بریده‌هایی از کتاب جان های بیمار، ذهن های سرحال

«هرکس باید هر روز دست‌کم دو چیز را که از انجام دادنشان متنفر است، فقط محض تمرین، انجام دهد.»

«کاری را که می‌توانی انجام دهی، یا به‌خیالت می‌توانی انجام دهی، آغازش کن. جسارت در خودش نبوغ، قدرت، جادو دارد.»

آدم وقتی تنها باشد و تا سر ظهر هم بیدار نشود زمان بیشتری برای مطالعه خواهد داشت.

وقتی از مرگ جان سالم به در می‌برید، زیستن دیگر آن‌قدرها هم بد به نظر نمی‌رسد.

«ما آن چیزی هستیم که به‌کرّات انجام می‌دهیم. والایی یک فعل نیست. یک عادت است.»

بسیاری از بحث‌وجدل‌ها «مثل جنگیدن با هواست؛ آنها هیچ موضوع عملی‌ای که واجد اهمیت و فوریت خاصی باشد ندارند.»

«از زندگی نترس. باور داشته باش که زندگی ارزش زیستن دارد، و باورِ تو خود به خلق واقعیت کمک خواهد کرد.»

شوپنهاوئر درست به همین مشکل اشاره داشت: «اگر همۀ خواست ها و آرزوها به محض پدید آمدن برآورده شوند، آدم ها دیگر زندگی خود را چطور پر خواهند کرد؟ با وقتشان چه خواهند کرد؟ اگر جهان بهشتی از رفاه و آسایش باشد، سرزمینی که نهرهای شیر و عسل در آن جاری است، جایی که در آن هر دلداده ای آناً و بدون هیچ مشکلی به دلدارش رسیده باشد، آدم ها یا از فرط ملال خواهند مرد یا خودشان را حلق آویز خواهند کرد.»

حقیقت صرفاً هرآنچه کارساز و کارگشا باشد نیست.

حقیقت موضوعی است در ارتباط با بازنمایی، شرحی از واقعیت، نه بازتولید کامل آن

«جعلش کن، تا روزی برسد که بتوانی خلقش کنی»

هر انسان چیزی بیش از صِرف بسته‌ای از ادراکات و واکنش‌های عصبی است، و نیز بیش از صِرف جسم و تنی که می‌تواند بدون ردّ و نشانی ناپدید گردد.

رنوویه می‌نویسد که ارادۀ یک فرد «قادر است تداوم منطقی یک زنجیرۀ مکانیکی را بشکند و علت آغازین زنجیرۀ دیگری از پدیده‌ها باشد.»

حالِ خوب، و حتی خوشبختی، یک حالت یا وضعیت نیست، بلکه یک عمل یا فعالیت است؛ چیزی نیست که بتوان با ژرف اندیشی بدان نائل آمد، بلکه برای نیل بدان باید از ارادۀ آزاد خود مدد گرفت و دست به عمل و اقدام زد.

«ابرویتان را صاف کنید، در چشمانتان برق شادی بیندازید و به‌جای قوز کردن و فشار آوردن به عضلات شکمتان به عضلات پشتتان فشار بیاورید و خدنگ بایستید.» اینها کلمات و عبارات جیمز هستند که در اصول روان‌شناسی آمده‌اند، اما می‌توانستند در اصل سرنخ‌ها و راهنماهایی برای سوریا ناماسکارای الف، حرکت ابتدایی «سلام بر خورشید» در آشتانگا یوگا، باشند.

و بدانید که از هر ده مورد نه نفرشان خودش را در عمق وجودش فردی کاملاً شکست‌خورده می‌داند.

برای بسیاری از مردم، ارزش زندگی هیچ‌گاه محل بحث نیست؛ هیچ‌گاه به موضوعی برای گفت‌وگو یا بحث‌و‌جدل تبدیل نمی‌شود. زندگی خیلی ساده زیسته می‌شود تا وقتی که دیگر نشود.

خوشبخت‌ترین آدم را در نظر بگیرید، کسی که همۀ عالم به حالش غبطه می‌خورند، و بدانید که از هر ده مورد نه نفرشان خودش را در عمق وجودش فردی کاملاً شکست‌خورده می‌داند. ــ ویلیام جیمز، تنوعات تجربۀ دینی،

شوپنهاوئر درست به همین مشکل اشاره داشت: «اگر همۀ خواست ها و آرزوها به محض پدید آمدن برآورده شوند، آدم ها دیگر زندگی خود را چطور پر خواهند کرد؟ با وقتشان چه خواهند کرد؟ اگر جهان بهشتی از رفاه و آسایش باشد، سرزمینی که نهرهای شیر و عسل در آن جاری است، جایی که در آن هر دلداده ای آناً و بدون هیچ مشکلی به دلدارش رسیده باشد، آدم ها یا از فرط ملال خواهند مرد یا خودشان را حلق آویز خواهند کرد.»

واقعیات ممکن است آن بیرون باشند، منتظر ما که پیدایشان کنیم؛ اما حقیقت همان داستان ما دربارۀ واقعیات است، و این حقیقت «آن بیرون» هم نیست، مثل صیدی که فرد آن را شکار کند و بعد تا همیشه نگهش دارد. در واقع، حقیقت حتی صفت و خصیصه‌ای از برای واقعیت هم نیست، چیزی که بتوان آن را به‌نحوی عینی مسجّل نمود و به‌طور کامل از آن نسخه‌برداری کرد. حقیقت صفت و خصیصه‌ای از برای افکار و ایده‌های مـاست