بریده‌هایی از کتاب دختری در اتاق طبقه سوم

شاید دختر مومشکی همان کسی باشد که منتظرش بوده است.

تابستان، پاییز، زمستان و بهار، گل‌ها و باغچه‌ها و تابی آویزان از درخت، برف و درختان برهنه، درختانی با برگ‌های طلایی و قرمز. نقاش حتماً روزگاری در این خانه زندگی کرده است.

احساس می‌کند دارد زندگی‌اش را تماشا می‌کند که همراه مبل‌ها و صندلی‌ها می‌سوزد و خاکستر می‌شود.

دختر در اتاقِ دربسته می‌ماند و انتظار می‌کشد. دیگر نمی‌داند در انتظار چه کسی یا چه چیزی است. چیزی، کسی... او تنهاتر از آن است که بشود تصور کرد.

«آنجا که آب روشن روان است او را دیگر نخواهی دید... لبخندش از میان رفت و ترانه‌های شیرینش پر کشید.»

مردی سمت بقیه داد کشید. «وای، خدای بزرگ، سریع بیاین. پیداشون کردم.» یکی گفت: «حالشون خوبه؟» مرد داد کشید. «مرده‌ن. کشته شده‌ن.» بقیه خودشان را به او رساندند و کلاه‌هایشان را برداشتند. بدون گفتن کلمه‌ای سرشان را زیر انداختند. یکی از مردها غرید. «هنری و لارا هستن.» یکی دیگر گفت: «ولی دخترشون کو؟ لی‌لی کجاست؟» هیچ‌کس جواب نداد. همان‌طور که لاشخورها بالای سرشان چرخ می‌زدند، مردها با سرهای فروافتاده در سکوت ایستادند.

کم‌کم خانه با جنگل یکی می‌شود و مردم وجودش را در آنجا فراموش می‌کنند. دختر در اتاقِ دربسته می‌ماند و انتظار می‌کشد. دیگر نمی‌داند در انتظار چه کسی یا چه چیزی است. چیزی، کسی... او تنهاتر از آن است که بشود تصور کرد.

اول روز تولدش را فراموش می‌کند. و بعد اسمش را. اما چه اهمیتی دارد؟ کسی به دیدن او نمی‌آید، کسی اسمش را نمی‌پرسد، کسی نمی‌پرسد چند سالش است.

خواستم بگویم چون به قتل رسید، همون‌جور که دیروز بهت گفتم. اما تو حرفم رو باور نکردی و حالا هم باور نمی‌کنی. پس چه کاریه که بخوام دوباره بهت بگم؟

از زمان زندانی شدن دخترک در اتاق، این اولین باری خواهد بود که کسی از آن در عبور می‌کند. همه‌چیز عوض خواهد شد. نمی‌داند این را از کجا می‌داند. این را هم نمی‌داند که اوضاع چطور قرار است عوض شود. شاید بهتر شود، شاید بدتر شود. اما آخر مگر از این بدتر هم می‌شود؟