کسی که در کارها بیش از اندازه تلاش کند، خود را به هلاکت می‌اندازد. کسی که بی‌پروا خود را به گرداب امور اندازد، غرق می‌شود.

«أَمْ یقُولُونَ افْتَراهُ قُلْ إِنِ افْتَرَیتُهُ فَلا تَمْلِکونَ لِی مِنَ اللَّهِ شَیئاً هُوَ أَعْلَمُ بِما تُفِیضُونَ فِیهِ کفی بِهِ شَهِیداً بَینِی وَ بَینَکمْ وَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ.»

(طرمّاح اجازه خواست آذوقه‌ای که برای خانواده اش تهیه کرده بود را به آنها برساند و برگردد و گفت: ان شاء الله باز می‌گردم و از جمله یاران شما خواهم بود. به وی گفتم:) «فَإِن کنتَ فاعِلًا فَعَجِّل رَحِمَک اللّهُ!» «اگر قصد یاری ما داری، بشتاب، خداوند تو را رحمت کند!» (پاورقی: طرمّاح رفت و با عجله برگشت، ولی هنگامی که نزدیک کربلا رسید خبر شهادت امام (ع) و یارانش را دریافت کرد!)