بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

جزیرهٔ ایسلند بیشترین میزان مصرف داروهای ضدافسردگی را به خود اختصاص می‌دهد. پس از آن در کشورهای استرالیا، کانادا، دانمارک، سوئد، پرتقال و نیز بریتانیا، مصرف داروهای مذکور بیشترین نرخ را دارد.

دانش این‌گونه پیش می‌رود: برای پیشرفت در آن ایمانِ کورکورانه جایی ندارد؛ بلکه شک مدام است که راه‌گشاست.

هیچ نگفت و تنها در آغوشم گرفت. احساس کردم عشق به من تابیده شد و کوشیدم با تمام وجودم، همهٔ اشعه‌های ساطع آن را جذب کنم. به همهٔ آن نیاز داشتم... به گمانم گفتم: «ببخشید پدر.» با ملاطفت گفت: «این چه حرفیه؟ می‌تونی گریه کنی. راحت باش. تو می‌تونی اوضاع رو عوض کنی مت؛ هر طوری هست باید حالتو عوض کنی.» پدر من یک آدم خشن نبود. یک پدر عاقل، مراقب و مهربان بود. اما آن قدرت سحرآمیز را نداشت تا بتواند ببیند در سر من چه‌ها می‌گذرد.

انسان‌ها قطعاً تنها موجوداتی هستند که به افسردگی مبتلا می‌شوند

«گوشت را کمی پایین بیاور؛ نزدیک ضمیرت و به دقت ندایش را بشنو.»

اگر از بیرون رفتن می‌ترسید، بیرون بروید. اگر از مکان‌های کوچک و دربسته واهمه دارید، کمی از اوقاتتان را صرف ماندن در آسانسور کنید. اگر به اضطراب جدایی دچارید، خود را وادار کنید که مدت کوتاهی تنها بمانید. هنگام افسردگی و اضطراب، ابعاد حاشیهٔ امن شما کوچک و کوچک‌تر می‌شود و از جهان، به تخت‌خوابتان تقلیل پیدا می‌کند. یا اساساً به جایی می‌رسید که هیچ حاشیهٔ امنی برایتان به جای نمی‌ماند.

زندگی ما همان افرادی هستند که به ما عشق می‌ورزند.

پس از برخی مصاحبه‌های شغلی افتضاح، دست‌آخر در بخش تبلیغات روزنامهٔ اقتصادی پرس گزت، در محلهٔ کرایدون؛ کاری پیدا کردم

تصادم ذهن بدوی و زندگی مدرن (از نظر روان‌شناسان تکاملی)؛

من شما هستم و شما من. تنهاییم، اما یکی هستیم. اگرچه در قید و بند زمانیم، اما ازلی و ابدی هستیم. اگرچه از گوشت و خونیم، اما از غبار ستاره‌ها پدید آمده‌ایم.

هنگام افسردگی احساس تنهایی می‌کنید؛ گویی هیچ‌کس آنچه که بر شما می‌رود را درک نمی‌کند. هراسان‌اید از اینکه به هر نحوی دیوانه به نظر برسید. پس بر هر آنچه درونتان می‌گذرد سرپوش می‌گذارید. بیمناک‌اید که مردم بیش از پیش از شما رنجیده و روی‌گردان شوند. پس خفه‌خون می‌گیرید و دربارهٔ مشکلتان سخنی بر لب نمی‌آورید؛ که حقیقتاً باعث تأسف است، زیرا سخن گفتن به شما کمک خواهد کرد

«و در پایان این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.»

«آن‌گاه که طوفان به پایان می‌رسد، به خاطر نمی‌آوری چطور آن را از سر گذراندی و چگونه زنده ماندی. در حقیقت حتی مطمئن نیستی که آیا واقعاً طوفان تمام شده یا نه. اما در یک نکته شک و تردیدی نیست؛ از طوفان اگر جان سالم به در ببری، دیگر همان شخص طوفان‌زده نیستی. تنها حکمت نهفته در طوفان همین است و بس

افسردگی دروغ می‌گوید. باعث می‌شود گمان ببرید که همه‌چیز خراب است.

هیچ چیز تا ابد ادامه پیدا نمی‌کند. درد و رنج کنونی شما ادامه‌دار نخواهد بود؛ به‌رغم اینکه خودِ درد و رنج به شما این پیام دروغین را می‌دهد. درد و رنج دروغ می‌گوید. به او بی‌اعتنا باشید. درد قرضی‌ست که گذشت زمان آن را ادا خواهد کرد.

افسردگی دروغ می‌گوید. باعث می‌شود گمان ببرید که همه‌چیز خراب است.

در دورهٔ فروپاشی روانی‌ام، زمانی که با والدینم زندگی می‌کردم، یک تخیل پرتکرار کار همیشگی من بود: این که دست کنم داخل جمجمه‌ام و آن بخش‌هایی که ناخوشم می‌کردند را بکنم و دربیاورم. بعدها که با دیگران از افسردگی سخن گفتم یا دربارهٔ آن مطالعه کردم، متوجه شدم این خیال‌پردازی، عارضه‌ای رایج میان افسردگان است. اما کدامین بخش از مغزم را می‌باید می‌کندم و بیرون می‌آوردم؟ آیا باید یک تکهٔ بزرگ و سفتِ آن را جدا می‌کردم یا یک بخشِ نرم و کوچک را؟

شجاع باشید، قوی بمایند، نفسی تازه کنید و ادامه دهید. بعداً روزی می‌رسد که از خودتان سپاسگزار خواهید شد.

هیچ‌کس نمی‌تواند درون انسان را ببیند. از بیرون دیگران تنها قادرند شکل و فرم فیزیکی شما را مشاهده کنند؛ شما برای آنان یک کلّ منسجم هستید متشکل از اتم‌ها و سلول‌ها. اما از درون، خودتان احساس می‌کنید یک بیگ‌بنگ (انفجار اولیه که موجب پدید آمدن کیهان شد) اتفاق افتاده است. احساس متلاشی شدن دارید. گویی در میان فضای تاریک و بی‌کرانهٔ کیهان پخش و پلا شده‌اید.

سیلویا پلات را تجسم کنم که برای خودکشی با گاز، سرش را داخل اجاق فر خانه‌اش گذاشته است