بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

من در هیچ جنگی حضور نداشتم اما قادر بودم رنج هر روزهٔ آن را متصور شوم: «سپیده در دل سیاهی سر می‌زند به همان سان که جراحت، از نو سرباز می‌کند و خونِ تازه از آن فرومی‌چکد.» حیرت‌زده می‌شدم که تا چه اندازه، افسردگی و اضطراب با استرس پس از سانحه هم‌پوشانی دارد. آیا ما افسرده‌ها هم به نوعی شاهد سانحه بوده‌ایم و از آن خبر نداریم؟ آیا هیاهو و سرعت سرسام‌آور زندگی مدرن، برای مغز غارنشین ما حکم سانحه را دارد؟ آیا من بودم که بیش‌ازحد نازک‌نارنجی بوده‌ام؟ یا زندگی خودش نوعی جنگ است که مردم از آن بی‌خبرند؟

به نظرم اگر دقیق به ندای زندگی گوش بسپاریم، همیشه برای زنده بودن- و نه مردن- استدلال‌هایی در چنته دارد. این استدلال‌ها ممکن است ریشه در گذشتهٔ ما داشته باشند: شاید آنان که ما را بزرگ کرده‌اند یا دوستانمان، یا آنان که عاشقشان بودیم. شاید همه از آیندهٔ ما نشئت گرفته باشند: فرصت‌هایی که با مرگ خود مسکوتشان می‌گذاریم. و چنین بود که زیستن را ادامه دادم.

یکی از واقعیت‌های وجودی سوسمارها آن است که خود را نمی‌کشند. آنها نجات‌یافتگان و بازماندگان‌اند. دُمشان را می‌کَنید و یکی دیگر درمی‌آورند! اهل غصه خوردن نیستند و اندوهگین نمی‌شوند! زمین هرچه سنگلاخی و بی‌آب و علف باشد، آنها خود را با آن وفق می‌دهند.

در کنار یک افسرده ماندن حقیقتاً کار ساده‌ای نیست...

- به داغ ننگ بیماری‌های روانی اهمیتی ندهید. هر مرضی روزی ننگ به شمار می‌رفت. ما از بیمار شدن واهمه داریم و واهمه پیش از کسب اطلاعاتِ لازم، انسان را به‌سوی پیش‌داوری سوق می‌دهد. به‌عنوان مثال در برهه‌ای از زمان مردم بی‌بضاعت را برای رواج بیماری فلج اطفال به خطا مقصر می‌دانستند. افسردگی را هم گاهی نقطه‌ضعف فرد یا نتیجهٔ ناکامی‌های او می‌انگارند.

چگونه زمان را متوقف سازیم؟ با بوسیدن عزیزان. چگونه در زمان سفر کنیم؟ با مطالعه. چگونه از زمان بگریزیم؟ با هنر. چگونه زمان را لمس کنیم؟ با قلم به دست گرفتن. چگونه زمان را فروبنشانیم؟ با نفس کشیدن.

زندگی عبارت است از خود ما در کنار یک‌دیگر؛ اذهان ما به صورت جمعی. اگر خود را به جای یک موجود تنها ماندهٔ مجزا، بخشی از انسانیت در نظر بگیریم؛ سرخوش خواهیم شد و احساس بهتری خواهیم داشت.

اگر افسردگی بهایی بود که برای احساس کردنِ زندگی باید می‌پرداختم؛ ارزشش را داشت.

اگر تابه‌حال گمان می‌کردید که یک فرد افسرده دلش می‌خواهد شاد باشد و خوشحال، در اشتباه بودید. افسرده‌حالان اصلاً و ابداً به بُعد تجملی شادکامی اهمیتی نمی‌دهند. تنها چیزی که می‌خواهند فقدان رنج است. دلشان می‌خواهد از شر ذهن شوریده و پر تب و تابشان خلاص شوند؛ جایی بروند که افکارشان آتش بگیرند و دود هوا شوند.

«و در پایان این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.» آلبر کامو، از کتاب مرگ خوش

۳۶- امیلی دیکنسون بخوانید، گراهام گرین، ایتالو کالوینو مایا اَنجلو بخوانید؛ و یا هر کتابی که خودتان شوقش را دارید. کتاب‌ها عوالمی هستند شدنی. درعین‌حال راه گریز نیز هستند. وقتی هیچ گزینه‌ای پیش روی خود ندارید، درِ دنیاهای دیگری را به روی شما می‌گشایند. هر یک از آنها به منزلهٔ خانه‌ای‌ست برای اذهان بی‌خانمان.

قدر شادی را، هر لحظه که واقع می‌شود، بدانید. ۲- زندگی را مزمزه کنید؛ نبلعید. ۳- با خود مهربان‌تر تا کنید؛ کار کمتر، استراحت بیشتر. ۴- اصلاً و ابداً نخواهید توانست چیزی را در گذشته تغییر دهید. این از اصول اولیهٔ علم فیزیک است. ۵- حواستان به آن روزهای هفته یا ماه‌های سال باشد که عموماً حال روانی‌تان را دگرگون می‌سازند. ۶- حق با کرت وانه‌گت بود: «خواندن و نوشتن از نیروبخش‌ترین مراقبه‌هایی هستند که آدمی تاکنون یافته است.»

اوقاتی که عمیقاً در این حال و هوا فرومی‌روم -هنوز هم هر از چندگاهی چنین می‌شوم- می‌کوشم از یاد نبرم که یک بخش بزرگ‌تر و قوی‌تر در من وجود دارد که غرق نمی‌شود. او خدشه‌ناپذیر، بر پاهایش استوار باقی می‌ماند. فکر می‌کنم یک‌بار، این بخش از خودم را روح یا نهادم نامیدم.

تصور کنید تمام عمر گذشته‌مان را در خمره‌ای کرده‌اند و پس از گذر سال‌ها، به دستمان می‌دهند. چگونه آن را به اتمام خواهیم رساند؟ با مزمزه‌کردن و لذت بردن از هر جرعهٔ آن؟ یا اینکه یک نفس آن را سرکشیدن و فرو دادن؟

چگونه زمان را متوقف سازیم؟ با بوسیدن عزیزان. چگونه در زمان سفر کنیم؟ با مطالعه. چگونه از زمان بگریزیم؟ با هنر. چگونه زمان را لمس کنیم؟ با قلم به دست گرفتن. چگونه زمان را فروبنشانیم؟ با نفس کشیدن.

که اگر من غمگین و عصبانی نبودم، از تعداد افراد غمگین و عصبانی کاسته می‌شد. روزهای غم و خشم، روزهای خوبی نیستند.

:@Teens۲۲ عشق بهترین دلیل زنده ماندن است. عشق به خود، عشق به دیگران و زندگی و نیز در نظر گرفتن خوبی‌های جهان.

:@lordf۱ چون سگ‌هایم نیاز دارند صبح‌ها ببرمشان پیاده‌روی

:@debecca برای این زنده‌ام تا سرطان، دوقطبی و چیزهای دیگری که می‌خواهند مرا در جوانی بکشند را سر لج بیاورم!

:@Ginny-Bradwell فهمیدم بیمار بودن اشکالی ندارد؛ راه‌حل‌های فوری و فوتی هم وجود خارجی ندارند.