بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

چگونه زمان را متوقف سازیم؟ با بوسیدن عزیزان. چگونه در زمان سفر کنیم؟ با مطالعه. چگونه از زمان بگریزیم؟ با هنر. چگونه زمان را لمس کنیم؟ با قلم به دست گرفتن. چگونه زمان را فروبنشانیم؟ با نفس کشیدن.

گاهی در آن احوالات ترحم به خود که فرومی‌رفتم، احساس می‌کردم برای این دنیای پرشتاب، تندوتیز و پرهیاهو، زیاده از حد نازک‌نارنجی هستم.

بدیهی‌ست که اگر نازک‌نارنجی نبودم هرگز آن روزهای وحشتناک پوچی را تجربه نمی‌کردم.

من انسانی هستم بسیار زودرنج و حساس. به گمانم این ویژگی بخشی از افسردگی و اضطراب من است؛

دلم نمی‌خواهد والدین، خواهر و برادر و نامزدم آسیب ببینند. هر چقدر هم حالم بد شود مهم نیست. می‌دانم این افراد دلشان برایم تنگ می‌شود.

:@HHDreamWolf خودکشی من ممکن است دوستان و خانواده‌ام را افسرده کند. من آرزو می‌کنم هیچ‌کس مبتلا به افسردگی نشود.

هرچه بیشتر غمگین می‌شدم، کمتر می‌توانستم گریه کنم.

«با اینکه قلبت شکسته خواهد شد؛ تو با دل‌شکستگی تاب خواهی آورد و ادامه خواهی داد.»

در حقیقت، اگر امور بیرونی زندگی انسان درست باشد و هر چیز سر جای خودش قرار داشته باشد، امکان وخیم‌تر شدن افسردگی افزایش می‌یابد.

دلم نمی‌خواست بمیرم، فقط می‌خواستم زنده نمانم!

اگر تابه‌حال گمان می‌کردید که یک فرد افسرده دلش می‌خواهد شاد باشد و خوشحال، در اشتباه بودید. افسرده‌حالان اصلاً و ابداً به بُعد تجملی شادکامی اهمیتی نمی‌دهند. تنها چیزی که می‌خواهند فقدان رنج است. دلشان می‌خواهد از شر ذهن شوریده و پر تب و تابشان خلاص شوند؛ جایی بروند که افکارشان آتش بگیرند و دود هوا شوند. همانند کسی که دارایی‌های کهنهٔ جهنمی‌اش را به عمد آتش می‌زند تا خاکستر شوند. چنین می‌کند تا به حال طبیعی بازگردد، یا دست‌کم تا جایی که ممکن است حالش عادی شود؛ تهی شود از هر فکر و خیالی.

فیلم‌ها، سریال‌های دراماتیک تلویزیونی و بیش از هر چیز دیگری کتاب. کتاب‌ها به معنای واقعی کلمه، انگیزه‌های من بودند برای زنده ماندن. هر یک از آنها محصول ذهن یک انسان هستند، با یک روحیهٔ منحصربه‌فرد.

اما میان عشق به کتاب و نیاز به آن فاصله زمین تا آسمان است. من در آن برهه به کتاب احتیاج داشتم و کتاب در زندگی من، به منزلهٔ یک شیء تجملی نبود. آنها برای من یک مادهٔ مخدر درجه یک به شمار می‌رفتند.

اوضاع از این بدتر نمی‌شود. شما میل دارید خودتان را بکشید. اما اگر چنین کنید اوضاع از این هم وحشتناک‌تر می‌شود. پس در همین نقطه بمانید؛ زیرا از اینجا به بعد صعود در پیش خواهید داشت.

حیرت‌آورترین بُعد افسردگی و اضطراب همین است؛ حتی اگر خودتان با تمام وجود خواهان شادی باشید، بیماری به گونه‌ای عمل می‌کند که از شاد شدن بترسید.

(اوقاتی را به خاطر می‌آورم که قادر به حرف زدن نبودم. گویی نمی‌تواستم زبانم را حرکت دهم و سخن گفتن برایم به‌شدت بی‌معنا و بی‌نتیجه بود. موضوعاتی که دیگران دربارهٔ آنها سخن می‌گفتند، در نظر من به جهانی دیگر تعلق داشتند.)

هرچه مدت زمان بیشتری سپری می‌شد؛ دو درک و دریافت امیدبخش در ذهنم پررنگ‌تر می‌شد: ۱- هنوز زنده بودم. ۲- هنوز دیوانه نشده بودم.

شاید هم در آینده، به جایی برسم که خودم دوباره دارو مصرف کنم. اما هم‌اکنون، فقط کاری را انجام می‌دهم که مرا سرحال بیاورد

«آن‌گاه که طوفان به پایان می‌رسد، به خاطر نمی‌آوری چطور آن را از سر گذراندی و چگونه زنده ماندی. در حقیقت حتی مطمئن نیستی که آیا واقعاً طوفان تمام شده یا نه. اما در یک نکته شک و تردیدی نیست؛ از طوفان اگر جان سالم به در ببری، دیگر همان شخص طوفان‌زده نیستی. تنها حکمت نهفته در طوفان همین است و بس.»

جالب‌تر آنکه هرچه بیشتر غمگین می‌شدم، کمتر می‌توانستم گریه کنم.