بریده‌هایی از کتاب مخمصه حیوانات

امید می‌رفت ـ دلایل خوبی هم برای امیدواری وجود داشت ـ که این رژیم‌های شیطان‌صفت زیاده‌طلب (البته رژیم‌های شیطان‌صفت زیاده‌طلب جدید) خیلی زود سرنگون شوند. بسیاری از حیوانات، تازه داشتند فاکس‌وود و پینچفیلد را به فراموشی می‌سپردند که شکایت حقوقی علیه هابرداش و دیلدیدل مطرح شد، طوری که انگار این شکایت همیشه و از دیرباز علیه این دو دشمن مطرح بوده است. شکست آن‌ها پیروزی نهایی را برای بازارچهٔ حیوانات به ارمغان می‌آورد (البته باید یادآور شویم که بازارچهٔ حیوانات پیش از آن نیز به همان اندازه پیروزمند بوده).

تصمیم بر آن شد که به‌خاطر اسکان حیوانات جدید که مجبور بودند در علفزارهای حاشیهٔ باتلاقی مزرعه سرپناه موقت بزنند، طویلهٔ جدیدی ساخته شود. حیوانات بومی مزرعه در این سکونتگاه جدید، که خیلی مجهزتر بود، ساکن شوند و آن‌هایی هم که تازه‌وارد بودند، در طویلهٔ قدیمی بخوابند که البته باید گفت آن‌قدرها هم بد نبود هرچه باشد مهاجرهای پاپتی به عمرشان امکانات تجملی مانند آب جاری گرم و سرد، وان حمام، پنجره، تهویهٔ مطبوع، گرمایش و برق ندیده بودند، گرچه حیوانات بومی اصیل مزرعه به این قبیل چیزها عجیب عادت کرده بودند.

واقعاً معلوم نیست منظور آن‌ها از این‌همه گریز چه بود و چه می‌خواستند بکنند، چون به حصارهای برقی دورتادور مزرعه که مخصوص این پرنده‌های دونده طراحی شده بود، می‌خوردند و همان‌جا در حاشیهٔ مزرعه نقش بر زمین می‌شدند. موضوع پرنده‌هایی که با آن سیم‌های برق جزغاله می‌شدند ناخشنودی‌هایی به بار آورده بود. باز هم یک شترمرغ احمق. آیا داشت فرار می‌کرد؟ به نظر می‌رسد که با صورت به حصار خورده و همان‌جا کباب شده. هفته‌نامهٔ یورتمه پیگیر این بحث بود که آیا شترمرغ‌ها واقعاً قصد دارند خودشان را به جایی برسانند و کاری بکنند، یا فقط موضوع این است که از حصار برقی خوششان می‌آید. گاهی این فرضیه مطرح می‌شد که کباب شدن‌های مداوم شترمرغ‌ها نوعی رقابت و آزمون قدرت و استقامت در بین خودشان است. مثلاً اینکه چه کسی می‌تواند خود را محکم‌تر به حصار بکوبد؟ چه کسی می‌تواند ولتاژ را مدت بیشتری تحمل کند؟ خاک بر سرتان، شترمرغ‌های احمق! بعد از آن‌همه کارهایی که خوک‌ها برایتان کردند، چه بر سر خود آوردید!