بریده‌هایی از کتاب در میانه امنیت و ناامنی

مردم کریسمس را جشن می‌گیرند، جشنی که اغلب به یک زیاده‌روی بی‌معنا تبدیل می‌شود.

ادبیات باید به مردم امید بدهد ـامیدی که هیچ ربطی به ثروت ندارد و لزومآ در جایی که مردم صدها و هزاران سال به دنبال‌اش گشته‌اند یافت نمی‌شود.

باورمندی به نوعی در درون ژن‌های بشر تثبیت شده است، و همین امر علت گرفتار شدنِ غالبآ غیرقابل فهمِ انبوه آدم‌های متعصب را در دام ایدئولوژی‌های بی‌معنی، پیام‌آوران دروغین و حتی روان‌پریش، و خرافات پوچ ] در غرب را[توضیح می‌دهد.

اگر ما نگران آیندهٔ تمدن‌مان هستیم و حاضر نیستیم این برداشت را بپذیریم که فرهنگ فقط مجموعه‌ای از افراد بی‌فرهنگ است که یکسره آلت دست قرار گرفته‌اند؛ اگر می‌خواهیم باور داشته باشیم که مردم خواهند توانست برای مسائل مهم و اساسی زندگی راه‌حل‌های معقولی پیدا کنند ـهمان مسائلی که خودمان با اسراف‌ها و طرز زندگی سابق‌مان به پدید آمدن‌شان یاری داده‌ایم ــ باید دل‌نگران کیفیت خیلی بد غذای روانی و معنوی‌ای باشیم که این‌چنین گشاده‌دستانه به جوان‌ها عرضه می‌شود.

«قدرت فاقد خردمندی زیر بار خودش فرو می‌پاشد.»

چه بهترست امید عبثی به دل داشتن، ظلمتی مطلق که پنهان کند آینده را تا گشتن به‌دنبال نور، و همه‌چیز را زیادی به‌وضوح دیدن، و باخبر شدن از آن قطعیت هولناک. این بخشی از حکمتی است که بی‌تردید، ولو به‌طور ناخودآگاه، مورد قبول برخی از آدم‌ها است، و آن‌ها بر همین قرار سعی می‌کنند زندگی خودشان را مهم‌ترین بعد بدانند و به دیگران اعتنا نکنند. اما این نگرش به آن‌ها چه امنیتی خواهد داد؟ و دنیا در آیندهٔ نزدیک کدامین امنیت را برای‌شان به ارمغان خواهد آورد؟