بریده‌هایی از کتاب تقصیر باران نیست

همیشه بهم می‌گفت حرف نداری، با اینکه خودم می‌دانستم لیاقتش را ندارم

نمی‌شود آدم‌ها را مثل پیتزایی که دوست داری سفارش بدهی.

مهم نیست به چه چیزی نگاه می‌کنی، مهم این است که چه چیزی می‌بینی.

بعضی آدم‌ها خیلی دوستت دارن، اما نمی‌تونن نشونت بدن

وقتی از چیزی ناراحت بشی، یعنی برات مهمه. حالا یه سؤال ازت دارم: اگر ناراحت نشی معنی‌ش چیه؟»

اما یه چیزی رو باید دربارهٔ حس‌های وجودت بدونی. اون حس‌ها از روحت نشئت می‌گیرن و خیلی باارزشن. باید واسه کسی نگهشون داری که از اون احساسات مثل یه نوزاد مراقبت می‌کنه. نباید این حست رو دودستی به هرکسی بدی. کسی که دوستت داره حواسش به احساساتت هست، چون تو بخشی از وجود خودت رو به اون‌ها دادی. شاید بعضی‌ها هم به هر دلیلی این حس رو نادیده بگیرن

«من بعضی وقت‌ها گریه می‌کنم. شماها نمی‌کنین؟»

آدم‌ها اشتباه می‌کنند که می‌گویند آدم برای کسی که ندیده و نشناخته دلش تنگ نمی‌شود.

هِنری می‌گوید: «گر صبر کنی ز طعمه ماهی سازی.»

مامانی همیشه می‌گوید وقتی دیگران سنگ پرت می‌کنند، می‌توانی هم پل بسازی هم دیوار. مامانی از آن‌هایی است که پل می‌سازند.

مامانی همیشه می‌گوید وقتی دیگران سنگ پرت می‌کنند، می‌توانی هم پل بسازی هم دیوار. مامانی از آن‌هایی است که پل می‌سازند.

خانواده بودن هیچ ربطی به خون و فامیلیِ مشترک ندارد.

اگر زورت زیاده باید خودت رو کنترل کنی، نه اینکه دعوا راه بندازی.»

شخصیت آدم‌ها با الگوی رفتاری‌شون ساخته می‌شه یا از بین می‌ره، نه با یه اشتباه.»

صبور بودن خیلی مهم است

وقتی دیگران سنگ پرت می‌کنند، می‌توانی هم پل بسازی هم دیوار.

آدم‌ها موقع اذیت شدن دیگران رو هم اذیت می‌کنن

عصبانیت و باد شبیه همن. نمی‌شه جلوی باد رو گرفت، اما می‌شه ازش استفاده کرد

انگاری موقعی که عصبانی می‌شیم، چندتا چیز با هم می‌رن توی مخلوط‌کن؛ احساس ناراحتی و گیجی و منصفانه نبودنِ وضعیت. به نظرم عصبانیت از همین چیزها درست می‌شه و بدون این‌ها نمی‌شه عصبانی شد، عین یه دستور غذا

مهم نیست چقدر دیالوگ‌هات رو خوب حفظ کنی و بگی، مهم‌ترین چیز اینه که به دیگران روی صحنه توجه کنی و بدونی اون‌ها دارن به چی فکر می‌کنن. و به کاری که می‌کنن و چیزی که می‌گن جواب بدی