بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

آیا ما افسرده‌ها هم به نوعی شاهد سانحه بوده‌ایم و از آن خبر نداریم؟ آیا هیاهو و سرعت سرسام‌آور زندگی مدرن، برای مغز غارنشین ما حکم سانحه را دارد؟ آیا من بودم که بیش‌ازحد نازک‌نارنجی بوده‌ام؟ یا زندگی خودش نوعی جنگ است که مردم از آن بی‌خبرند؟

اما همیشه مشاهدهٔ آینده، از زمان حال دشوار است؛ حتی چنان‌چه آن آینده پیش چشمان ما به وضوح جلوه‌گری کند...

فصل سوم: خیزش روی نیری: «فقط چشاتو ببند و نفستو حبس کن. همه‌چیز دوباره قشنگ می‌شه.» گزیده‌ای از دیالوگ فیلم برخورد نزدیک از نوع

اگر افسرده باشید، درد و رنجتان نامرئی‌ست؛ مستور و مستتر.

«آنچه هستی را بس شیرین می‌سازد، تکرار نشدن آن است.»

بدون شک در انتهای تونل تاریک، نور را خواهید یافت؛ حتی اگر قادر نباشید از ابتدا آن را ببینید.

«افسردگی یک گناه یا ضعف نیست که باید به آن اقرار کرد یا آن را پوشاند. این پدیده یک تجربهٔ انسانی‌ست.» افسردگی ماهیت و ذات شما نیست؛ صرفاً اتفاقی‌ست که برایتان رخ داده است. مرضی‌ست که گاهی تنها با حرف زدن از میان می‌رود. دوایش واژگان، تسلّی و حمایت است؛ تنها همین سه‌گانهٔ

کتاب‌ها عوالمی هستند شدنی. درعین‌حال راه گریز نیز هستند. وقتی هیچ گزینه‌ای پیش روی خود ندارید، درِ دنیاهای دیگری را به روی شما می‌گشایند. هر یک از آنها به منزلهٔ خانه‌ای‌ست برای اذهان بی‌خانمان.

با خودتان صادق باشید؛ یک گلخانهٔ ذهنی برای خود خلق کنید و در آنجا به تماشای خویشتن و جهان بنشینید.

من دلم می‌خواهد کتاب‌هایی بخوانم که به خنده‌ام بیندازد، اشکم را دربیاورند، بیم و امید در دلم بیندازند

دیوانگی، واکنشی‌ست معقول نسبت به دنیای دیوانه.

همیشه فشار فکری رو آدما زیاده. افسردگی هم احتمالاً همیشه، همه‌جا باهاته و کمین می‌کنه تا ببینه کی آمادهٔ سقوطی که بهت حمله کنه. اما درعین‌حال کلی اتفاقای دیگهٔ زندگی هم هست که انتظارتو می‌کشن. افسردگی همیشه داره یه مطلبو بیخ گوشت تکرار می‌کنه؛ اینکه یه روز ناخوشایند می‌تونه به اندازهٔ کل عمرت کش بیاد و طول بکشه. ولی این‌طوری نیست.»

خودیاری چگونه زمان را متوقف سازیم؟ با بوسیدن عزیزان. چگونه در زمان سفر کنیم؟ با مطالعه. چگونه از زمان بگریزیم؟ با هنر. چگونه زمان را لمس کنیم؟ با قلم به دست گرفتن. چگونه زمان را فروبنشانیم؟ با نفس کشیدن.

اگر هر انسانی، به اندازهٔ شما خودش را زیر ذره‌بین قرار دهد، برای انزجار از خود یک دلیل پیدا خواهد کرد. ما انسان‌ها در کل موجودات ناجوری هستیم، اما درعین‌حال فوق‌العاده‌ایم.

از خواندن کتاب دو نوع تلقی وجود دارد: یا کتاب می‌خوانید که از خود فرار کنید یا کتاب می‌خوانید که خود را پیدا کنید.

ترس است که تخیل را موجب می‌شود، تخیل هم از آن سو وحشت دوباره می‌آفریند و این ماجرا در یک دور تسلسل می‌افتد؛ در نهایت هم نتیجه چیزی جز جنون نخواهد بود.

شما برای آنان یک کلّ منسجم هستید متشکل از اتم‌ها و سلول‌ها. اما از درون، خودتان احساس می‌کنید یک بیگ‌بنگ (انفجار اولیه که موجب پدید آمدن کیهان شد) اتفاق افتاده است.

«آنچه هستی را بس شیرین می‌سازد، تکرار نشدن آن است.»

چگونه فرد افسرده یا مضطرب را مورد حمایت خود قرار دهیم؟ ۱- بدایند که حضورتان ضروری‌ست و از آن سپاسگزارند؛ حتی اگر چنین به نظر نرسد. ۲- به آنها گوش بسپارید.

همهٔ ما بر روی طنابِ بندبازیِ نامرئیِ زندگی گام برمی‌داریم؛ هر لحظه امکان دارد پایمان سر بخورد و به اعماق سقوط کنیم و آن‌گاه با ابعاد خوف‌آور هستی روبه‌رو شویم؛ جوانب ترسناکی که در لایه‌های زیرین ذهنمان مسکوت مانده‌اند.