بریده‌هایی از کتاب تمام این مدت

می‌گذارم قصه من را پیش او ببرد، پیش دختری که می‌دانم منتظر من است، جایی در قصه‌ای گم شده است که متعلق به ماست و فقط ما.

رؤیاها هم به حقیقت می‌پیوندن

تو می‌دونی وقتی پای عشق میاد وسط چقدر دیوونه می‌شم. بهت نیاز دارم تا نذاری خودم رو گم کنم

«باید بذاری آدم‌ها خودشون باشن، می‌فهمی؟ همون‌طور که تو باید خودت باشی. چه با کیم باشی، چه مارلی، چه هیچ‌کس. نمی‌تونی کسی رو مجبور کنی تو رو انتخاب کنه.»

«اصلاً نمی‌دونستم که عشق یه همچین حسیّه، که می‌تونه این‌قدر به درونم نفوذ کنه و دو تا قلب توی سینه‌م بتپه.»

«می‌دونی، همهٔ اتفاق‌های دنیا مربوط به تو نیست.»

«آرزوی اون عشق بود.» انگار ذهنم را می‌خواند؛ «اون یه رؤیاپرداز بود، ولی کسی رو نداشت که رؤیاهاش رو باهاش سهیم شه.»

مغز و قلب مثل پوست نیستند. کمی بیشتر طول می‌کشد تا خوب شوند

همیشه به پیش، عقب هرگز.

همه‌چیز زیادی وقت تلف‌کردن است.

احساس می‌کنم دارم پی چیزی می‌گردم، دنبال چیزی که می‌دانم هرگز آن را در قفسه‌ای غبارآلود یا در گوشه‌ای پنهان پیدا نخواهم کرد.

التماس می‌کند با او حرف بزنم، چیزی بگویم، به او بگویم که حالم خوب است. اما من خوب نیستم. خب پس چه باید بگویم؟

متأسفانه، این دنیایی است که دیگر جایی برای من ندارد.

فکر می‌کردم جداشدن از او برایم بدترین درد است، اما این را دیگر نمی‌توانم درست کنم.

به نظرم رؤیاها هم به حقیقت می‌پیوندن

این شاید یک خواب باشد، اما این چیزی از واقعی بودنش کم نمی‌کند و من اهمیتی نمی‌دهم، چون این دقیقاً همان‌جایی است که می‌خواهم باشم.

«بعضی وقت‌ها...بعضی وقت‌ها موقع‌هایی که ناراحتیم، همین‌طوری بدون منظور یه چیزهایی می‌گیم

سعی می‌کنم خودم را متقاعد کنم مغز و قلب مثل پوست نیستند. کمی بیشتر طول می‌کشد تا خوب شوند

می‌گویم: «من... یه دوست می‌خوام.» حرف‌هایم خودم را هم غافلگیر می‌کند؛ «یکی که من رو قبل از همهٔ این اتفاق‌ها نمی‌شناخته. یکی که بتونم باهاش خودم باشم؛ منی که دارم می‌شم، نه منی که بودم، منی که می‌خوام باشم.» می‌گوید: «همه همین رو می‌خوایم، نه؟»

برای من، تو بهترین بخش همه‌چیز هستی.