بریده‌هایی از کتاب تمام این مدت

«برای من، تو بهترین بخش همه‌چیز هستی. وقتی همدیگه رو دیدیم من خیلی به‌هم‌ریخته بودم و تو باعث شدی دوباره زنده شم. نمی‌بینی چقدر خاصی؟»

«بعضی وقت‌ها...بعضی وقت‌ها موقع‌هایی که ناراحتیم، همین‌طوری بدون منظور یه چیزهایی می‌گیم. بدون فکرکردن به عواقبش یه چیزهایی می‌گیم.

«تو کمکم می‌کنی، آره؟ که مراقب یه سگ باشم؟» با تکان دادن سر به او اطمینان می‌دهم؛ «قطعاً.» «چون اگه نتونم و یه بلایی سرش بیاد چی...؟» «فقط بشین و ببین که چه کارهایی می‌تونی بکنی مارلی! حتی وقتی فکر می‌کنی نمی‌تونی. تو فوق‌العاده‌ای.» هنوز هم به نظر مردد است، بنابراین اضافه می‌کنم: «ولی من هوات رو دارم؛ همیشه.»

صدای مارلی از بالای پله‌ها می‌آید. او تقریباً کامل در یک لباس حلزونی قهوه‌ای گرد فرورفته است. کاملاً شکل حلزون است. شاخک‌های بلند، لاک بزرگ پیچ‌پیچی، همه‌چیزش شبیه حلزون‌هایی است که چند روز پیش از سر راه برداشتیم. با خنده بلند می‌شوم و دستم را به سمتش دراز می‌کنم. وول می‌خورد و لاکش را تاب می‌دهد و محکم به من می‌زند. «آهای، من به تو نمی‌خندم...» چپ‌چپ نگاهم می‌کند و دست‌هایش را به سینه‌اش می‌زند، حتی شاخک‌هایش هم از بالا به من زل زده‌اند؛ «خیلی خب. باشه. چیزی نمی‌گم.» لبخند معناداری می‌زنم و وقتی پشت چشم نازک می‌کند، زیپ دهانم را می‌کشم، تودل‌برو شده است. هیچ‌وقت فکرش را نمی‌کردم که مجذوب یک حلزون غول‌پیکر بشوم، ولی شده‌ام. زیپ دهانم را باز می‌کنم و گلویم را صاف می‌کنم؛ «یه لحظه، فقط باید بگم... تو بامزه‌ترین حلزونی هستی که تا حالا دیده‌م.»

وقتی با دقت یکی دیگر روی سوسیسش می‌گذارد و گاز می‌زند، با شک می‌پرسم: «فقط ذرت بوداده؟ از بین همهٔ این چاشنی‌ها، ذرت بوداده مورد علاقه‌ته؟» به شوخی شانه بالا می‌اندازد؛ «نصفم باید اردک باشه.»

از در بیرون می‌آیم و بی‌قرار به خیابان می‌زنم. الان نمی‌توانم به خانه بروم؛ به اتاقم با جای خالی عکسش، با کاناپه‌ای که جمعه‌شب تا دیروقت روی آن بیدار می‌ماندیم و تا دم صبح فیلم‌های ترسناک می‌دیدیم، با قفسه‌ای که هنوز هم دو بسته چیپس باز نشده‌ای که دوست داشت، آنجاست.

مامان بیرون از شهر است، کیم کنار من بیدار می‌شود، صورتش نامرتب و خواب‌آلود است. با غرولند گفت: «کی دیگه از ساعت زنگ‌دار واقعی استفاده می‌کنه؟» ملافه را روی موهای طلایی‌اش کشید و وقتی آن را خاموش کردم، وول خورد و به من نزدیک‌تر شد، صبح قرار بود با سام برویم بدویم، اما وقتی کیم نزدیکم آمد، فوری فراموشش کردم. اتفاقی دکمهٔ اشتباه را زده بودم و پانزده دقیقه بعد دوباره ساعت به صدا درآمد؛ بلند و منزجرکننده. کیمبرلی از خواب پرید، سیخ نشست و ساعت را پرت کرد وسط اتاق. یادم می‌آید که چقدر خندیدیم،

خوب می‌شی. زمان می‌بره تا بهتر بشی، تا باهاش کنار بیای.

زندگی او با من؛ هیچ حرفی دلنشین‌تر از این نبوده است. گونه‌هایش، بینی‌اش، تک‌تک کک‌ومک‌های ریزش برای من ارزشمند است. بوی خوش و ملایم یاس پوستش من را منگ می‌کند. او اینجاست. او واقعاً اینجاست.

«سخته اونی که به‌هم‌ریخته تو باشی، نه؟»

«مزاری که همیشه می‌ری سرش. اون بیشتر از یه دوست بوده، نه؟» می‌گویم: «اوهوم.»

می‌ایستم تا یک سنگ‌قبر کوچک را ببینم که پیچک‌های خشک‌شده گوشه و کنارش را پوشانده است و سنگ‌نوشتهٔ آن فقط یک کلمه است: خداحافظ. بدون اسم، بدون تاریخ، بدون هیچ‌چیز.

«دیگه چیزی رو تحمل نکن، باشه؟ هیچ‌وقت. من هم نمی‌کنم.»

هر کاری می‌کنم تا به آن لحظه برگردم؛ لحظه‌ای که همه‌چیز و همه‌کس می‌خواهند کاری کنند که به آن شک کنم.

هیچ‌وقت هیچ‌چیز این‌طور کاملاً اشتباه به نظرم نیامده است.

آرام می‌گوید: «دوستت دارم.» شنیدن این حرف برای اولین بار از لب‌های او بزرگ‌ترین لبخند را بر لبم می‌نشاند.

با دست‌هایم صورتش را می‌گیرم و او به زور لبخندی می‌زند، اما غم و اندوه دور چشم‌ها و گوشهٔ لب‌هایش باقی مانده است، هرجا غم می‌بینم آنجا را می‌بوسم. یک پلک و بعد پلک دیگر، لب‌هایش و بعد آرام پیشانی‌اش را.

مدتی در سکوت راه می‌رویم، اما سکوت ناخوشایندی نیست که لازم باشد دنبال چیزی باشیم تا آن را بشکنیم. در واقع خوب است، راحت.

باید صحبت را درز بگیرم و خداحافظی کنم. فقط اینکه نمی‌توانم. چشم‌هایش نمی‌گذارند، میخکوبم می‌کنند

تو باید بری جلو. توی گذشته نمون.