بریده‌هایی از کتاب تمام این مدت

اما من حتی دیگر نمی‌دانم چطور عادی باشم.

می‌گویم: «من... یه دوست می‌خوام.» حرف‌هایم خودم را هم غافلگیر می‌کند؛ «یکی که من رو قبل از همهٔ این اتفاق‌ها نمی‌شناخته. یکی که بتونم باهاش خودم باشم؛ منی که دارم می‌شم، نه منی که بودم، منی که می‌خوام باشم.»

پس چرا هر دقیقهٔ جدید همچنان مثل خیانت به همهٔ لحظات قدیم است؟

فکرش را که می‌کنم، انگار برنامهٔ چندانی برای خودم نداشتم. بیشتر برای ما برنامه داشتم

به من گفت بدون او هم می‌توانم پیش بروم. ولی نگفت چطور.

ادامه می‌دهد: «ولی به معنی این نیست که تو آینده‌ای نداری

«ولی باید قبول کنی اون آینده‌ای که برنامه‌ریزیش کرده بودی دیگه امکان‌پذیر نیست.»

همه‌چیز مثل قبل است. این من هستم که فرق کرده‌ام.

اون یه رؤیاپرداز بود، ولی کسی رو نداشت که رؤیاهاش رو باهاش سهیم شه.»

می‌گوید: «اینکه هیچ‌وقت قرار نیست اون‌قدر خوشحال باشیم. اینکه یه روز همهٔ این‌ها تموم می‌شن؟ اینکه...» به جورجیا نگاه می‌کند و بعد به شومینه، صدایش قطع می‌شود و چشم‌هایش به گوشه گوشهٔ اتاق می‌رود و بعد به من می‌افتد؛ «چیز به این خوبی دوامی نداره.»

مارلی می‌گوید: «آرزوی اون عشق بود.» انگار ذهنم را می‌خواند؛ «اون یه رؤیاپرداز بود، ولی کسی رو نداشت که رؤیاهاش رو باهاش سهیم شه.»

وقتی او را می‌بینم، دیوانه می‌شوم که مزخرف است، اما خب به هر حال او را هم می‌بینم و آماده نیستم از دستش بدهم.

دنیا اگر بخواهد می‌تواند به کارش ادامه دهد. من ادامه نمی‌دهم.

فکر می‌کردم جداشدن از او برایم بدترین درد است

اون کسی رو پیدا کن که بدون اون نتونی زندگی کنی

ما زندگی‌مان را با قصه‌گفتن ادامه می‌دهیم و هرچه پیش می‌رویم آن را خلق می‌کنیم

نمی‌تونستم کنار هیچ‌کس باشم. بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم شاید هنوز هم نتونم.

«باید برای برگشتن بجنگی.»

هر بار یه قدم، همیشه به پیش، عقب هرگز.

نگاهم می‌کند. قبلاً هرگز کسی مثل او را ندیده‌ام و برای اینکه بفهمم چقدر خوش‌شانسم که او را دیده‌ام نیازی به گل صدتومانی نیست.