بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

هنگام افسردگی احساس تنهایی می‌کنید؛ گویی هیچ‌کس آنچه که بر شما می‌رود را درک نمی‌کند.

افسردگی دروغ می‌گوید. باعث می‌شود گمان ببرید که همه‌چیز خراب است.

یکی از نشانه‌های محرز افسردگی این است که سر سوزن امیدی به هیچ چیز ندارید و آینده‌ای را متصور نمی‌شوید.

من در آن برهه به کتاب احتیاج داشتم و کتاب در زندگی من، به منزلهٔ یک شیء تجملی نبود. آنها برای من یک مادهٔ مخدر درجه یک به شمار می‌رفتند.

فکر کردن به اینکه چه وقت، این درد دوباره عود می‌کند، حقیقتاً چه دردی را دوا می‌کند؟ میلیون‌ها نفر هستند که به کمردرد دچارند. با این تفاسیر چه لزومی دارد عزیزانمان را نگران کنیم؟ فرقی نمی‌کند تا چه اندازه کسی را دوست می‌داریم؛ ما هرگز قادر نیستیم آنها یا خودمان را از درد و رنج خلاص کنیم.

«اشباح نیز واقعیت دارند. آنها درون ذهن ما زندگی می‌کنند و گاهی هم پیروز ماجرا هستند.»

اضافه شدن اضطراب به افسردگی به این می‌ماند که کوکائین را به الکل بیفزایید. این مؤلفه به بروز علائم پیری شدت و سرعت می‌بخشد. اگر تنها به افسردگی دچارید، گویی ذهنتان در باتلاق فرو می‌رود و نیروی حرکت آنی خود را از دست می‌دهد. اما اگر چاشنی اضطراب به آن اضافه شود، باتلاق همچنان باتلاق است؛ اما در خود گرداب دارد. هیولاهایی در آن آب گل‌آلود وجود دارند که به تمساح‌های تغییر شکل یافته می‌مانند و با نهایت سرعت، از این طرف به آن طرف می‌روند.

هنوز می‌شد امید کسی باشم. امکان داشت نود و هفت سال عمر کنم. پس بعید نبود که بتوانم یک وکیل شوم؛ یک جراح مغز؛ یک کوه‌نورد یا یک کارگردان تئاتر. هنوز اول راه بودم؛ اول راه؛ اول راه...

حس می‌کردم دیگر حتی یک لحظه هم نمی‌توانم آن حال را تحمل کنم، پس باید به زندگی خودم خاتمه دهم.

«با اینکه قلبت شکسته خواهد شد؛ تو با دل‌شکستگی تاب خواهی آورد و ادامه خواهی داد.»

«خانهٔ امن را از یاد ببر، جایی زندگی کن که از آن هراس داری.»

دلم نمی‌خواست بمیرم، فقط می‌خواستم زنده نمانم!

یکی از نشانه‌های محرز افسردگی این است که سر سوزن امیدی به هیچ چیز ندارید و آینده‌ای را متصور نمی‌شوید. گویی داخل یک تونل مانده‌اید که دو سر آن مسدود است و به هیچ وجه قادر نیستید روزنهٔ نوری که در انتهای آن سوسو می‌زند را ببینید.

به خودم گفتم: «مثل یه بزرگسال رفتار کن.»؛ کاری که هیچ‌وقت در آن خبره نشدم...

هر کجا که هستید و هر دورانی را که می‌گذرانید، در جست‌وجوی یافتن یک زیبایی باشید: یک چهره، یک بیت شعر، ابرهای آسمان، دیوارنوشته‌ها و یا نیروگاه بادی که جلوتان سبز می‌شود. زیبایی ذهن را تطهیر می‌کند.

«ما برای آنکه همچون دیگر مردمان شویم، دست از سه‌چهارمِ خویش می‌شوییم.»

«ذهن شما چونان یک کهکشان است. چنان تاریک که یک بارقهٔ نور آن را روشن نمی‌سازد. اما روشن که شد، دیگر به همهٔ دنیا می‌ارزد. می‌خواهم بگویم خودتان را نکشید؛ حتی اگر اسیر ظلمات محض‌اید. همیشه گوشهٔ ذهن داشته باشید زندگی ساکن و راکد نیست. زمان در گذر است. شما در امتداد کهکشان ذهن خود در حرکت‌اید؛ پس صبر کنید تا ستاره‌ها نمایان شوند.»

درد قرضی‌ست که گذشت زمان آن را ادا خواهد کرد.

برای آب‌دیده شدن، نیاز است در شرایط خطیر قرار بگیرید؛ نیاز است درد بکشید. همان‌طور که مولانا شاعر پارسی‌زبانِ قرن دوازدهم می‌گوید: «زخم مدخلی‌ست برای رسوخ نور به وجود آدمی.»

(سورن کی‌یرکگارد؛ فیلسوف مسیحی دانمارکی می‌گوید: «اضطراب چیزی نیست جز سرسام و دَوَرانِ آزادی»)،