بریده‌هایی از کتاب ۱۹۸۴

دیگر هرگز نمی‌توانی احساسات یک آدم معمولی را داشته باشی. همه‌چیز در تو می‌میرد. دیگر هرگز نه می‌توانی عاشق شوی، نه دوست بداری، نه از زندگی‌ات احساس خوش‌بختی کنی، نه بخندی، نه کنجکاو شوی و نه جسارت نشان دهی یا احساس کمال کنی. تو تهی می‌شوی. یک شیِ پوشالی. ما آن‌قدر به تو فشار می‌آوریم تا از تو چیزی نماند جز یک شی توخالی، و بعد تو را آن‌طور که می‌خواهیم پُر می‌کنیم. »

تا زمانی ‌که توخالی‌‌بودن شخصیت‌اش رو نمی‌شد، اصیل به نظر می‌آمد.

پیوند میان اعضای هیات حاکم پیوند خونی و موروثی نیست، بلکه با وفاداری به یک عقیده‌ی جمعی و مشترک شکل می‌گیرد.

نابرابری، قانون تغییرناپذیر زندگی انسان است.

برای کسب قدرت، درس‌گرفتن از تجربیات گذشته واجب است

«می‌فهمم چه‌گونه، اما نمی‌دانم چرا. »

کارگران به طور طبیعی در مرتبه‌یی پایین‌تر از دیگران قرار دارند و باید مانند حیوانات، با به‌کارگیری چند قانون ساده، آن‌ها را به‌طور کامل زیر فرمان نگه داشت. درواقع اطلاعات اندکی از کارگران وجود داشت. نیازی هم به شناخت بیش‌ترِ آن‌ها نبود. تا زمانی که به زادوولد مشغول بودند، سایر فعالیت‌های‌شان اهمیتی نداشت. هم‌چون گاوهایی که در دشت‌های آرژانتین رها شده باشند، آن‌ها را به حال خود گذاشته بودند تا به روش‌های زندگی نیاکان‌شان که در نظرشان طبیعی هم بود، برگردند. آن‌ها به دنیا می‌آمدند، در زاغه‌های فقیرنشین بزرگ می‌شدند، در سن دوازده سالگی به کار مشغول می‌شدند، دوره‌ی کوتاهی را در جوانی و تمایلات جنسی سپری می‌کردند، در بیست سالگی ازدواج می‌کردند، در سی سالگی به میان‌سالی می‌رسیدند و بیشترینه‌شان در شصت سالگی می‌مردند. کار سنگین، نگهداری از زن و فرزند، دعوا با همسایه، فیلم، فوتبال، آبجو و بیش‌تر از همه قمار، افق دید آن‌ها را نسبت به زندگی تشکیل می‌داد.

تا به آگاهی نرسند، قیام نخواهند کرد، و تا قیام نکنند به آگاهی نخواهند رسید.

پیشرفت در دنیای ما، رفتن به سوی درد و رنج بیش‌تر است.

توده‌های عظیم مردم که به دلیل فقر عقب مانده‌اند، خیلی زود به سواد و آگاهی می‌رسند و دیر یا زود متوجه می‌شوند که اقلیت ممتاز کار خاصی انجام نمی‌دهد و سپس اقدام به قیام علیه‌ی آن‌ها می‌کنند.

در داخل شهرها، معنای جنگ فقط به صورت کمبود پی‌درپی کالاهای مصرفی و گاه‌گاهی انفجار یک بمب خود را نشان می‌دهد، که موجب می‌شود تعدادی هم این وسط کشته شوند. در حقیقت جنگ، روی دیگر خود را نشان داده است.

در حال حاضر کاری نمی‌شود کرد جز این‌که خودآگاهی را ذره‌ذره به جامعه انتقال دهیم.

«هنگامی که آدمی تن به مغازله می‌دهد، بدن‌اش انرژی بسیاری مصرف می‌کند و بعد احساس شادمانی می‌کند و هر چیزی موجب ناراحتی‌اش نمی‌شود. تحملِ چنین چیزی برای آن‌ها سخت است. آن‌ها می‌خواهند آدمی تمام مدت سرشار از انرژی باشد. همه‌ی راهپیمایی‌ها و پایکوبی‌ها و پرچم تکان‌دادن‌ها تنها برای پرکردن جای خالی این رابطه است. اگر از درون‌ شاد باشی، چرا باید برای «برادر بزرگ» و برنامه‌‌ی سه ساله و هفته‌ی ابراز انزجار و دیگر کارهای‌شان هیجان‌زده شوی؟ »

مضوع مهم‌تر آن بود که ممانعتِ جنسی موجب برانگیختن شور و جنونی می‌شود که بسیار مطلوب است؛

تو می‌خواهی از زندگی‌ات لذت ببری، و «آن‌ها» - یعنی حزب- می‌خواهند جلوی این کار را بگیرند؛ پس سعی کن به بهترین شکل ممکن که می‌توانی، قوانین را دور بزن.

زیر سایه‌‌سارِ درخت شاه‌بلوط‌ من تو را فروختم و تو مرا فروختی:

حزب ادعا می‌کرد که کارگران را از زنجیر اسارت رهانیده است. پیش از انقلاب سرمایه‌داران آن‌ها را استثمار می‌کرده‌اند، به آن‌ها گرسنگی می‌دادند و آن‌ها را شلاق می‌زدند. زنان ناگزیر بودند در معادن ذغال سنگ کار کنند (درواقع زنان هنوز هم در معادن ذغال سنگ کار می‌کردند. ) بچه‌های شش ساله را به کارخانه‌ها می‌فروختند. جالب این‌که خود حزب نیز برطبق اصول دوگانه‌باوری، تأکید می‌کرد که کارگران به طور طبیعی در مرتبه‌یی پایین‌تر از دیگران قرار دارند و باید مانند حیوانات، با به‌کارگیری چند قانون ساده، آن‌ها را به‌طور کامل زیر فرمان نگه داشت. درواقع اطلاعات اندکی از کارگران وجود داشت. نیازی هم به شناخت بیش‌ترِ آن‌ها نبود. تا زمانی که به زادوولد مشغول بودند، سایر فعالیت‌های‌شان اهمیتی نداشت.

هیچ‌کس یک حکومت دیکتاتوری را برای پاسداری از یک انقلاب به وجود نمی‌آورد، بلکه انقلاب می‌کند تا یک حکومت دیکتاتوری درست کند

جنگ راهی است برای تکه‌تکه‌کردن و نابودن‌کردن یا به هوافرستادن و غرق‌کردن و دودکردن موادی که می‌توانست برای آسایش بیش‌تر مردم، و در درازمدت، برای افزایش آگاهی آنان به مصرف برسد.

صفحه‌ی سخنگو شب و روز گوش آدمی را پُر می‌کرد از آمار و ارقام مختلف، که ثابت کند امروزه مردم غذا و لباس بیش‌تر، خانه‌های بهتر و سرگرمی‌ها و تفریحات بیش‌تر دارند و سال‌های زیادتری عمر می‌کنند و ساعات کارشان کم‌تر شده است و در ضمن سالم‌تر، بزرگ‌تر، تنومند‌تر و شاداب‌تر هستند و به نسبت مردم پنجاه سال پیش از سواد و هوش و ذکاوت بیش‌تری برخوردارند.