بریده‌هایی از کتاب وابی سابی

روزها خوابگردی می‌کنیم، بی‌حالیم، بیشتر اوقات خودمان را حبس می‌کنیم و به افراد مشهور و تبلیغات و رسانه‌های اجتماعی بیشتر از کشف ظرفیت‌های غنی زندگی خودمان، توجه می‌کنیم.

وقتی از قفسه‌ها فقط برای انبارکردن وسایل استفاده نکنیم و آن را مکان چیزهای ارزشمند بدانیم، تغییر بزرگی ایجاد می‌شود. با این کار فضای اتاق دیگر بسته و خفه نیست بلکه دلباز است.

از همه مهم‌تر، پذیرش نقص، به معنای داشتن استانداردهای پایین‌تر یا رهاکردن زندگی نیست بلکه به این معناست که خود را برای آنچه هستید مورد قضاوت قرار ندهید: نه چندان بی‌نقص ولی کامل، زیرا همهٔ ما به‌نحوی خاص ناقص هستیم. به زبان ساده‌تر، وابی‌سابی به شما اجازه می‌دهد خودتان باشید. شما را تشویق می‌کند تمام تلاش‌تان را بکنید ولی در مسیر رسیدن به کمال که دست‌نیافتنی است، خودتان را بیمار نکنید. وابی‌سابی فقط شما را به‌سمت آرامش و لذت از

وقتی به این درک رسیدید که نه‌چندان بی‌نقص ولی کامل هستید به چیزهای کمی برای تقویت خودانگارهٔ خود نیاز دارید

وقتی خودمان را از طبیعت جدا می‌کنیم، سعی می‌کنیم آن را مدیریت و کنترل کنیم ولی طبیعت هر لحظه می‌تواند انرژی شگفت‌انگیزش را آزاد کند.

رهاکردن بایدها به معنی دست‌کشیدن از توانایی‌ها نیست.

ما برای مشکلات زندگی به رویکردهای جدیدی احتیاج داریم. برای زندگی آگاهانه و هدفمند به ابزارها و چارچوبی نیاز داریم که بر آن اساس اولویت‌مان را بشناسیم تا بتوانیم از تمایل همیشگی‌مان برای بیشترخواستن و بهترین‌بودن فاصله بگیریم. به راه‌هایی نیاز داریم که سرعت‌مان را کم کند و زندگی با این شتاب از جلوی چشم‌مان نگذرد. باید بیشتر به زیبایی‌ها توجه کنیم تا روحیه‌مان را تقویت کنیم و باانگیزه شویم. باید به خود اجازه دهیم از قضاوت و جست‌وجوی بی‌پایان کمال دست بکشیم و خود و دیگران را گنج‌هایی نه چندان بی‌نقص ولی کامل ببینیم.

ما باور کرده‌ایم هر چه باشیم و هر چه داشته باشیم، کافی نیست.

انفعال نتیجهٔ بحرانِ اعتمادبه‌نفس است.

رویاهای بی‌شماری در سراسر جهان بدون هیچ دلیلی نابود شده‌اند، زیرا کسی خودش را با فرد دیگری مقایسه و فکر کرده «من به‌اندازهٔ کافی خوب نیستم.»

در مورد محدودیت‌های‌مان برای خودمان داستان می‌بافیم و چون به موفقیتی می‌رسیم آن را کم‌اهمیت می‌پنداریم، در عوض وقتی شکست می‌خوریم، از کاه کوه می‌سازیم.

ما گنجینهٔ توجه‌مان را به‌راحتی از دست دادیم و با این کار خودمان را از مواهبی محروم کردیم که هنوز در اطراف‌مان وجود دارند.

وابی‌سابی واکنشی عمیق و انسانی به زیبایی است که اگر خود را با آن وفق دهیم، از نظر من همگی ظرفیت تجربهٔ آن را داریم.

یکی از وسوسه‌انگیزترین و درعین‌حال دشوارترین نکات در مورد زبان و فرهنگ ژاپنی لایه‌بندی آن است. هیچ‌چیز آن‌طور نیست که به نظر می‌رسد. همه‌چیز به بافت و موقعیت بستگی دارد، به اینکه چه کسی دارد با چه کسی صحبت می‌کند و چه‌چیزی ناگفته باقی مانده است.

وابی‌سابی روشی عمیق برای تجربهٔ دنیاست.

وابی‌سابی فراتر از زیبایی اشیاء و محیط است و به عکس‌العمل فرد به زیبایی عمیق اشاره دارد. وابی‌سابی نوعی حسِ غیرقابل لمس است. وابی‌سابی برای هرکسی متفاوت است زیرا هریک از ما جهان را به صورت‌های مختلف تجربه می‌کنیم. وقتی با ماهیت زیبایی واقعی برخورد کنیم -که بهترینش زیبایی بی‌تکلف و ناکامل است- وابی‌سابی را درک خواهیم کرد. زیبایی طبیعی که ساده و بی پیرایه است، این حس را برمی‌انگیزد.

چگونه ژاپنی‌ها زیبایی را در سابی یافتند: ما از چیزهای براق متنفر نیستیم ولی روشنایی تفکرانگیز را به درخشندگی سطحی ترجیح می‌دهیم. نوری تیره را چه در سنگ، چه در صنایع تاریخی که نشانِ نوری از گذشته دارد، ترجیح می‌دهیم... ما عاشق چیزهایی هستیم که اثری از زنگار، دوده و تغییرِ رنگ بر خود دارند؛ عاشق رنگ‌ها و درخششی هستیم که گذشته‌ای در پس آن‌هاست.

سابی حالتی است که با گذر زمان ایجاد می‌شود و دست بشر در آن نقشی ندارد، هرچند روی اجسامی با کیفیت ظاهر می‌شود که در اصل با دقت ساخته شده‌اند. وابی یعنی زیباییِ پالوده شده در طول زمان. نوعی زیبایی است که در فرایند استفاده و زوال آشکار می‌شود، مانند برقِ کدر در جزء جزء فرسودهٔ میز آشپزخانه در خان‌های روستایی و دوست‌داشتنی.

کلمهٔ سابیرو [] هم با همان خوانش ولی با نمادهای متفاوت، وجود دارد که به معنای خراب‌شدن، فاسدشدن و «رنگ گذر زمان به خود گرفتن» است که لایهٔ معنایی دیگری را به معنای این کلمه می‌افزاید. معنای کلمهٔ سابی رفته‌رفته به اینجا رسیده که زیبایی آرام و عمیقی را به ذهن منتقل می‌کند که با گذر زمان آشکار می‌شود. از نظر بصری، ما آن را زنگارگرفتگی، فرسوده‌شدن، کدرشدن و رنگِ گذشته گرفتن می‌دانیم.

اصل سابی کلمهٔ سابی به معنای «زنگار، ظاهر قدیمی و سادگی فاخر» است. همین حروف را می‌توان به صورت «آرامش» هم ترجمه کرد. صفت سابی‌شی [] به معنای «تنها»، «بی‌کس» یا «منزوی» است.