بریده‌هایی از کتاب وابی سابی

لحظه‌ای که واقعاً پی به ارزش چیزی ببرید می‌توانید وابی‌سابی را حس کنید؛ لحظه‌ای کامل در جهانی ناقص.

وابی‌سابی آن واکنش حسی به زیبایی است که ماهیت حقیقی زندگی را بازتاب می‌دهد.

وابی‌سابی معمایی جذاب است که وعده‌اش نجوای معرفت در گوش کسانی است که در آرامش کافی به کَندوکاو می‌پردازند و با قلبی باز با هر چیزی برخورد می‌کنند

نتایج تحقیقی حاکی از آن است که بعد از حمام جنگلی، تعداد سلول‌های کشندهٔ طبیعی (اِن کِی) -نوعی لنفوسیت که سیستم ایمنی را در مقابل ویروس و سرطان تقویت می‌کند- افزایش می‌یابد، تأثیری که تا هفت روز پس از این تجربه ادامه دارد.

هر روز شروع ادامهٔ زندگی است.

وابی‌سابی یکی از عناصر حیاتی حس زیبایی‌شناسی و فطرتِ آرامِ مردم ژاپن است. وابی‌سابی نوعی جهان‌بینی است که نحوهٔ زندگی‌کردن را به انسان آموزش می‌دهد

ژاپنی‌ها که از استعاره برای توصیف واژه‌ها استفاده می‌کنند، بیشتر وقت‌ها برای توصیف مونو نو آواره، چنین چیزی می‌گویند: «زیبایی گذرا در لحظهٔ آرام شکفتن شکوفهٔ صورتی گیلاس قبل از افتادنش». ولی برای توصیف وابی‌سابی احتمالاً از افتادن برگ‌های پاییزی می‌گویند.

ماکیکو صرف‌نظر از تزیین‌ها، بشقاب‌هایش را نه فقط ظرفِ غذاخوردن بلکه وسیله‌ای برای ایجاد خاطره می‌داند. از همه مهم‌تر، او باور دارد مشتری با استفاده از یک اثر و ارزش قائل‌شدن برایش، زیبایی هر اثر را کامل می‌کند.

ما از چیزهای براق متنفر نیستیم ولی روشنایی تفکرانگیز را به درخشندگی سطحی ترجیح می‌دهیم. نوری تیره را چه در سنگ، چه در صنایع تاریخی که نشانِ نوری از گذشته دارد، ترجیح می‌دهیم... ما عاشق چیزهایی هستیم که اثری از زنگار، دوده و تغییرِ رنگ بر خود دارند؛ عاشق رنگ‌ها و درخششی هستیم که گذشته‌ای در پس آن‌هاست.

وابی طرز تفکری است که به تواضع، سادگی و صرفه‌جویی به‌عنوان راه و روشی برای دست‌یابی به آرامش و خشنودی احترام می‌گذارد. ماهیت وابی ارتباطی عمیق با این بینش دارد که بپذیریم نیازهای واقعی ما ساده هستند و باید در مقابل زیبایی‌های اطراف‌مان تواضع نشان بدهیم و آن‌ها را ارج نهیم.

کوه‌ها تحت‌تأثیر هیچ شغلی قرار نمی‌گیرند. رودخانه‌ها صرف‌نظر از تعداد طرفداران‌تان در رسانه‌های اجتماعی، حقوق و محبوبیت‌تان، همیشه جاری هستند. چه اشتباه کنید چه نکنید، گل‌ها به شکفتن ادامه می‌دهند. طبیعت همیشه هست و شما را همان‌طور که هستید می‌پذیرد.

فضایی درون قلبم گشوده می‌شود. احسای می‌کنم همین الان هرچه بخواهم دارم. از صمیم قلب خشنودم اما گاه این احساس رنگِ اندوه نیز به خود می‌گیرد، زیرا می‌دانم این لحظهٔ زودگذر هرگز برنمی‌گردد. دنیای وابی‌سابی همین است.

به کلماتی فکر کنید که برای توصیف وابی‌سابی‌گونهٔ بصری استفاده می‌شود: طبیعی، ساده و بی‌تکلف. این ایده برخلاف این است که ساعت‌ها پای اجاق گاز بایستید تا شامی کامل با شش نوع غذا آماده کنید و با آن‌ها دوستان‌تان را تحت‌تأثیر قرار دهید. تازه ممکن است از سوختن غذا وحشت کنید یا ذهن‌تان مشغول این موضوع شود که آیا چاشنی را درست توی غذا ریخته‌اید یا نه. این یعنی ازدست‌رفتن هم‌صحبتیِ حقیقی. به جزئیات کوچک توجه کنید تا مهمان‌تان راحت باشد: نوشیدنی موردعلاقه‌اش، گل‌های تازهٔ روی میز، سفرهٔ ارزشمندی که به ارث برده‌اید، غذای مقوی، دمپایی‌های راحت، پتویی برای خیره‌شدن به ستاره‌ها در شبی سرد. آنچه اهمیت دارد توجه‌کردن، گوش‌سپردن و تقسیم لحظات است.

مهمان‌نوازیِ الهام‌یافته از وابی‌سابی به داشتن خانه‌ای کاملاً مرتب، اثاثیه‌های مارک‌دار یا بچه‌های مؤدب وابسته نیست، بلکه به این معناست که خانه‌تان را آرام با دیگران قسمت کنید و نسبت‌به مهمان حساس باشید.

. بیرون بروید و نگاه کنید طبیعت در این فصل خاص، چه‌چیزی برای شما دارد. چه هدایایی می‌توانید از جنگل، پرچین‌ها یا ساحل به خانه‌تان بیاورید؟ برگ‌های افتاده، توت‌ها، شاه‌بلوط‌های هندی، بلوط‌ها، پوستهٔ دانه‌ها، تخته‌پاره‌های روی آب و... همگی روح طبیعت و وابی‌سابی را با خود دارند.

وابی‌سابی به ما می‌آموزد با کمترین چیزها شاد باشیم تا این احساسات را بیشتر بفهمیم: -درگیری کمتر، اشتیاق بیشتر؛ شتاب کمتر، راحتی بیشتر؛ هرج‌ومرج کمتر، آرامش بیشتر؛ -مصرف‌گرایی جمعیِ کمتر، تولید فردیِ بیشتر؛ -پیچیدگی کمتر، شفافیت بیشتر؛ قضاوت کمتر، بخشش بیشتر؛ خودنمایی کمتر، حقیقت بیشتر؛ -مقاومت کمتر، سرسختی بیشتر؛ کنترل کمتر، رهایی بیشتر؛ -فکر کمتر، حس بیشتر. وابی‌سابی گنجینه‌ای از حکمت و بینش است که آرامش، هماهنگی، زیبایی و نقصان را ارج می‌نهد و می‌تواند در رویارویی با مشکلات زندگی مدرن، سرسخت‌مان کند.

ما لحظات ارزشمند زندگی را مختل می‌کنیم تا عکس بگیریم و آن را در شبکه‌های اجتماعی قرار دهیم و سپس یک ساعت منتظر بنشینیم و ببینیم مورد تحسین چه‌کسانی قرار گرفته‌ایم، کسانی که حتی آن‌ها را نمی‌شناسیم. هر لحظه‌ای که از کار فارغ می‌شویم، تلفن‌مان را درمی‌آوریم و آن‌قدر شبکه‌های اجتماعی را بالا و پایین می‌کنیم تا به زندگی رشک‌انگیز یک آدم شیک و شاد برسیم و بعد با خودمان فکر کنیم لابد واقعیت روزمرهٔ او همین است که ما می‌بینیم. هر دفعه که این کار را می‌کنیم، فرصت‌های ناشناخته برای ارتباط، خوشبختی و ماجراجویی‌های زندگی را از دست می‌دهیم، زیرا ذهن‌مان جایی رفته که جسم‌مان نمی‌تواند دنبال او برود.

جایی در این مسیر، فردی شایعه‌ای به راه انداخت که شادی نتیجهٔ اندوختنِ چیزها، پول، قدرت، مقام و درعین‌حال زیبایی، لاغری، جوانی، خوش‌تیپی و قوی‌بودن است. ولی وقتی زندگی‌مان را بر اساس معیارهای دیگران ارزیابی می‌کنیم و خود را در معرض «باید» های ظالمانه قرار می‌دهیم، فشار زیادی را متحمل می‌شویم تا بتوانیم کارهایی انجام دهیم که برایمان مهم نیستند

همهٔ ما هر قدمی که برمی‌داریم، مدام نگرانیم دیگران دربارهٔ آن چه فکری می‌کنند. به انتظار کسب اجازه از دیگری در صف می‌نشینیم و همیشه دلواپسِ چیزهایی هستیم که هنوز به وقوع نپیوسته‌اند. در مورد محدودیت‌های‌مان برای خودمان داستان می‌بافیم و چون به موفقیتی می‌رسیم آن را کم‌اهمیت می‌پنداریم، در عوض وقتی شکست می‌خوریم، از کاه کوه می‌سازیم.

وابی یعنی زیباییِ پالوده شده در طول زمان.