بریده‌هایی از کتاب کان لم یکن

امید ‘حال دل’ مردم را خوب می‌کند.

مطالعهٔ این کتاب احتیاطاً محدودیت سنی دارد و برخی شوخی‌های آن مناسب همگان نیست. اگرچه در این دوره و زمانه، همان‌هایی که نگرانشان هستیم، حرف‌های این‌چنینی را بهتر از بنده و شما بلدند!

به تجربه ثابت شده هر قدر تاریخش بیشتر ورق می‌خورد، جغرافیا و هندسه‌اش منزوی‌تر، اجتماعی‌اش عصبی‌تر، ادبیاتش بی‌ادبی‌تر، اقتصادش لاغرتر، جبرش محتوم‌تر و زیست‌شناسی‌اش غیرممکن‌تر می‌گردد!

راستی بد نیست بدانید این قصه در ایام خانه‌نشینی و قرنطینهٔ کرونا نوشته شده. امید است هنگامی که شما آن را می‌خوانید، خود و نزدیکانتان از گزند این‌یکی و هر بلای دیگر مصون مانده باشید. حقیر را هم دعا بفرمایید که آرزویی ندارد جز رضایت خداوند و بندگانش!

مردمی که یقین دارند هدفشان از آفرینش ندانستن قدر داشته‌هاست و حسرت خوردن بابت ازدست‌رفته‌ها

ملتی که تا همین چند دقیقهٔ پیش سرشان به کارشان بود و زندگی را در سرسبزی مزارع و سرزندگی فرزندان و غُل خوردن قابلمهٔ آش می‌دیدند، بی‌آنکه متوجه باشند، نزدیک بود با مفهوم منافع ملی آشنا شوند که ناگهان یک چیز دیگری آمد و مثل غلتک از روی آن رد شد: غرور ملی!

سیاست مطلقاً فاقد هرگونه پدر و مادر است.

والاحضرت ضمن عذرخواهی مبسوط بابت التهاب پدیدآمده در سطح جامعه و تشویشی که اذهان عمومی به آن دچار شده اعلام می‌دارد که تمام هم‌وغم خانوادهٔ سلطنت فقط و فقط نوکری مردم است و آرزویی جز رفاه و سربلندی و اعتلای نام استرایک ندارد. او سخنانش را با امید به فردایی که در آن ملتش کاری به‌جز رقص بندری و به‌کارگیری شلنگ‌وتخته در تمام شئون زندگی نداشته باشند، ادامه می‌دهد

سازهای زیادی هست که می‌تواند احساسات امیدوارانهٔ ملت را برقصاند ولی قطعاً کوک‌ترین و ژوست‌ترین آن‌ها‘ترس از دست دادن’ است

یکی جواب می‌دهد: «جری باید عرضه داشته باشد و خودش ادعای تاج‌وتخت کند... به‌عنوان مثال خودِ من؛ همه می‌دانید! من دلم ماری را می‌خواهد ولی ماری مرا نمی‌خواهد! اما آیا باید دست روی دست بگذارم تا شوهرش بدهند؟» در همین لحظه قندانی از جانب پدر ماری که آن سمت قهوه‌خانه نشسته به سمت صورت او پرتاب می‌شود تا یاد بگیرد سیاست و ناموس هیچ ربطی به هم ندارند.