بریده‌هایی از کتاب تمام این مدت

سال‌ها سابقهٔ دوستی دارد با این چند ماه افتضاح گذشته، می‌جنگد.

«من... یه دوست می‌خوام.» حرف‌هایم خودم را هم غافلگیر می‌کند؛ «یکی که من رو قبل از همهٔ این اتفاق‌ها نمی‌شناخته. یکی که بتونم باهاش خودم باشم؛ منی که دارم می‌شم، نه منی که بودم، منی که می‌خوام باشم.»

مامان می‌گوید: «خب...؟» و با آن اشعهٔ ایکسی که در چشم همهٔ مادرهاست ورندازم می‌کند

می‌دانم دست کشیدن از کارهایی که آدم دوست داشته یعنی چه.

«یا می‌تونی سعی کنی بدون اون زندگی کنی، به خودت اجازه بده که واقعاً زندگی کنی. ببین چی پیش میاد.»

متأسفانه، این دنیایی است که دیگر جایی برای من ندارد.

«تو همیشه می‌خواستی همه‌چیز رو درست کنی به جای اینکه بنشینی و فکر کنی که اصلاً چرا اون چیز خراب شده. اگه پایه ترک داشته باشه، ساختن سخته.»

تو جوری من رو درک کردی که هیچ کس دیگه‌ای نکرده بود. تو مهربونی، شنوندهٔ خیلی خوبی هستی و خیلی خیلی قوی هستی. به نظر من قصه‌هات تا این حد فوق‌العاده هستن، چون تو معنی از دست دادن رو می‌دونی. معنی عشق رو می‌دونی. می‌دونی معنی احساس چیه.»

برق لبخندش می‌تواند نُه خورشید را روشن کند.

«وقتی تونستی از پس اون‌ها بربیای، حتماً می‌تونی از پس این هم بربیای. اگه مجبور باشی، همیشه یه راهی برای شروع دوباره پیدا می‌کنی.»

ما زندگی‌مان را با قصه‌گفتن ادامه می‌دهیم و هرچه پیش می‌رویم آن را خلق می‌کنیم.

«اینکه تو درست می‌گی یا نه مهم نیست. تو نمی‌تونی همه‌چیز رو کنترل کنی.» چهره‌اش جدی است؛ «باید بذاری آدم‌ها خودشون باشن، می‌فهمی؟ همون‌طور که تو باید خودت باشی. چه با کیم باشی، چه مارلی، چه هیچ‌کس. نمی‌تونی کسی رو مجبور کنی تو رو انتخاب کنه.»

هر بار یه قدم، همیشه به پیش، عقب هرگز. درست همون کاری که تو باید بکنی.»

تو همیشه می‌خواستی همه‌چیز رو درست کنی به جای اینکه بنشینی و فکر کنی که اصلاً چرا اون چیز خراب شده. اگه پایه ترک داشته باشه، ساختن سخته.

مامان یک کت تک راه‌راه بسیار بزرگ را بالا می‌گیرد و می‌گوید: «این یکی رو امتحان کن.» زیرچشمی نگاهی می‌اندازم، نمی‌دانم چطور باید این خبر را به او بدهم که موفق شده است زشت‌ترین لباس اینجا را پیدا کند!

متأسفانه، این دنیایی است که دیگر جایی برای من ندارد

فکرش را که می‌کنم، انگار برنامهٔ چندانی برای خودم نداشتم. بیشتر برای ما برنامه داشتم.

می‌بینم که یک‌میلیون حالت روی صورتش می‌آید، آن‌قدر سریع که حتی نمی‌توانم همه‌اش را بفهمم. بالأخره حالت صورتش ثابت می‌شود.

مامان یک کت تک راه‌راه بسیار بزرگ را بالا می‌گیرد و می‌گوید: «این یکی رو امتحان کن.» زیرچشمی نگاهی می‌اندازم، نمی‌دانم چطور باید این خبر را به او بدهم که موفق شده است زشت‌ترین لباس اینجا را پیدا کند! مامان بعضی وقت‌ها موقع انتخاب لباس، درست می‌زند توی خال، ولی بعضی وقت‌ها هم کت تک راه‌راه آبی‌ای را انتخاب می‌کند تا امتحانش کنم.

«و فکر می‌کنم هرکی که می‌تونه بهت کمک کنه تا راهت رو به جلو پیدا کنی، آدم خوبی برای نگه‌داشتن توی زندگی‌ته.»