بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

بزرگسالی همچون تودهٔ ابری پدیدار شده بود و بالای سرم غرشی کرده و بر سرم می‌بارید.

«آن‌گاه که طوفان به پایان می‌رسد، به خاطر نمی‌آوری چطور آن را از سر گذراندی و چگونه زنده ماندی. در حقیقت حتی مطمئن نیستی که آیا واقعاً طوفان تمام شده یا نه. اما در یک نکته شک و تردیدی نیست؛ از طوفان اگر جان سالم به در ببری، دیگر همان شخص طوفان‌زده نیستی. تنها حکمت نهفته در طوفان همین است و بس.» هاروکی موراکامی از کتاب کافکا در ساحل

«نه! معلومه که نه! زندگی هیچ‌وقت بی‌عیب و نقص نیست. منم هر از چندگاهی افسرده می‌شم. اما حالِ الان من از قبل خیلی بهتره. رنج اون‌قدرا هم وحشتناک نیست. من الان خودمو پیدا کردم. من سرخوشم، همین الان حالم خوبه. طوفان بالاخره تموم می‌شه. باورم کن.»

نفرت احساسی‌ست بیهوده در درون شما. به این می‌ماند که برای تلافی، عقربی را بخورید؛ چون شمار را نیش زده است!

برای آب‌دیده شدن، نیاز است در شرایط خطیر قرار بگیرید؛ نیاز است درد بکشید.

چنان‌چه افکارتان درد می‌کند، با تفکر درد آن بیشتر می‌شود.

انتشار این کتاب گواه است بر اینکه افسردگی دروغ می‌گوید. باعث می‌شود گمان ببرید که همه‌چیز خراب است.

زمان آدمی را آشفته می‌سازد. علتش هم مشخص است؛ زمان است که ما را به کهولت سن و مرگ می‌رساند. اینها پدیده‌هایی هستند دلهره‌آور. همان‌طور که ارسطو می‌گوید: «زمان موجب فروپاشی پدیده‌ها می‌شود.» ما نیز می‌هراسیم، از فروپاشی خود و از فروپاشی دیگران.

آمیت ری استاد مراقبهٔ هندی می‌گوید: «اگر مایل به شکست دادن اضطراب خود هستید، در لحظه زندگی کنید و دم را غنیمت بشمارید.»

چه ملالت‌بار و رقت‌انگیز است که به تماشای قطره‌های باران بنشینی و ندانی چرا فرومی‌چکند.»

برای جبران درد و رنج، همیشه لازم نیست لذت را جایگزین آن کنیم؛ گاهی لذت و شادی خود از دل درد و رنج زاییده می‌شود.

«و در پایان این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.» آلبر کامو، از کتاب مرگ خوش

شجاع باشید، قوی بمایند، نفسی تازه کنید و ادامه دهید. بعداً روزی می‌رسد که از خودتان سپاسگزار خواهید شد.

چگونه زمان را متوقف سازیم؟ با بوسیدن عزیزان. چگونه در زمان سفر کنیم؟ با مطالعه. چگونه از زمان بگریزیم؟ با هنر. چگونه زمان را لمس کنیم؟ با قلم به دست گرفتن. چگونه زمان را فروبنشانیم؟ با نفس کشیدن.

بیشتر داشتن، الزاماً بهتر شدن زندگی را منجر نمی‌شود.

«هیچ‌کس رهایی‌بخش ما نیست جز خودمان. نه کسی توانش را دارد و نه امکانش را.»

هیچ‌کس نمی‌تواند درون انسان را ببیند. از بیرون دیگران تنها قادرند شکل و فرم فیزیکی شما را مشاهده کنند؛ شما برای آنان یک کلّ منسجم هستید متشکل از اتم‌ها و سلول‌ها. اما از درون، خودتان احساس می‌کنید یک بیگ‌بنگ (انفجار اولیه که موجب پدید آمدن کیهان شد) اتفاق افتاده است. احساس متلاشی شدن دارید. گویی در میان فضای تاریک و بی‌کرانهٔ کیهان پخش و پلا شده‌اید.

«و در پایان این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.»

آرزو داشتم مغزم را خاموش کنم تا آن تصاویر وحشتناک را نبینم

«گوشت را کمی پایین بیاور؛ نزدیک ضمیرت و به دقت ندایش را بشنو.»