بریده‌هایی از کتاب ۱۹۸۴

ما این را می‌دانیم که هر کسی قدرت را به دست می‌‌آورد، مطمئنا به هیچ‌وجه نمی‌خواهد آن را از دست بدهد. قدرت وسیله نیست، هدف است. هیچ‌کس یک حکومت دیکتاتوری را برای پاسداری از یک انقلاب به وجود نمی‌آورد، بلکه انقلاب می‌کند تا یک حکومت دیکتاتوری درست کند.

۱۹۸۴ نویسنده: جورج ارول با گفتاری از مایکل یئو

هیچ‌کس یک حکومت دیکتاتوری را برای پاسداری از یک انقلاب به وجود نمی‌آورد، بلکه انقلاب می‌کند تا یک حکومت دیکتاتوری درست کند.

جنگ، صلح است. آزادی، بردگی است. نادانی، توانایی است.

«آزادی آن است که بتوانیم آزادانه بگوییم دو به‌علاوه‌ی دو می‌شود: چهار. اگر این اصل پذیرفته شود، مابقی اصول به دنبال آن می‌آید. »

Big Brother، اشاره‌یی است به جوامع توتالیتری که در راس قدرت، فردی به عنوان «پیشوا» و «رهبر» بر اندیشه و گفتار و کردار آدم‌ها حکومت می‌کند. اُرول اصطلاح «برادر بزرگ» را در قیاس با «رفیق» کمونیست‌ها آورده

وینستون می‌دانست که دنیا چه‌جور جایی است! مردم در چه فلاکت و بدبختی‌یی برای این زندگی سگ‌دو می‌زنند، و حزب با چه قساوت و دروغ‌هایی آن‌ها را در این فلاکت و بدبختی نگه می‌دارد. همه‌ی این‌ها را می‌دانست و به خوبی ارزیابی کرده بود و برایش هیچ فرقی هم نمی‌کرد: «هدف وسیله را توجیه می‌کرد. »

«آن‌ها نمی‌توانند این‌کار را بکنند. تنها کاری که نمی‌توانند انجام دهند همین کار است. می‌توانند آدم را مجبور به گفتن هر چیزی بکنند، اما نمی‌توانند آدم را وادار کنند تا آن چیزها را باور کند. آن‌ها هرگز نمی‌توانند به درون آدم‌ راه پیدا کنند. »

اگر آدم قوانین کوچک را رعایت کند، می‌تواند قوانین بزرگ را نادیده بگیرد

هنگامی که حافظه ضعیف بود و شواهد نوشتاری نیز تحریف شده بود، همه ناگزیر از پذیرفتن این ادعای حزب بودند که شرایط زندگی آدم‌ها بعد از انقلاب بهتر شده است؛ زیرا هیچ معیاری برای آزمودن درستی آن وجود نداشت و بعدها هم نمی‌توانست به وجود بیاید.

«آیا زندگی اکنون ما نسبت به پیش از انقلاب بهتر بوده؟ »

صدایی که در آن لحظه از حنجره‌ی چند صد زن بلند شده بود به‌طور عجیبی قدرتمند به نظر می‌رسید! چرا آن‌ها نمی‌توانستند همین فریاد را برای موضوعی واقعا مهم سر دهند؟ تا به آگاهی نرسند، قیام نخواهند کرد، و تا قیام نکنند به آگاهی نخواهند رسید.

خواهان سختگیری‌های بیش‌تر در مورد جرایم فکری و خرابکاران بود

در بیش‌تر موارد نه گزارشی درباره‌ی دستگیری و نه دادگاهی برای محاکمه فرد وجود داشت. آدم‌ها صرفا ناپدید می‌شدند، آن‌هم در شب. نام فرد را از دفاتر ثبت پاک می‌کردند، همه‌ی اسنادی را که مربوط به کارهای او بود، نابود می‌کردند، موجودیت او را انکار می‌کردند و سپس او را به فراموشی می‌سپردند. آدمی نیست و نابود می‌شد، چون «بخار»؛ اصطلاحی که در این‌جور مواقع می‌گفتند.

ما این را می‌دانیم که هر کسی قدرت را به دست می‌‌آورد، مطمئنا به هیچ‌وجه نمی‌خواهد آن را از دست بدهد. قدرت وسیله نیست، هدف است.

ممانعتِ جنسی موجب برانگیختن شور و جنونی می‌شود که بسیار مطلوب است؛ چراکه می‌توان آن را به شکل‌های دیگری نظیر علاقه به جنگ و پرستش رهبر تعبیر کرد.

آن‌ها مردگانی بودند که هر لحظه‌ منتظر فرستاده‌شدن به گور ابدی بودند.

او شبح تنهایی بود و حقیقتی را بیان می‌کرد که شاید هرگز کسی نمی‌توانست آن را بشنود.

فکر نمی‌کنم هر بلایی که بر سرش بیاورند، برای کسی - به ویژه کارگران- پشیزی ارزش داشته باشد. آن‌ها اصلا به حرف‌های طبقه‌ی کارگر گوش نمی‌دهند و به اعتراض آن‌ها هیچ اهمیتی...

در اقلیت‌بودن، حتا یک اقلیت یک نفره، موجب نمی‌شود آدمی خود را دیوانه قلمداد کند.