بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

:@ameliasnelling چون هنوز جزیرهٔ ایسلند را ندیده‌ام. جایی که خاکسترم در آنجا قرار است به دست باد سپرده شود. ‫:@debecca برای این زنده‌ام تا سرطان، دوقطبی و چیزهای دیگری که می‌خواهند مرا در جوانی بکشند را سر لج بیاورم! ‫:@vivatrampv کادر درمانی خیلی زحمت کشیدند تا آینده‌ای را به من پیشکش کنند که سزاوار داشتن آنم. ‫:@lillianharpl به این خاطر که گزینه‌های دیگر، انعطاف‌پذیریِ زنده بودن را ندارند. ‫:@NickoDaviesbr چون من یک موجود عجیبم! یک افسردهٔ مثبت‌اندیش! با اینکه همه چیز خیلی نامساعد است، هنوز امید دارم به بهبودی اوضاع. ‫:@Leilah-Makes من با دائمی بودن این شرایط مشکلی ندارم، کمی به من امکان تحت کنترل گرفتن اوضاع را می‌دهد. ‫:@Doc-Megz-to-be آینده‌ای که قطعیت ندارد. ممکن است عدم قطعیت کمی اضطراب‌آور باشد، اما مثل کتابی‌ست که به سختی می‌توانی پایانش را حدس بزنی. ‫:@ilonacatherine این تنها خودت هستی که وقتی در اوج افسردگی هستی احساس می‌کنی یک موجود اضافه‌ای. هیچ شخص دیگری این عقیده را ندارد. به دیگران اعتماد کن

AlRedboots@: تحمل جای خالی نبودنتان برای عزیزانتان، خیلی سخت‌تر از رنجی‌ست که خودتان از زنده‌ماندن می‌برید. ‫@LeeJamesHarrison: لج‌کردن با آن روزهای نفرت‌انگیز که به صورت دوره‌ای سروکله‌شان پیدا می‌شود، بالاترین لذت را به من می‌دهد. ‫:@H۳IIInHighH۳۳Is هستند لحظاتی که غبارها و مه کنار می‌روند و درخشش عمر را به چشم می‌بینم. ‫:@simone-mc امید به زندگی من «آینده» است. جاهایی که کشف نکرده‌ام و ندیده‌ام. ملاقات کردن انسان‌های جدیدی که ارزش ماجراهای پیش‌پاافتادهٔ بازگشت پیشتازان فضا را می‌دانند و از آن لذت می‌برند. ‫:@Erastes روزهایی که پس از پایان ۲۱ دسامبر طولانی‌تر می‌شوند؛ در این بلاروزگار، رخدادهایی برای انسان پیش می‌آیند که می‌توان به آنها امید بست. ‫:@PixleTVPi تنها دلیل من برای زنده ماندن دوست صمیمی‌ام است. ‫:@paperbookmarks به این دلیل که با همهٔ رنج‌های دائمی‌ام، حامی‌ترین افراد را دور خود دارم و بهترین کتاب‌ها را برای خواندن

هشتگ چرا زندگی؟ # reasonstostayalive از شماری افراد که سابقهٔ افسردگی، اضطراب یا افکار خودکشی داشتند، در فضای مجازی پرسیدم چرا زنده ماندن را انتخاب کردند؟ تعدادی از پاسخ‌ها را برایتان در این بخش آورده‌ام: ‫:@Matineegirl خانواده‌ام، دوستانم، پذیرش بیماری و تبادل نظر با دیگران که معتقد بودند سگ سیاه به مرور از انسان دست می‌کشد و می‌رود. ‫:@mannyliz ساده بگویم: فرزندانم. آنها که نخواسته‌اند از مادری به دنیا بیایند که مدام در تقلاست تا خودش را جمع‌وجور کند. ‫:@griznez یوگا، بدون آن زندگی ممکن نیست. ‫:@Ginny-Bradwell فهمیدم بیمار بودن اشکالی ندارد؛ راه‌حل‌های فوری و فوتی هم وجود خارجی ندارند

:@PixleTVPi تنها دلیل من برای زنده ماندن دوست صمیمی‌ام است.

درس زندگی: راه خروجی همیشه از درون خود شما نمی‌گذرد.

آرزو می‌کردم که کاش این اندوه هم یک دلیل واقعی داشت.

عشق. آنائیز نین اضطراب را مهلک‌ترین «قاتل عشق» می‌خواند. اما نیک‌بختانه برعکس این موضوع نیز صدق می‌کند: عشق هم قدرترین قاتل اضطراب است. عشق نیرویی‌ست که ما را از خویشتن خویش بیرون می‌کشد، جاده‌ای‌ست که ما را از وادی وحشت و هراس بیرون می‌کشاند، زیرا اضطراب سراپای وجود ما را با کابوس‌ها می‌پوشاند. روی آوردن به عشق، برای رهایی از چنگ اضطراب شاید خودخواهانه به نظر برسد؛ اما چنین نیست. اگر با شعله‌های آتش احاطه شده‌اید، خودخواهی نیست که به خلاصی از درد یا وحشتتان بیندیشید. در باب اضطراب نیز چنین است. خودخواهی آنان که مبتلا به رنج‌های روانی هستند یا با درد در هم پیچیده شده‌اند، فی‌النفسه بیش از مردمان عادی نیست. آنها فقط دچار احساسات و عوالمی غیرقابل انکار هستند. احساسات آنان موجب می‌شود نوک تمامی پیکان‌ها، به سمت خودشان نشانه رود. اما عشق ورزیدن به یک انسان و متقابلاً مورد مهر او قرار گرفتن، بسیار به اینان کمک می‌کند. حتماً هم نیازی نیست این مهرورزی از جنس عاشقی با یک جنس مخالف باشد. همین که خود را وادارید که از پشت عینک عشق جهان و جهانیان را بنگرید، کافی‌ست. عشق نوعی جهان‌بینی‌ست که می‌تواند از ما محافظت کند.

باری؛ تسکین و تسلایی در کار نبود. اما ماندن در آن حالت هم اشکال داشت؛ زیرا دلم نمی‌خواست بمیرم، فقط می‌خواستم زنده نمانم! مرگ مرا می‌ترساند. مرگ فقط برای کسانی اتفاق می‌افتاد که به معنای واقعی زندگی کرده بودند. افراد بی‌شماری بوده‌اند که به معنای واقعی کلمه زندگی نکرده بودند؛ من هم دلم می‌خواست یکی از آنان باشم! و این همان آرزوی دیرین بسیاری از انسان‌ها بود؛ اینکه ای کاش هرگز زاده نمی‌شدند؛ اینکه کاش یکی از آن سیصد میلیون اسپرم بودند که موجودیت انسانی پیدا نمی‌کردند.

افسردگی به انسان روامی‌دارد، احساس گناه دادن به اوست. بیخ گوش شما زمزمه می‌کند: «به خودت یه نگاه بنداز آخه! زندگی خوب، نامزد خوب، همسر خوب، بچهٔ مامانی، سگ دوست‌داشتنی، مبلمان آنچنانی، کلی فالوور، شغل درست‌وحسابی، بدن سالم، تعطیلاتم که قراره بری رُم، خونه‌ت تمام رهنه و پولشو هم که کامل دادی، بابا ننه‌ت هم که از هم طلاق نگرفتن، با این همه امکانات رنگ و وارنگ، باز چه مرگته؟!»

پول و شهرت، شما را از ابتلا به مشکلات روانی مصون نمی‌سازد.

۲۵- کتاب بخوانید بی‌آنکه به تمام کردن آن بیندیشید. فقط بخوانیدش و از هر واژه، جمله و پاراگراف لذت بجویید. آرزو نکنید کاش زودتر تمام شود و یا کاش هرگز تمام نشود.

«ما برای آنکه همچون دیگر مردمان شویم، دست از سه‌چهارمِ خویش می‌شوییم.» آن‌گاه اگر عشق را -حقیقی‌ترین آن را- بیابیم، می‌توانیم آن بخش‌های از دست دادهٔ خویش را دوباره بازیابیم. می‌توانیم آن آزادی ازدست‌رفتهٔ کودکی خویش را دیگربار به دست آوریم. شاید عشق تنها عبارت است از یافتن کسی که با او می‌توان، عجیب‌ترین بُعد خویش را آشکار ساخت.

«ما برای آنکه همچون دیگر مردمان شویم، دست از سه‌چهارمِ خویش می‌شوییم.» آن‌گاه اگر عشق را -حقیقی‌ترین آن را- بیابیم، می‌توانیم آن بخش‌های از دست دادهٔ خویش را دوباره بازیابیم. می‌توانیم آن آزادی ازدست‌رفتهٔ کودکی خویش را دیگربار به دست آوریم. شاید عشق تنها عبارت است از یافتن کسی که با او می‌توان، عجیب‌ترین بُعد خویش را آشکار ساخت.

برای جبران درد و رنج، همیشه لازم نیست لذت را جایگزین آن کنیم؛ گاهی لذت و شادی خود از دل درد و رنج زاییده می‌شود.

ما از طریق مکانیزم فرار از خود است که خویشتن را پیدا می‌کنیم.

برای جبران درد و رنج، همیشه لازم نیست لذت را جایگزین آن کنیم؛ گاهی لذت و شادی خود از دل درد و رنج زاییده می‌شود.

برای جبران درد و رنج، همیشه لازم نیست لذت را جایگزین آن کنیم؛ گاهی لذت و شادی خود از دل درد و رنج زاییده می‌شود.

«ما برای آنکه همچون دیگر مردمان شویم، دست از سه‌چهارمِ خویش می‌شوییم.» آن‌گاه اگر عشق را -حقیقی‌ترین آن را- بیابیم، می‌توانیم آن بخش‌های از دست دادهٔ خویش را دوباره بازیابیم. می‌توانیم آن آزادی ازدست‌رفتهٔ کودکی خویش را دیگربار به دست آوریم. شاید عشق تنها عبارت است از یافتن کسی که با او می‌توان، عجیب‌ترین بُعد خویش را آشکار ساخت.

تلفیق من و آندریا به نوعی شبیه تلفیق کلر و آمونیاک بود؛ مخلوطی که ابداً ایدهٔ خوبی به نظر نمی‌رسد.

تلفیق من و آندریا به نوعی شبیه تلفیق کلر و آمونیاک بود؛ مخلوطی که ابداً ایدهٔ خوبی به نظر نمی‌رسد.