بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

«هیچ‌کس رهایی‌بخش ما نیست جز خودمان. نه کسی توانش را دارد و نه امکانش را.»

«قلب آتش می‌گیرد، اما باید مراقب باشی به سوختن آن ننگری»)

گاهی، در مسیر سنگلاخی و طوفانی بهبودی، اتفاقی که شکست به نظر می‌رسد، در حقیقت خود قدمی‌ست رو به جلو...

از خواندن کتاب دو نوع تلقی وجود دارد: یا کتاب می‌خوانید که از خود فرار کنید یا کتاب می‌خوانید که خود را پیدا کنید.

خب که چی؟ انگ افسرده به شما زده‌اند؟ اگر هر کسی به یک متخصص درست و حسابی مراجعه می‌کرد، بدون شک یک برچسب به او می‌زدند.

برجسته‌ترین سمبل بودایی‌ها گل نیلوفر آبی‌ست. ریشه‌های نیلوفر آبی از دل گل و لای ته آبگیر بیرون می‌زنند، اما شکوفه‌هایش، در هوای پاک و صاف بالای آب گل‌آلود جوانه می‌دهند. و تا پیش از مرگ تدریجی‌شان همان‌طور پاک و زیبا بر جای می‌مانند. شیوهٔ رشد و نمو گل نیلوفر آبی همان‌طور که استعاره‌ای‌ست از روشن شدن ضمیر انسانی، جهان مملو از تغییر و امید را نیز به یاد انسان می‌اندازد

«آن‌گاه که طوفان به پایان می‌رسد، به خاطر نمی‌آوری چطور آن را از سر گذراندی و چگونه زنده ماندی. در حقیقت حتی مطمئن نیستی که آیا واقعاً طوفان تمام شده یا نه. اما در یک نکته شک و تردیدی نیست؛ از طوفان اگر جان سالم به در ببری، دیگر همان شخص طوفان‌زده نیستی. تنها حکمت نهفته در طوفان همین است و بس.»

«با اینکه قلبت شکسته خواهد شد؛ تو با دل‌شکستگی تاب خواهی آورد و ادامه خواهی داد.»

«خانهٔ امن را از یاد ببر، جایی زندگی کن که از آن هراس داری.»

برای طبیعی بودن هیچ استانداردی در جهان وجود ندارد. روی این کرهٔ خاکی به اندازهٔ ۷ میلیارد راه و روش طبیعی برای زندگی کردن وجود دارد.

زمان خود درمان‌گر دردهاست.

افسردگان دوست دارند دست در جمجمهٔ خود کنند و بخش دردسرساز مغز خود را جدا کنند و بیرون بیاورند به شدت غیرمحتمل است. زیرا برای این کار باید دستمان را تا اعماق قشر قدامی مغز در جمجمه‌مان فرو کنیم تا دستمان به این بخش مغزمان برسد.

«هیچ‌کس رهایی‌بخش ما نیست جز خودمان.

بدون شک در انتهای تونل تاریک، نور را خواهید یافت؛ حتی اگر قادر نباشید از ابتدا آن را ببینید.

برای آنکه به خارق‌العاده بودن زندگی پی ببرید، نیاز است دهشتناک بودن آن را هم احساس کنید.

«زخم مدخلی‌ست برای رسوخ نور به وجود آدمی.»

اگر سرسوزنی بیشتر از زنده ماندن خوف می‌کردم، گام آخر را برمی‌داشتم و سقوط می‌کردم. بله؛ شاید جهان دیگری وجود داشته باشد که در آن گام آخر را برمی‌داشتم، ولی نه؛ در این جهان نه! من یک مادر داشتم، یک پدر، یک خواهر و یک نامزد. همان زمان چهار نفر دست به نقد وجود داشتند که به من عشق می‌ورزیدند. در آن دم دیوانه‌وار آرزو می‌کردم که کاش اصلاً کسی را نداشتم. حتی یک موجود جان‌دار. عشق بود که آنجا دست و پایم را بست.

دلم نمی‌خواست بمیرم، فقط می‌خواستم زنده نمانم!

نفرت احساسی‌ست بیهوده در درون شما. به این می‌ماند که برای تلافی، عقربی را بخورید؛ چون شمار را نیش زده است!

«افسردگی یک گناه یا ضعف نیست که باید به آن اقرار کرد یا آن را پوشاند. این پدیده یک تجربهٔ انسانی‌ست.»