بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

. درد قرضی‌ست که گذشت زمان آن را ادا خواهد کرد.

اگر والدین مبتلا به افسردگی باشند، امکان انتقال بیماری به فرزند تا چهل درصد افزایش می‌یابد.

دلم نمی‌خواست بمیرم، فقط می‌خواستم زنده نمانم! مرگ مرا می‌ترساند. مرگ فقط برای کسانی اتفاق می‌افتاد که به معنای واقعی زندگی کرده بودند.

مغز یک دستگاه تستر ساده نیست؛ یک سیستم پیچیده و هزارتو است. بله؛ وزن مغز مختصری بیشتر از یک کیلوست، اما یک کیلویی که حافظهٔ یک عمر شما را در خود جای داده است. کارکرد مغز به‌صورت واهمه‌آوری سحرآمیز است، چراکه ما را دچار مسائل بی‌شماری می‌سازد، بی‌آنکه بدانیم چرا و چگونه. مغز نیز چونان دیگر اشیا از اتم‌ها ساخته شده است که میلیون‌ها سال پیش به وجود آمده‌اند. با این اوصاف، از ستاره‌های دوردست در کهکشان اطلاعات بیشتری در دست است تا فرایند عملکرد مغز؛ تنها شیء موجود در عالم آفرینش که قادر است دربارهٔ کل نظام هستی بیندیشد!

«آن‌گاه که طوفان به پایان می‌رسد، به خاطر نمی‌آوری چطور آن را از سر گذراندی و چگونه زنده ماندی. در حقیقت حتی مطمئن نیستی که آیا واقعاً طوفان تمام شده یا نه. اما در یک نکته شک و تردیدی نیست؛ از طوفان اگر جان سالم به در ببری، دیگر همان شخص طوفان‌زده نیستی. تنها حکمت نهفته در طوفان همین است و بس.» هاروکی موراکامی از کتاب کافکا در ساحل

نجواگونه خطاب به زمان گفتم: «وایستا!» اما زمان نمی‌ایستد! حتی اگر محترمانه از او درخواست کنید!

با پدیده‌ها نجنگید. آنها را ادراک کنید. ناسازگاری تنش می‌زاید و چشم‌پوشی آرامش.

همین افسردگی‌ست که از همهٔ ما افسردگان، متفکر می‌سازد

بهترین راه از میان بردنِ یک هیولا، پیدا کردن یک هیولای مخوف‌تر است.

«و در پایان این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.» آلبر کامو، از کتاب مرگ خوش

هر کجا که هستید و هر دورانی را که می‌گذرانید، در جست‌وجوی یافتن یک زیبایی باشید: یک چهره، یک بیت شعر، ابرهای آسمان، دیوارنوشته‌ها و یا نیروگاه بادی که جلوتان سبز می‌شود. زیبایی ذهن را تطهیر می‌کند.

«در جهان نیکی و بدی وجود ندارد؛ ذهن ماست که پدیده‌ها را نیک یا بد می‌انگارد.»

نکتهٔ کلیدی در حصول شادکامی (و یا حتی عنصر والاتر از آن: آرامش) این نیست که ذهن همیشه سرشار باشد از افکار شاد. نه؛ چنین چیزی شدنی نیست. هیچ ذهنی روی زمین وجود ندارد که با همهٔ فراست و تیزهوشی‌اش، همهٔ عمر تنها افکار شاد را در خود بپروراند. نکتهٔ کلیدی پذیرش افکار است؛ از هر قسمی که هستند، حتی بدترینشان. پذیرا بودن آنها، بی‌آنکه به آنها بدل شوید. به عنوان مثال باید متوجه بود که افکار غمگنانه داشتن، حتی داشتن سلسله‌ای از آنها که همیشه ادامه دارند، به این معنا نیست که شما فردی هستید اندوهگین. شما می‌توانید در یک طوفان قرار بگیرید و شدت وزش باد را با تمام وجود حس کنید؛ اما آگاه باشید که شما باد نیستید. موجودی هستید که فقط در معرض آن قرار گرفته‌اید.

- هیچ دارویی در جهان وجود ندارد که به قدر محبت به دیگران، حال شما را خوب کند.

بدون منظور و هدف پای برنامه‌های تلویزیون ننشینید. همچنین بی‌هدف در فضای مجازی نگردید. همیشه نسبت به کاری که انجام می‌دهید و چرایی آن هوشیار باشید.

ما آدمیان ذاتاً تنهاییم. راهی برای دور زدن این حقیقت وجود ندارد.

افسردگی شاید هزینه‌ای گزاف بود که باید می‌پرداختم تا چشمم به روی زندگی حقیقی باز شود. تا زمانی که مرا در سیطرهٔ خود گرفته بود، متوجه ارزش افزوده‌ای نبودم که این بهای سنگین، برایم در پی داشت. ابرها هرچقدر هم سپید و سیمگون باشند، بازهم ابرند. اما باید به یک نکتهٔ درمانی آگاه بود: برای جبران درد و رنج، همیشه لازم نیست لذت را جایگزین آن کنیم؛ گاهی لذت و شادی خود از دل درد و رنج زاییده می‌شود.

یکی از واقعیت‌های وجودی سوسمارها آن است که خود را نمی‌کشند. آنها نجات‌یافتگان و بازماندگان‌اند. دُمشان را می‌کَنید و یکی دیگر درمی‌آورند! اهل غصه خوردن نیستند و اندوهگین نمی‌شوند! زمین هرچه سنگلاخی و بی‌آب و علف باشد، آنها خود را با آن وفق می‌دهند. در آن لحظه دیدم که بیش از هر چیز دیگر، دلم می‌خواهد یک سوسمار باشم!

زندگی هیچ‌وقت بی‌عیب و نقص نیست.

«در نومیدی بسی امید است»