بریده‌هایی از کتاب کان لم یکن

برای ‘حال دل خوب’ تعریف دقیقی در هیچ لغت‌نامه‌ای موجود نیست اما اگر بخواهیم به‌زور یک معنی مشخص برایش بتراشیم باید بگوییم: ‘حالِ دلِ خوب’ عبارت است از یک حالتی که وقتی در قلب واقع می‌شود، آدمی مرغِ ‘خودش’ را غاز می‌بیند، و همه‌چیز خوش‌رنگ‌تر از همیشه، دماغش چاق‌تر، خودش لاغرتر و کلاً زندگی بدون آنکه درواقع تغییر خاصی کرده باشد، دل‌انگیزتر به نظرش می‌رسد.

قول تنها مجری ‘رادیو استرایک’ که به حد کفایت ننر، کله‌پوک، بی‌ادب و درعین‌حال مملو از احترام گذاشتن‌های جعلی به‌دردنخور است: امید ‘حال دل’ مردم را خوب می‌کند.

این مجموعه با افتخار و احترام بسیار تقدیم می‌شود به تمام رانندگان تاکسی‌های اینترنتی، غیراینترنتی، زرد، سبز، نارنجی قدیم، شخصی، دربستی و درباز، خطی و غیرخطی، آژانس و نیز تمام آنان که شغلشان این نیست ولی در مسیر خانه تا محل کار و بالعکس مسافر توراهی سوار می‌کنند؛ تقدیم می‌شود به همهٔ این عزیزانی که جهت فراموش کردن مشکلات و اندوه‌ها و پادردها و کمردردها و برای تحمل ترافیک سرسام‌آور جایی که قرار بود شهر باشد، چاره‌ای جز راه انداختن چنین بحث‌هایی نمی‌یابند.

این داستان فاقد هرگونه اعتبار جامعه‌شناسی و روان‌شناسی است و صرفاً جهت سرگرم کردن خوانندگان نوشته شده... تازه اگر بتواند! و یک تلاش کوچک است برای تدوین بخشی از تجربه‌های تاکسی‌سواری نگارنده که سامان‌یافته از دکترین «کارِ خودشونه» است!

برای ‘حال دل خوب’ تعریف دقیقی در هیچ لغت‌نامه‌ای موجود نیست اما اگر بخواهیم به‌زور یک معنی مشخص برایش بتراشیم باید بگوییم: ‘حالِ دلِ خوب’ عبارت است از یک حالتی که وقتی در قلب واقع می‌شود، آدمی مرغِ ‘خودش’ را غاز می‌بیند، و همه‌چیز خوش‌رنگ‌تر از همیشه، دماغش چاق‌تر، خودش لاغرتر و کلاً زندگی بدون آنکه درواقع تغییر خاصی کرده باشد، دل‌انگیزتر به نظرش می‌رسد. به زبان دیگر، یک جور خریتی‌ست که در معرض ‘تعارف’ تی‌تاپ در وجود آدمی‌زاد شکل می‌گیرد، درحالی‌که هرگز قرار نیست تی‌تاپی از گلویش پایین برود. شاید سرراست‌ترین نشانی این ‘حال دل’ در ادبیات جهان سرودهٔ مشهور آن شاعر معاصر است به این مضمون که: این شب که می‌گویند شب نیست، اگر شب است مثل آن شب نیست. امشب مثل دیشب نیست؛ هیچ شبی مثل امشب نیست...

غیر از دو برادر، اپراتور فرستندهٔ رادیویی هم در این اتاق کاخ نشسته است و دفتر تاریخ مملکت منتظر اشارهٔ دست اوست تا ورق بخورد. گرچه به تجربه ثابت شده هر قدر تاریخش بیشتر ورق می‌خورد، جغرافیا و هندسه‌اش منزوی‌تر، اجتماعی‌اش عصبی‌تر، ادبیاتش بی‌ادبی‌تر، اقتصادش لاغرتر، جبرش محتوم‌تر و زیست‌شناسی‌اش غیرممکن‌تر می‌گردد! تعلیمات دینی هم که هیچ... در یک کلام سال به سال کارنامه‌اش نزد تمام مکتب‌های الهی و انسانی رفوزه‌تر می‌شود.

‘حالِ دلِ خوب’ عبارت است از یک حالتی که وقتی در قلب واقع می‌شود، آدمی مرغِ ‘خودش’ را غاز می‌بیند، و همه‌چیز خوش‌رنگ‌تر از همیشه، دماغش چاق‌تر، خودش لاغرتر و کلاً زندگی بدون آنکه درواقع تغییر خاصی کرده باشد، دل‌انگیزتر به نظرش می‌رسد. به زبان دیگر، یک جور خریتی‌ست که در معرض ‘تعارف’ تی‌تاپ در وجود آدمی‌زاد شکل می‌گیرد، درحالی‌که هرگز قرار نیست تی‌تاپی از گلویش پایین برود.