بریده‌هایی از کتاب دختری در اتاق طبقه سوم

چه احساسی دارد منتظر کسی باشی که هیچ‌وقت نمی‌آید

دختر آرزو می‌کند کاش بتواند به خوابی آرام و عمیق پناه ببرد.

فصل‌ها مثل آدمک‌های کوکی پشت هم می‌آیند و می‌روند. برگ‌ها می‌ریزند، برف می‌بارد، باران می‌بارد. گل‌ها می‌شکفند، گل‌ها پژمرده می‌شوند، گل‌ها می‌میرند. دوباره برف می‌بارد. و دوباره... و دوباره.

فهمیدم چه احساسی دارد منتظر کسی باشی که هیچ‌وقت نمی‌آید

به پشت دراز کشیدیم و خندیدیم. هیچ‌چیز خنده‌داری وجود نداشت. ولی همه‌چیز خنده‌دار بود. ***

«آنجا که آب روشن روان است او را دیگر نخواهی دید... لبخندش از میان رفت و ترانه‌های شیرینش پر کشید.»

اگر لیز می‌خوردم و می‌افتادم، خیس می‌شدم، اما غرق نه.

اما این پایان داستان نیست. این تنها پایان قسمت خوش داستان است.

برای اولین بار می‌فهمیدم داشتن رفیق خوب چه احساسی دارد

بعضی چیزها بهتره مجهول باقی بمونه

واقعاً احساس کردم قلبم مثل یک تکه‌سنگ در سینه‌ام سقوط کرد.

او تنهاتر از آن است که بشود تصور کرد.

کلید خطرناکی بود، کلیدی مهم، یک کلید پرقدرت. اما کلید کدام قفل؟

در اتاقی حبس شوی، درحالی‌که بیرون زندگی جریان دارد

دراز کشیدم و ابرها را تماشا کردم که از آسمان می‌گذشتند، مثل گلّه‌ای گوسفند که وسط دشتی آبی‌رنگ و پهناور پرسه می‌زدند. پرنده‌ها می‌خواندند، برگ‌ها در باد تکان می‌خوردند. ذهنم را آزاد گذاشتم تا با ابرها پرواز کند.

دختر در اتاق دربسته تنهاست. اولش اسم روزهای هفته، ماه و سال را روی دیوار می‌نویسد. می‌خواهد حساب زمان را در آن اتاق نگه دارد، اما بعد از مدتی یک روز یا چند روز را جا می‌اندازد. روزها و ماه‌ها و سال‌ها به‌سرعت تبدیل می‌شوند به یک آشفتگی بی‌معنا. اول روز تولدش را فراموش می‌کند. و بعد اسمش را. اما چه اهمیتی دارد؟ کسی به دیدن او نمی‌آید، کسی اسمش را نمی‌پرسد، کسی نمی‌پرسد چند سالش است.

دختر آرزو می‌کند کاش بتواند به خوابی آرام و عمیق پناه ببرد.

آن‌ها او را هم غمگین می‌کردند و هم خشمگین، ترکیب این دو احساس به نظرش عجیب می‌آمد.

ساعت‌ها، روزها و سال‌ها به آشفته‌ترین شکل ممکن در هم آمیخته‌اند؛

هیچ‌چیز خنده‌داری وجود نداشت. ولی همه‌چیز خنده‌دار بود.