بریده‌هایی از کتاب تقصیر باران نیست

همان اندازه که کنترل کردن آب‌وهوا غیرممکن است، کنترل کردن آدم‌ها هم غیرممکن است

اگر همه مشکلاتشان را بگذارند وسط یک میز، بیشتر آدم‌ها مال خودشان را دوباره انتخاب می‌کنند

اصلاً به نظرم معنی ندارد که وقتی خوشحالی گریه کنی، اما حالا می‌فهمم.

چرا ما باید به‌خاطر کاری که یکی دیگه کرده بشکنیم؟

«بعضی وقت‌ها کارت‌های بازی خوبی دست آدم نمی‌آد و این منصفانه نیست. اما فکر می‌کنم اگر با همون دست بد با شجاعت و همدلی بازی کنی، آدم قوی‌تری می‌شی. سخته، می‌دونم یه وقت‌هایی دنیا می‌زندت زمین و با خودت فکر می‌کنی که قراره زندگی همین‌جوری بمونه.»

شخصیت آدم‌ها با الگوی رفتاری‌شون ساخته می‌شه یا از بین می‌ره، نه با یه اشتباه

اگر بخوای بدونی چقدر دوستت داره، باید بشینی تمام موج‌های دریا رو بشمری

وقتی یه نفر می‌گه هیچی، یعنی همه‌چی

همهٔ ما اشتباه می‌کنیم و بهترین کار اینه که سعی کنیم جبرانش کنیم

قدرت شکل‌های مختلفی داره

تکیه کردن به آدم‌ها با نگه داشتن ماهی خیس توی دستت فرقی ندارد

«اما یه چیز دیگه رو می‌دونستی؟» «هوم؟» «من بهت ایمان دارم. شرط می‌بندم که یه روز تاج برگ زیتون می‌ذاری روی سرت و مردم برات هورا می‌کشن.» «ها؟» «می‌دونی کی تاج برگ زیتون رو توی بوستون می‌گیره؟ کسی که توی ماراتُن بوستون اول شه.» لبخند می‌زنم. خوشحالم که فکر می‌کند می‌توانم یک کار خاص بکنم.

آدم‌ها اشتباه می‌کنند که می‌گویند آدم برای کسی که ندیده و نشناخته دلش تنگ نمی‌شود.

اشتباه‌هایی که آدم‌ها می‌کنن شخصیت اون‌ها رو نمی‌سازه، تصمیمی که در مورد اون اشتباه می‌گیرن اون‌ها رو می‌سازه.»

می‌دونم یه وقت‌هایی دنیا می‌زندت زمین و با خودت فکر می‌کنی که قراره زندگی همین‌جوری بمونه.» رونان سرش را می‌آورد بالا و به هِنری نگاه می‌کند. «آره، دقیقاً همین حس رو دارم.» «اما رونان، تنها سؤالی که باید از خودت بکنی اینه که... می‌خوای مثل یه قربانی به زندگی‌ت ادامه بدی؟ یا کسی که جون سالم به در برده؟»

کلمه‌های این عادلانه نیست از توی دلم بالا می‌آیند و بیرون می‌ریزند و وقتی عکس را پرت می‌کنم، خرده‌شیشه‌ها روی زمین بالا و پایین می‌پرند. با دیدن خرده‌شیشه‌ها، خودم هم می‌شکنم. تکه‌های شیشه من را یاد پازل‌های مادربزرگ می‌اندازند. البته هیچ‌وقت نفهمیده‌ام پازل چه فایده‌ای دارد و اصلاً چرا باید ساعت‌ها بنشینی و برای درست کردن یک تصویر صدها تکه را به هم بچسبانی. تازه، عکسِ روی جعبه تصویر اصلی را لو می‌دهد. به نظرم من هم یک‌جورهایی مثل مُشتی تکهٔ پازل هستم که روی زمین رهایم کرده‌اند. اما نمی‌توانم تکه‌ها را به هم بچسبانم، چون نمی‌دانم تصویر روی جعبه چه شکلی است. نمی‌دانم کی هستم، یا چند تکه‌ام گم شده. و از وقتی اِیمی واقعیتی را پیش چشمم آورده، از خودم می‌پرسم که چشمم را روی چه چیزهای دیگری بسته‌ام.

خانواده یعنی آدم‌هایی هستند که دوستت دارند، کسانی که نگرانت می‌شوند و از تو دفاع می‌کنند، کسانی که یک نگاه به تو می‌اندازند و می‌فهمند که نیاز داری با آن‌ها حرف بزنی و برایت چای فرح‌بخش بیاورند.

هیچ‌کس کامل نیست و این برایم اهمیتی ندارد. نمی‌شود آدم‌ها را مثل پیتزایی که دوست داری سفارش بدهی.

وقتی مسابقه می‌دهی، باید جلویت را نگاه کنی، نه پشت سرت را.

مهم نیست به چه چیزی نگاه می‌کنی، مهم این است که چه چیزی می‌بینی.