بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

چگونه زمان را متوقف سازیم؟ با بوسیدن عزیزان. چگونه در زمان سفر کنیم؟ با مطالعه. چگونه از زمان بگریزیم؟ با هنر. چگونه زمان را لمس کنیم؟ با قلم به دست گرفتن. چگونه زمان را فروبنشانیم؟ با نفس کشیدن.

اگر خود بودا هم در این روزگار زندگی می‌کرد، در تارها گرفتار می‌شد و به دست و پا می‌افتاد. مگر آنکه ضعف آنتن‌دهی وای‌فای، در دامنه‌های هیمالیا به دادش می‌رسید و می‌توانست از صدقهٔ سر آنتن‌دهی ضعیف اینترنت، ۴۹ روز زیر یک درخت به مراقبه بنشیند!

اگر شما دیوانه باشید، چیزهایی می‌بینید که وجود خارجی ندارند. این مسئله خود یکی از علائم بیماری‌ست.

تفاوت اندوه با افسردگی همچون تفاوت میان یک شخص گرسنه است با کسی که قحطی، رمقی به جانش باقی نگذاشته.

در سراسر جهان، نرخ خودکشی مردان سه‌برابر بیشتر از زنان است.

بنا به آمار سازمان بهداشت جهانی، خودکشی بسیار بیشتر از سرطان معده، سیروز کبدی، سرطان رودهٔ بزرگ، سرطان سینه و نیز آلزایمر موجب تلفات می‌گردد.

اگر تابه‌حال گمان می‌کردید که یک فرد افسرده دلش می‌خواهد شاد باشد و خوشحال، در اشتباه بودید. افسرده‌حالان اصلاً و ابداً به بُعد تجملی شادکامی اهمیتی نمی‌دهند. تنها چیزی که می‌خواهند فقدان رنج است.

یکی از واقعیت‌های وجودی سوسمارها آن است که خود را نمی‌کشند. آنها نجات‌یافتگان و بازماندگان‌اند. دُمشان را می‌کَنید و یکی دیگر درمی‌آورند! اهل غصه خوردن نیستند و اندوهگین نمی‌شوند!

زمانی که افسردگی به حد اعلای خود برسد، نومیدانه می‌بینید که آرزو داشتید به هر مرض دیگری مبتلا می‌شدید، الّا این مرض. حتی شده امراض جسمانی!

دلم نمی‌خواست بمیرم، فقط می‌خواستم زنده نمانم! مرگ مرا می‌ترساند. مرگ فقط برای کسانی اتفاق می‌افتاد که به معنای واقعی زندگی کرده بودند.

افسردگی مرضِ افکار است و اندیشه... .

افسردگی دروغ می‌گوید. باعث می‌شود گمان ببرید که همه‌چیز خراب است. اما خودِ پدیدهٔ افسردگی دروغ نیست، حقیقی‌ترین پدیده‌ای‌ست که تابه‌حال تجربه کرده‌ام؛ و البته که پدیده‌ای‌ست نامحسوس و نامرئی.

یکی از نشانه‌های محرز افسردگی این است که سر سوزن امیدی به هیچ چیز ندارید و آینده‌ای را متصور نمی‌شوید. گویی داخل یک تونل مانده‌اید که دو سر آن مسدود است و به هیچ وجه قادر نیستید روزنهٔ نوری که در انتهای آن سوسو می‌زند را ببینید.

گسترهٔ ذهن یا روانِ آدمی کران ندارد، رنج و دردش نیز بی‌انتها می‌نماید.

دانش این‌گونه پیش می‌رود: برای پیشرفت در آن ایمانِ کورکورانه جایی ندارد؛ بلکه شک مدام است که راه‌گشاست.

اگر دچار افسردگی هستید، نه چیزی به زنانگی، مردانگی یا انسانیت شما افزوده و نه از آن کم می‌شود. همان‌طور که اگر دچار سرطان، ناراحتی‌های قلبی- عروقی بودید یا تصادف می‌کردید، از مردانگی یا زنانگی‌تان چیزی کم نمی‌شد. با این تفاسیر راهکار ما کدام است؟ صحبت کردن از درد و شنیدن دربارهٔ آن. پس مشوقِ سخن گفتن باشید و دیگران را به شنیدن ترغیب کنید. به گفت‌وگوهای مربوطه بپیوندید. مدام با خود تکرار کنید «افسردگی یک گناه یا ضعف نیست که باید به آن اقرار کرد یا آن را پوشاند. این پدیده یک تجربهٔ انسانی‌ست.» افسردگی ماهیت و ذات شما نیست؛ صرفاً اتفاقی‌ست که برایتان رخ داده است.

اگر تنها به افسردگی دچارید، گویی ذهنتان در باتلاق فرو می‌رود و نیروی حرکت آنی خود را از دست می‌دهد. اما اگر چاشنی اضطراب به آن اضافه شود، باتلاق همچنان باتلاق است؛ اما در خود گرداب دارد. هیولاهایی در آن آب گل‌آلود وجود دارند که به تمساح‌های تغییر شکل یافته می‌مانند و با نهایت سرعت، از این طرف به آن طرف می‌روند. مدام باید حالت تدافعی به خود بگیرید و هوشیار باشید. چنان هوشیار که مبادا یک لحظه در آب پایین بروید؛ درحالی‌که با جان کندن می‌کوشید سرتان را بالای آب نگاه دارید و نفس بکشید. اینها در حالی‌ست که اطرافیانتان، به سهولت نوشیدن یک لیوان آب، تنفس می‌کنند؛ بدون هیچ دردسری. حتی یک لحظه از زمانتان نیز از آنِ خودتان نیست؛ یک دم نمی‌توانید خارج از محدودهٔ وحشت هوشیار باشید

دقیقاً همان زمانی که گمان می‌کنید وقت استراحت کردن ندارید، زمان استراحتتان است و به آن نیازمندید.

مواردی که حواس‌پرتی ما را موجب می‌شوند، اگر چک نکرده باقی بمانند، ما را به سمت حواس‌پرتی بیشتر سوق می‌دهند.

متوجه باشید افکار، فقط افکارند و بس. اگر غیرمعقول‌اند، برایشان استدلال بیاورید؛ حتی اگر استدلال‌هایتان ته کشیده‌اند. شما دیده‌بان و مشاهده‌گر ذهن‌تان هستید؛ نه قربانی او.