بریده‌هایی از کتاب حسین (ع) از زبان حسین (ع)

معنای سوم «اللّه اکبر» یعنی بر هر کاری تواناست. هر چه بخواهد، می‌تواند. در قدرت خویش، قوی و بر خلقش مقتدر است. نیرویش از خویش است و قدرتش بر همه چیز غالب است. چون حُکم کاری را تمام کرد، فقط می‌گوید: باش!، پس می‌شود.

معنای دوم «اللّه اکبر» آن که دانایِ آگاه است به هر آنچه بوده و هر آنچه خواهد بود، پیش از آن که به وجود آید.

چون مؤذّن می‌گوید: «اللّه اکبر» در واقع می‌گوید: خداوند، کسی است که خلق و امر، از آنِ اوست و آفرینش به خواسته اوست و همه چیز آفرینش از اوست و همه خلق به سوی او باز می‌گردند. او همیشگی، نخستینِ پیش از هر چیز، ابدی و فرجامِ پس از هر چیز است. آشکارتر از هر چیز، درک ناشدنی، نهان‌تر از همه چیز و تعریف نشدنی است، و اوست ماندگار و هر چیز غیر از او ناپایدار است.

چرا که «اللّه اکبر» معانی فراوانی دارد. از جمله معانی «اللّه اکبر» آن است که مؤذّن، بر قدیم، ازلی، و ابدی بودن خدا، و نیز بر علم، قوّت، قدرت، بردباری، کرَم، سخاوت، عطا و کبریاییِ او گواهی می‌دهد.

(یک فرد یهودی به پدرم علی بن ابی طالب (ع) گفت: به این سوالات من پاسخ بده: خداوند چه چیزی ندارد؟ چه چیزی در نزد خدا نیست؟ چه چیزی را خدا نمی‌داند؟ پدرم فرمود:) أَمَّا مَا لَا یعْلَمُهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَذَلِک قَوْلُکمْ یا مَعْشَرَ الْیهُودِ إِنَّ عُزَیراً ابْنُ اللَّهِ وَ اللَّهُ لَا یعْلَمُ لَهُ وَلَداً وَ أَمَّا قَوْلُک مَا لَیسَ لِلَّهِ فَلَیسَ لِلَّهِ شَرِیک وَ قَوْلُک مَا لَیسَ عِنْدَ اللَّهِ فَلَیسَ عِنْدَ اللَّهِ ظُلْمٌ لِلْعِبَادِ فَقَالَ الْیهُودِی أَنَا أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ. اما آنچه را خدای متعال نمی‌داند ادعای شما یهودیان است که عُزَیر پسر خداست و خدا پسری برای خود نمی‌شناسد؛ و امّا این که پرسیدی: خدا چه چیزی ندارد؟ خدا شریک ندارد؛ و پرسیدی: چه چیزی نزد خدا نیست؟ نزد خداوند، ظلم و ستم بر بندگان نیست». (مرد یهودی گفت: من شهادت به لا اله الا الله می‌دهم و شهادت می‌دهم که محمّد (ص) پیامبر خداست.)

(آن مرد برای سومین بار پرسید: چرا ملاقات با خدایت را دوست داری؟ فرمود:) لَمَّا رَأَیتُهُ قَدِ اخْتَارَ لِی دِینَ مَلَائِکتِهِ وَ رُسُلِهِ وَ أَنْبِیائِهِ عَلِمْتُ أَنَّ الَّذِی أَکرَمَنِی بِهَذَا لَیسَ ینْسَانِی فَأَحْبَبْتُ لِقَاءَهُ. وقتی دیدم همان دینی را برای من برگزیده است که برای فرشتگان و رسولان و پیامبرانش نیز همان را انتخاب کرده است، فهمیدم خدایی که مرا بدینگونه مورد لطف و کرامتش قرار داده است، هیچگاه مرا فراموش نخواهد کرد، پس علاقمند به ملاقات او شدم.

(آن مرد پرسید: چگونه شکر نعمت‌هایش را به جای آوری؟ فرمود:) نَظَرْتُ إِلَی بَلَاءٍ قَدْ صَرَفَهُ عَنِّی وَ أَبْلَی بِهِ غَیرِی فَعَلِمْتُ أَنَّهُ قَدْ أَنْعَمَ عَلَی فَشَکرْتُهُ. «مشاهده کردم که بلا را از من دور کرده و دیگری را بدان مبتلا ساخته است. فهمیدم که به من نعمت داده است. پس او را سپاس گزاردم».

(به یاد دارم که مردی برخاست و از پدرم امیرالمومنین (ع) پرسید: ای امیرالمومنین (ع)، چگونه خدایت را شناختی؟ پدرم در پاسخ وی فرمود:) «بِفَسْخِ الْعَزْمِ وَ نَقْضِ الْهَمِّ لَمَّا هَمَمْتُ فَحِیلَ بَینِی وَ بَینَ هَمِّی وَ عَزَمْتُ فَخَالَفَ الْقَضَاءُ عَزْمِی عَلِمْتُ أَنَّ الْمُدَبِّرَ غَیرِی. با شکسته شدن تصمیم و نقض شدن اراده. چون چیزی را اراده کردم، میان من و اراده‌ام مانع ایجاد شد، و چون تصمیم گرفتم، قضای الهی بر خلاف اراده‌ام شد. پس دانستم که تدبیر کننده غیر از من است.»

مرگ برای جوانمرد، ننگ و عار نیست هنگامی که نیتش حق است و برای اسلام می‌جنگد

در میان اطرافیانش برترین مردم از نظر او کسانی بودند که نیکوکارترین بودند و خیرشان به همه می‌رسید و خیرخواه و دلسوزتر به دیگران بودند و بزرگ‌ترینِ آنان، کسانی بودند که با برادران دینی خود، بهتر همدردی و همکاری داشته باشند.

در همه امور میانه‌رو بود و کارهای متناقض انجام نمی‌داد. هیچ‌گاه غفلت نمی‌کرد و از مردم غافل نمی‌شد، مبادا مردم، غفلت بورزند و یا به انحراف گرایند. از حق، کوتاهی نمی‌کرد و از آن، تجاوز هم نمی‌کرد.

خود را از مردم می‌پایید و از رفتار غفلت زای آنان دوری می‌گزید، بدون آن که خوش رویی و اخلاق نیک خود را از آنان دریغ کند. از یاران خود، سراغ می‌گرفت و تفقّد می‌فرمود و از مردم، در مورد مسائلی که بین خود آنان بود، سؤال می‌کرد. هر کار نیکی را می‌ستود و تأیید می‌کرد، و هر کار زشتی را مذمت می‌کرد و بی‌ارزش می‌شمرد.

رسول خدا (ص) زبان خود را از سخنان غیرِ لازم، باز می‌داشت. با مردم انس می‌گرفت و تحبیب قلوب می‌کرد و آنان را از خود نمی‌راند. بزرگِ هر قومی را گرامی می‌داشت و همان را بر آن قوم والی بر می‌گزید.

و می‌فرمود: مطالب را افرادِ حاضر، به افرادِ غایب برسانند. و حاجت کسانی که به من دسترسی ندارند را به من برسانید؛ زیرا هر کس حاجت نیازمندی را که خود دسترسی به حاکم ندارد، نزد حاکم مطرح نماید، خداوند، قدم‌های او را در قیامت، استوار می‌سازد.

پدرم درباره زندگی رسول خدا (ص) در داخل خانه سؤال کردم. پدرم فرمود: به خانه رفتنش به اختیار خود بود و چون به خانه‌اش می‌رفت، اوقات خویش را سه قسمت می‌کرد: قسمتی برای عبادت خداوند متعال، قسمتی برای خانواده و قسمتی برای خود

خداوند، شکیبایی و یاری بخواه و از حرص و بی‌تابی به او پناه ببر، که شکیبایی، جزو دین و کرامت است و حرص، رزقی را جلو نمی کشد و بی‌تابی، اجلی را به عقب نمی‌اندازد».

ای رسول خدا، من فقط به خداوند شکایت می‌کنم، و پیمودن راهی که تو پیشگام آن بودی برای من بهترین تسلا و دلداری بشمار می‌رود! صلوات و رحمت و برکات خدا بر تو و فاطمه باد!

من وصیّ رسول خدا (ص) و همسر فاطمه دختر محمّد (ص) هستم که سرور زنان جهان است. پدر حسن و حسین دو نواده رسول خدا (ص) هستم. ما خاندان رحمتیم که شما را خداوند به وسیله ما هدایت کرد و از گمراهی نجات داد. من متعلق به روز غدیرم و سوره‌هایی از قرآن درباره من نازل شده است. من جانشین رسول خدا (ص) درباره درگذشتگان از خاندانش هستم و یادگار رسول خدا (ص) در میان بازماندگان از امّتش می‌باشم. پس تقوای الهی را رعایت کنید، تا شما را ثابت قدم و استوار بدارد و نعمتش را بر شما کامل کند.

«و اوست کسی که توبه را از بندگانش می‌پذیرد و از گناهان درمی‌گذرد و آنچه می‌کنید می‌داند

گروهی از مهاجر و انصار نزد رسول خدا (ص) اجتماع کردند و عرضه داشتند: یا رسول اللَّه، شما برای اداره زندگی خود و هم چنین میهمانانی که خدمت شما می‌رسند نیاز به هزینه‌هایی دارید، اینک اموال ما و حتی جان ما در اختیار شماست هر طور که دوست دارید و بدون هیچ ناراحتی از آنها استفاده کنید. در این هنگام خداوند جبرئیل امین را بر حضرت نازل کرد که: یا محمد، «بگو من بر ابلاغ رسالت، هیچ اجری از شما نمی‌خواهم مگر دوستی با نزدیکانم.» (شوری/۲۳) یعنی خویشاوندان مرا را پس از من دوست بدارید.