بریده‌هایی از کتاب مهمان نوازی ملی

حالا چرا دیوانه‌ها از من خوششان می‌آید؟ آیا مرا هم یکی از خودشان می‌دانند؟ نمی‌دانم. اما راستش، بلاهایی که عقلِ کل‌ها بر سرم آورده‌اند از دیوانه‌ها هیچوقت ندیده‌ام.

روزگاری در یکی از ولایات دوردست، پادشاهی بود که دوست داشت سرزمینش پر از خبرچین و راپرتچی باشد. در این سرزمین از هر سه نفر از اهالی یک نفر خبرچین و خفیه‌نویس رسمی دولتی بود. از دو سوم باقی‌مانده هم بیشتر از نصفشان خبرچین غیر رسمی بودند. غیر از خبرچین‌های رسمی و غیر رسمی، خبرچین‌های داوطلب هم بودند. مابقی اهالی هم به کار خبرچینی، به عنوان یک سرگرمی مفید و مفرح برای گذران اوقات فراغت علاقه وافری نشان می‌دادند.

همیشه و همه جا، یک نفر که به دفاع از حق کسی صدا بلند کند بقیه هم هم‌صدا می‌شوند.

بخواهی نخواهی باید بزایی؛ شرایط زندگی و معیشت، به زور مجبورت می‌کند که هم بزایی و هم تخم بگذاری.

شبی ارخان ولی، که در خانه حشمت آکال نقاش مشهور، مهمان بود، تا صبح در مورد یافتن بهترین راه انتشار اشعارش فکر کرده بود و سرانجام تصمیم گرفته بود آن‌ها را با هواپیما بر روی استانبول بپراکند. حالا بماند که به چه ترتیب هواپیما کرایه شود و پول لازم از کجا فراهم آید؟ دو سه روز بعد، فوراً همه روزنامه‌ها و مجلات، شعر «اگر در بطری راکی ماهی شوم» او را مورد تمسخر قرار دادند، به دلیل همین تمسخرها، دیگر نیازی به کرایه کردن هواپیما باقی نماند. تأثیر تمسخرها، نه به اندازه یک هواپیما، بلکه به اندازه اسکادرانی از هواپیماها بود که شعر او را در فضای استانبول بپراکنند.

در ادبیات جهان، هنر و تاریخ فلسفه، چهل‌پنجاه اسم مهم وجود دارد که بیشتر مردم، بدون این‌که آثار آنان را خوانده باشند، به هم‌جنس‌باز بودن آنان و این که آیا فاعل بوده‌اند یا مفعول خیلی بیشتر از آثارشان علاقه نشان می‌دهند

دلیل این که چرا بعضی سیاستمداران را به اسب‌های مهتر تشبیه کرده‌ام متوجه شده‌اید. چون این‌ها هم به خودی خود راه نمی‌روند. نمی‌روند؛ مگر این که سیاستمداری در مقابلش حرکت کند که در سایه‌اش حرکت کنند.

اگر آزادی عقیده وجود داشته باشد، شما هم مجبورید به باورهای من، احترام بگذارید. دلم به حالتان می‌سوزد.‌