بریده‌هایی از کتاب ۱۹۸۴

«آزادی آن است که بتوانیم آزادانه بگوییم دو به‌علاوه‌ی دو می‌شود: چهار. اگر این اصل پذیرفته شود، مابقی اصول به دنبال آن می‌آید. »

تا به آگاهی نرسند، قیام نخواهند کرد، و تا قیام نکنند به آگاهی نخواهند رسید.

پیامد هر عملی در خود آن عمل موجود است. و نوشت: «جرایم اندیشه منجر به مرگ نمی‌شوند، جرم اندیشه خودِ مرگ است.

هیچ‌کس یک حکومت دیکتاتوری را برای پاسداری از یک انقلاب به وجود نمی‌آورد، بلکه انقلاب می‌کند تا یک حکومت دیکتاتوری درست کند

تا به آگاهی نرسند، قیام نخواهند کرد، و تا قیام نکنند به آگاهی نخواهند رسید

خطر زمانی به وجود می‌آید که پیشرفت روش‌های صنعتی، آموزش هر چه بیش‌تر کارگران را ایجاب کند، اما از آن‌جا که رقابت‌های نظامی و اقتصادی اهمیت خود را از دست داده‌اند، سطح سواد عمومی عملا در حال نزول است. توده‌ها چه عقایدی دارند یا ندارند، فرقی به حال ماجرا نمی‌کند. می‌توان حتا به آن‌ها آزادی تعقل داد؛ چراکه آن‌ها عقلی ندارند. از سوی دیگر، در مورد یک عضو حزب، کوچک‌ترین انحراف در عقایدی هرچند بی‌اهمیت‌، هرگز قابل چشم‌پوشی نیست.

هیچ‌کس ممکن نیست احساس کند که شرایط کنونی غیرقابل تحمل است، مگر آن‌که در حافظه‌اش خاطراتی از دورانی داشته باشد که وضع این‌گونه نبوده است.

اگر امیدی وجود داشت، باید آن را در طبقه‌ی کارگر جست‌وجو کرد؛ زیرا تنها در آن‌جا، در میان خیل عظیم توده‌هایی که مورد بی‌توجهی قرار گرفته‌اند و هشتادوپنج درصد جمعیت اُقیانوسیه را تشکیل می‌دادند، امکان داشت نیرویی برای سرنگونی حزب ظهور کند. امکان نابودی حزب از درون نبود؛ چراکه اگر دشمنی هم داشت، دشمنان‌اش راهی برای گردآمدن یا حتا شناخت یکدیگر نداشتند.

چراکه معمولا متهمان سیاسی، دادگاه و محاکمه‌ی علنی نداشتند. پاکسازی‌های گسترده‌یی که تقریبا هزاران نفر تخمین زده می‌شد با محاکمه‌ی خائنین و مجرمین اندیشه صورت می‌گرفت که با اعترافات ساختگی و سپس اعدام آن‌ها به پایان می‌رسید، تنها بخشی از نمایش‌های ویژه‌یی بود که تقریبا هر دوسال یک‌بار اتفاق می‌افتاد. و در این بین مرسوم بود که در بیش‌تر مواقع افرادی که موجب نارضایتی حزب شده بودند، همین‌طور ناپدید می‌شدند و دیگر هیچ‌کس خبر و نشانی از آن‌ها نمی‌یافت و کوچک‌ترین سرنخی از آن‌چه بر سر آن‌ها چه آمده است، پیدا نمی‌کرد.

از پله‌های مغازه‌ی آقای چارینگتون که بالا می‌رفت، مفاصل‌اش به شکل شهوت‌انگیزی به سروصدا افتاده بود.

تاریخ چیزی نبود جز لوحی محفوظ که مدام آن را پاک می‌کردند و دوباره آن‌طور که دستور می‌دادند، بازنویسی می‌کردند

جوهره‌ی دوام یک حکومت موروثی یا اُلیگارشی، توارث پدر و پسری نیست، بلکه ثبات در روش زندگی و جهان‌بینی است که پسر از پدر می‌آموزد. یک گروه حاکم تا زمانی می‌تواند حاکم باشد که بتواند جانشینانی برای خود انتخاب کند. حزب در پی بقای خون و اصالت نیست، بلکه برای بقای وجود خود تلاش می‌کند. اهمیتی ندارد که چه کسی حکومت می‌کند، مهم این است که ساختار طبقاتی برای همیشه به همان شکل ثابت و استوار باقی بماند.

اگر آدم قوانین کوچک را رعایت کند، می‌تواند قوانین بزرگ را نادیده بگیرد.

بی‌پروایی و اعتماد‌به‌نفس دختر انگار تمامی یک فرهنگ و سیستم فکری را از بیخ نابود می‌کرد؛ گویی همین یک حرکت باشکوه می‌توانست «برادر بزرگ»، «حزب» و «پلیس اندیشه» را به درک فرستاد.

شاید هم حقیقت داشت که مردم در حال حاضر رفاه بیش‌تری نسبت به پیش از انقلاب داشتند. تنها خلاف این مدعا، اعتراض خاموش در گوشت و استخوان آدمی بود؛ یک نوع احساسی غریزی که به آدمی می‌گفت شرایط کنونی زندگی‌ات غیرقابل تحمل است و باید هرچه زودتر تغییر کند. ویژگی حقیقی و برجسته‌ی زندگی کنونی، درد و رنج و ناامنی آن نبود، بلکه پوچی و ملالت و سرافکندگی آن بود. هر کس به پیرامون خود می‌نگریست، درمی‌یافت که زندگی نه شباهتی به دروغ‌هایی که از صفحه‌ی سخنگو پخش می‌شد، دارد و نه به آرمان‌هایی که حزب برای دسترسی به آن‌ها تلاش می‌کرد

در اقلیت‌بودن، حتا یک اقلیت یک نفره، موجب نمی‌شود آدمی خود را دیوانه قلمداد کند. اگر آدمی بین حقیقت و دروغ قرار بگیرد تاجایی‌که حتا در مقابل تمام جهان بایستد، چنان‌که حق را زیر پا نگذارد، دیوانه نیست.

هیچ‌کس یک حکومت دیکتاتوری را برای پاسداری از یک انقلاب به وجود نمی‌آورد، بلکه انقلاب می‌کند تا یک حکومت دیکتاتوری درست کند.

جنگ، صلح است. آزادی، بردگی است.

آن‌چنان که حزب نیز در یکی از شعارهایش بر این مساله اذعان داشت: «کارگران و حیوانات آزادند. »

تا به آگاهی نرسند، قیام نخواهند کرد