بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

می‌توان فردی اندوهگین بود ولی درعین‌حال خرسندی خود را نیز حفظ کرد؛ مثل اینکه کسی عادت به نوشیدن داشته باشد، اما افراط نکند.

اگر تابه‌حال گمان می‌کردید که یک فرد افسرده دلش می‌خواهد شاد باشد و خوشحال، در اشتباه بودید. افسرده‌حالان اصلاً و ابداً به بُعد تجملی شادکامی اهمیتی نمی‌دهند. تنها چیزی که می‌خواهند فقدان رنج است.

نکتهٔ عجیب دربارهٔ افسردگی آن است که هرچقدر هم سرشار از افکار خودکشی باشید، ترس از مرگ بر جای خود باقی‌ست. تنها تفاوتش رنج زنده بودن است که هرچه بیشتر در شما شدت می‌گیرد

اضطراب است که منجر به افسردگی می‌شود و گاهی افسردگی‌ست که اضطراب را نیز پدید می‌آورد.

اما زمان نمی‌ایستد! حتی اگر محترمانه از او درخواست کنید!

زندگی ما همان افرادی هستند که به ما عشق می‌ورزند. اینچنین نگاهمان نیز به جهان نو می‌شود.

آنچه مرا نکشت؛ دست‌کم ضعیف‌ترم ساخت. چیزی که موجب مرگتان نشود، ممکن است باعث شود تا آخر عمرتان بلنگید.

زندگی دشوار است. بله؛ ممکن است زیبا و شگفت‌انگیز هم باشد، ولی دشوار هم هست.

ما واژهٔ افسرده را با واژهٔ اندوهگین مترادف می‌گیریم که ایرادی ندارد؛ همان‌طور که اصطلاح «روده کوچیکه‌م داره روده بزرگه‌م رو می‌خوره» را هم‌معنی واژهٔ «گرسنگی» می‌دانیم. اما باید توجه داشت تفاوت اندوه با افسردگی همچون تفاوت میان یک شخص گرسنه است با کسی که قحطی، رمقی به جانش باقی نگذاشته.

سخنان تأسف‌آوری که مردم به افسردگان می‌گویند، اما در دیگر موقعیت‌های خطیر زندگی چنین اظهار نظرهایی نمی‌کنند. «ای بابا، بی‌خیال؛ می‌دونم مرض سل داری، ولی اوضاع می‌تونست از این بدترم باشه. حداقل نمی‌کشدت که!» «فکر می‌کنی واسه چی سرطان معده گرفتی؟»

حس کردم همه چیز از من فاصله می‌گیرد یا پیش می‌افتد. دقیقاً مانند صحنه‌ای که برودی در فیلم آرواره‌ها، کنار ساحل نشسته و خیال می‌کند کوسه‌ها را می‌بیند. جالب است، آنجا روی کاناپه دراز کشیده بودم اما؛ انگار واقعاً در حال فاصله گرفتن از همهٔ اشیاء بودم. انگار نیرویی مرا هرچه بیشتر از دنیای واقعی پیرامونی دور می‌کرد و به جایی دیگر می‌کشاند.

گفتم: «نه. فقط قلبمه. منظورم اینه که نفس کشیدنم... یه طور خاصیه، عجیبه! ولی همه چیز به نظرم عجیبه!»

به نظرم اگر دقیق به ندای زندگی گوش بسپاریم، همیشه برای زنده بودن- و نه مردن- استدلال‌هایی در چنته دارد. این استدلال‌ها ممکن است ریشه در گذشتهٔ ما داشته باشند: شاید آنان که ما را بزرگ کرده‌اند یا دوستانمان، یا آنان که عاشقشان بودیم. شاید همه از آیندهٔ ما نشئت گرفته باشند: فرصت‌هایی که با مرگ خود مسکوتشان می‌گذاریم. و چنین بود که زیستن را ادامه دادم.

از فرط سردرگمی مردمک چشمتان گشاد می‌شود شاید با اطرفیان احساس عدم‌تجانس کنید. ممکن است از شدت تعریق پوستتان برق بیفتد.

شگفت‌انگیزترین بُعد ذهن آن است که پرهیاهوترین اتفاقات در آن رخ می‌دهد، اما هیچ‌کس دیگری قادر به دیدن آنها نیست. گویی جهان در برابر شما شانه بالا می‌اندازد و اظهار بی‌اطلاعی می‌کند.

هنگامی که در مسیر بهبودی گام برمی‌داریم، تنها حقیقتی که به کارمان می‌آید این است که کدامین مسیر بهبودی، بر روی ما اثر مثبت می‌گذارد. اگر درمانی روی ما اثرگذار است، الزاماً نیازی نیست در پی چرایی آن باشیم.

۴۰- شجاع باشید، قوی بمایند، نفسی تازه کنید و ادامه دهید. بعداً روزی می‌رسد که از خودتان سپاسگزار خواهید شد.

«پس من می‌تونم با اینکه توی حصار یه لحظه گیر کردم، خودمو پادشاه زمان و مکان حساب کنم!»

برای تشخیص یک خطر غیرمعمول، باید ذهنی غیرطبیعی داشت.

برای طبیعی بودن هیچ استانداردی در جهان وجود ندارد. روی این کرهٔ خاکی به اندازهٔ ۷ میلیارد راه و روش طبیعی برای زندگی کردن وجود دارد.